15
1387
حضرت ادریس(ع)
پیامبرى ادریس(ع)
حضرت ادریس(ع) از جمله پیامبرانى است که در قرآن، از آنان یاد شده است …
پیامبرى ادریس(ع)
حضرت ادریس(ع) از جمله پیامبرانى است که در قرآن، از آنان یاد شده است. خدای سبحان فرمود:
وَإِسْمَاعِیلَ وَإِدْرِیسَ وَذَا الْکِفْلِ کُلٌّ مِّنَ الصَّابِرِینَ[۱]
وَاذْکُرْ فِی الْکِتَابِ إِدْرِیسَ إِنَّهُ کَانَ صِدِّیقًا نَّبِیًّا* وَرَفَعْنَاهُ مَکَانًا عَلِیًّا[۲]
قرآن، وى را به صفاتى، چون صبر و راستگویى و برخوردار از مقام برجسته، توصیف فرموده است. خلاصه نظر دانشمندان در باره وى این است که او نخستین پیامبرى بود که جبرئیل(ع) براى ارشاد و هدایت نسل (قابیل) بر او وحى نازل کرد تا از طغیان و سرکشى و کفر خویش دست برداشته و به پیشگاه خداوند توبه نمایند، و طبق دستوراتِ آیین او زندگى کنند.
قرآن، در باره زندگى و دستوراتِ دین و آیین ادریس(ع) مشروحاً سخن نگفته است، چنانکه سند تاریخى و پا برجایى هم از زندگى او در دست نیست. معتبرترین کتابى که درباره او سخن گفته تاریخ الحکماء[۳] است که ما به بیان برخى مطالب پراکندهاى که در آن وجود دارد، مىپردازیم، البته نه به عنوان اینکه این مطالب حقایقى بىچون و چراست، بلکه از باب آگاهى.
اندیشمندان در مورد زادگاه و محل نشو و نماى آن حضرت اختلاف دارند، عدهاى گفتهاند: وى در مصر متولد شده و او را هرمس الهرامسه[۴] نامیدهاند.
دستهاى دیگر معتقدند که، ادریس(ع) در بابِل متولد و در همانجا بزرگ شد. وى در اوایل عمر خویش از علوم شیث بن آدم که جدّ اعلاى او بود بهره مىجست… و آنگاه که به حد کمال رسید، خداوند بدو نبوت و پیامبرى عنایت فرمود.
آن حضرت، مردمِ فاسد را از مخالفتِ با آیین حضرت آدم و شیث(ع) نهى مىکرد و [در این راستا] عدهاى اندک از او اطاعت کرده و بیشتر آنان با وى به مخالفت برخاستند،از این رو او و پیروانش از آن سامان بیرون رفته تا به مصر رسیدند.
ادریس(ع) و همراهانش در مصر اقامت گزیدند و مردم را به امر به معروف و نهى از منکر و اطاعت از خداى – عزّوجلّ – دعوت کرد، چنانکه گفته شده: وى مردم را به آیین الهى و یگانگى خدا و پرستش آفریدگار و رهایى مردم از عذاب آخرت به وسیله کردار شایسته در دنیا دعوت نمود و آنها را بر بىرغبتى به دنیا و رفتار عادلانه تشویق کرد و دستور داد تا آنگونه که وى مىگوید نماز به جاى آورند و دستور داد ایام مشخصى در هر ماه روزه بگیرند و آنها را به جهاد براى مبارزه با دشمنانِ دین و آیین خود تشویق و براى دستگیرى از مستمندان به آنان دستور پرداخت زکات را صادر فرمود.
جمله
از جمله گفتار آن حضرت این است که فرمود:
– هرگز کسى نمىتواند خدا را بر نعمتهایش سپاس گوید، آن گونه که او نسبت به بندگانش عطا و بخشش فرموده است.
– خدا را با نیّت خالص بخوانید و روزه و نمازهاى خویش را نیز خالصانه به جا آورید.
– نسبت به دنیا دارىِ مردم حسد نورزید، زیرا بهرهورى آنان اندک است.
– کسى که از حد کفایتِ زندگى، قانع نباشد، هیچ چیز او را بىنیاز نمىکند.
– حیات و زندگىِ روح، در حکمت نهفته است.
[۱] انبیاء، (۲۱) آیه ۸۵٫
[۲] مریم، (۱۹) آیات ۵۷-۵۶٫
[۳] این مطالب را از مختصر زوزنى، معروف به منتخبات گلچین، از کتاب اخبار العلماء اثر جلال الدین ابوالحسنعلى بن یوسف قفطى نقل کردیم.
[۴] هرمس لقب اوست، مانند قیصر و کسرى.
مطالب مرتبط
فرستادن دیدگاه
آخرین دیدگاه
نوشته های تازه
- منتظر ظهور ولی عصر اسفند ۱۵, ۱۳۸۷
- خداوند متعال، قرآن را مثل حبل و طنابِ مستحکم به زمین آویخت اسفند ۱۵, ۱۳۸۷
- غربت امام حسن علیه السلام میان یارانشان اسفند ۱۵, ۱۳۸۷
- سجده شکر اسفند ۱۵, ۱۳۸۷
- مسابقه رنگ آمیزی به مناسبت میلاد حضرت ولی عصر اسفند ۱۵, ۱۳۸۷