ختم گروهی قرآن

با سلام و آرزوی سلامتی برای همه خوانندگان وب سایت مجموعه فرهنگی مذهبی ابراهیم

با استعانت از خداوند متعال مفتخریم که دور سوم ختم قرآن را شروع مینماییم.

این طرح از روز ۱۳ مهرماه ۱۳۹۳ همزمان با عید سعید قربان شروع شده و در هر روز هر فرد یک ربع حزب قرآن به همراه ترجمه را قرائت می نماید و در شب میلاد حضرت ولی عصر ^{عجل الله تعالی فرجه الشریف} پایان می یابد.

در این مدت هر فرد یک دور کامل قرآن را ختم نموده و در قالب گروه به صورت ۲۴۰ مرتبه ختم قرآن انجام می شود.

چون مدت این طرح طولانی می باشد اگر فردی در پایان روزی موفق به خواندن قرآن روزانه خود نشد مشکلی نداشته و می تواند در روز بعد با جبران قرآن نخوانده خود به همراه قرآن همان روز به ادامه ختم قرآن خود مبادرت ورزد (یعنی روز بعد قرآن روز قبل بعلاوه قرآن همان روز را یکجا بخواند).

در این طرح ۲۴۰ نفر شرکت داشته و به صورت روزانه یک دور ختم قرآن گروهی انجام می گردد.

حضور تمامی افراد این کره خاکی در این طرح آزاد بوده و اختصاص به اعضای مجموعه فرهنگی مذهبی ابراهیم ندارد. جهت اعلام آمادگی از دو راه زیر استفاده فرمایید:

۱) ارسال پیامک به شماره این مجموعه  ۰۹۳۵۱۴۷۴۷۳۱

۲) اعلام آمادگی در قسمت نظرات (لطفا آدرس صحیح ایمیل خود را ارسال نموده تا فایل راهنما برایتان ارسال گردد)

والحمدلله رب العالمین

ره عشق؛ تفسیر سوره کهف ۱۵

حجت‌الاسلام والمسلمین سیدسعید لواسانی

بِسْمِ‌الله الرَّحْمنِ الرَّحِیم

وَ کَذلِکَ بَعَثْناهُمْ لِیَتَسائَلُوا بَیْنَهُمْ قالَ قائِلٌ مِنْهُمْ کَمْ لَبِثْتُمْ قالُوا لَبِثْنا یَوْماً أَوْ بَعْضَ یَوْمٍ قالُوا رَبُّکُمْ أَعْلَمُ بِما لَبِثْتُمْ فَابْعَثُوا أَحَدَکُمْ بِوَرِقِکُمْ هذِهِ إِلَى الْمَدِینَهِ فَلْیَنْظُرْ أَیُّها أَزْکى‏ طَعاماً فَلْیَأْتِکُمْ بِرِزْقٍ مِنْهُ وَلْیَتَلَطَّفْ وَ لا یُشْعِرَنَّ بِکُمْ أَحَداً (۱۹) إِنَّهُمْ إِنْ یَظْهَرُوا عَلَیْکُمْ یَرْجُمُوکُمْ أَوْ یُعِیدُوکُمْ فِی مِلَّتِهِمْ وَ لَنْ تُفْلِحُوا إِذاً أَبَداً (۲۰)

آیه ۱۹

وَ کَذلِکَ بَعَثْناهُمْ لِیَتَسائَلُوا بَیْنَهُمْ قالَ قائِلٌ مِنْهُمْ کَمْ لَبِثْتُمْ قالُوا لَبِثْنا یَوْماً أَوْ بَعْضَ یَوْمٍ قالُوا رَبُّکُمْ أَعْلَمُ بِما لَبِثْتُمْ فَابْعَثُوا أَحَدَکُمْ بِوَرِقِکُمْ هذِهِ إِلَى الْمَدِینَهِ فَلْیَنْظُرْ أَیُّها أَزْکى‏ طَعاماً فَلْیَأْتِکُمْ بِرِزْقٍ مِنْهُ وَلْیَتَلَطَّفْ وَ لا یُشْعِرَنَّ بِکُمْ أَحَداً

بحث علمی زمینه کشف حقیقت
اصحاب کهف از خواب سیصد ساله بیدار شدند اما این بیداری بدون گفت‌وگو نبود، بلکه آنان را به فکر فروبرد و میان‌شان بحث علمی درگرفت که چه مدت در خواب بودند و همین بحث و پژوهش زمینه روشن‌شدن حقیقت حالشان شد که همواره تحت هدایت و رحمت الهی بوده‌اند. این امر نشان می‌دهد بحث علمی که پشتوانه تفکر داشته باشد، همواره راهگشاست و خداوند در آن میان حقیقت را شکوفا می‌فرماید. به شرط اینکه آنچه می‌دانیم برایمان بت نشود که بحث علمی به جدل و خودنمایی تبدیل می‌شود.

سفارش به روش ملاطفت‌آمیز
آنان هنگامی که بیدار شدند، از یکدیگر پرسیدند چه مدت به خواب رفته‌اند؟ پاسخ‌ها واحد نبود، بلکه در عین حالی که همگی آنان مومنانی برجسته بودند اما برخی در ایمان از قوت بیشتری برخوردار بودند و پاسخ دادند که «پروردگارتان به مدت درنگ شما داناتر است.» بعد از این گفت‌وگو گفتند: «فَابْعَثُوا أَحَدَکُمْ بِوَرِقِکُمْ هذِهِ إِلَى الْمَدِینَهِ» یکی از شما با این ورق که پولی بوده است، به این شهر ـ شهری که از آن بیرون آمده‌اید ـ بروید. «فَلْیَنْظُرْ أَیُّها أَزْکى‏ طَعاماً فَلْیَأْتِکُمْ بِرِزْقٍ مِنْهُ» آن فرد ببیند که چه کسی غذای پاکیزه‌تری دارد و از او غذایی تهیه کند. معلوم می‌شود که در آن شهر مومنانی بوده‌اند که ایمان خود را پنهان می‌داشتند. «وَلْیَتَلَطَّفْ وَ لا یُشْعِرَنَّ بِکُمْ أَحَداً» و با مردم با ملاطفت برخورد کنید و مراقب باشید که شما را نشناسند و کشمکشی واقع نشود که در این صورت بیم آن است که از حال و مکان شما باخبر شوند و مخفیگاه شما را بیابند و بر شما چیره شوند.

رشحه‌ای از قیامت
این آیه جلوه‌ای از قیامت و برانگیختگی انسان‌ها در قیامت را نشان می‌دهد که انسان‌ها که برانگیخته می‌شوند از یکدیگر می‌پرسند چه مدت در زمین درنگ کرده‌اید: «قالَ کَمْ لَبِثْتُمْ فِی الْأَرْضِ عَدَدَ سِنِین» [مومنون: ۱۱۲]گروهی پاسخ می‌دهند: یک روز و گروهی دیگر می‌گویند: کمتر از یک‌‌روز؛ اما در عین حال ما توان شمارش نداریم، از کسانی که اهل حساب هستند، بپرسید. «قالُوا لَبِثْنا یَوْماً أَوْ بَعْضَ یَوْمٍ فَسْئَلِ الْعادِّین »[مومنون: ۱۱۳] پاسخ می‌آید: اگر بدانید، مدت کمی درنگ کردید. «قالَ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا قَلِیلًا لَوْ أَنَّکُمْ کُنْتُمْ تَعْلَمُون» [مومنون: ۱۱۴] اصحاب کهف دانستند که حقیقت کار آنان شبیه قیامت است، که درنگ در دنیا به روزی یا کمتر از آن می‌ماند و کسانی هم که در آن شهر بر حال آنان مطلع شدند، این حقیقت را دریافتند و حجت الهی بر آنان تمام شد و ما مخاطبان قرآن هم این حقیقت را از این واقعه و خبر مهم درمی‌یابیم. منتها فرق آن است که این حقیقت برای اصحاب کهف شهودی مکشوف شد، برای مردمان آن سرزمین به عینه عیان شد و برای ما از بیان قرآن صادق روشن شد. نتیجه در همه یک چیز است: تزکیه و هدایت به توحید ربوبی و اینکه کار تنها دست خداست و حقیقت متعالی معاد و قیامت.

دستور رفتار با مردم
همه مومنان باید به اموری در زندگی روزمره خود توجه داشته باشند که این آیه به سه مورد آن توجه داده است: اولاً در تهیه غذا باید از پاکیزه‌ترین مکان غذا را تهیه کنند. هم مواد خام و هم غذاهای آماده را توجه داشته باشند که از چه کسی خرید می‌کنند و نسبت به این امر بی‌توجه نباشند. بویژه در زمان ما که فروشندگان غذا بسیار هستند، باید مراقبت را بیشتر کرد که غذای ناسالم و ناپاک بر روح و نسل انسان تأثیر منفی دارد. ثانیا بسیار ملاطفت‌آمیز با مردم رفتار کنند، هم در خرید و فروش و هم در دیگر روابط اجتماعی خود نهایت ملاطفت و مهربانی را با مردم داشته باشند. ثالثاً تلاش کنند از حال درون خود کسی را باخبر نکنند. هرکس به اندازه خود مشکلاتی دارد، دلیل ندارد ما با بیان مشکلات و مسائل خود باعث رنجش آنان شویم، این کار نه تنها مشکلی را از دوش ما بر نمی‌دارد، بلکه موجب می‌شود که آبرویمان هم نزد مردم برود.

آیه ۲۰
إِنَّهُمْ إِنْ یَظْهَرُوا عَلَیْکُمْ یَرْجُمُوکُمْ أَوْ یُعِیدُوکُمْ فِی مِلَّتِهِمْ وَ لَنْ تُفْلِحُوا إِذاً أَبَداً
ترجمه
اگر آنان بر شما دست یابند سنگسارتان مى‏کنند یا شما را به فرهنگ خود بازمى‏گردانند و در آن صورت هرگز سعادتمند نخواهید شد.

مراقبت از دشمنان احتمالی
این سفارش به چه جهت بود؟ زیرا آنان از وضع شهر خبر نداشتند. اولاً آنان نمی‌دانستند چه مدت در خواب بوده‌اند و ثانیاً نمی‌دانستند آیا بساط کفر برچیده شده است یا نه؟ اگر وضع سابق ادامه یافته بود و هنوز کفر بر آنجا حاکم است، باید کمال مراقبت را می‌کردند. خلاصه شرط عقل احتیاط است. بنابراین سفارش به ملاطفت با مردم کردند تا کسی از حال آنان باخبر نشود، «إِنَّهُمْ إِنْ یَظْهَرُوا عَلَیْکُمْ» زیرا روش همه کافران و بدکرداران است که اگر بر مومنان چیره شوند یا «یَرْجُمُوکُمْ» شما را سنگسار می‌کنند و با شکنجه می‌کشند. «أَوْ یُعِیدُوکُمْ فِی مِلَّتِهِمْ وَ لَنْ تُفْلِحُوا إِذاً أَبَداً» یا شما را در فرهنگ شرک‌ خود درمی‌آورند که در این صورت روی رستگاری نمی‌بینید. امام حسین علیه‌السلام هم در جریان قیام خود فرمودند: «ألا و إِنَّ الدَّعِیَّ ابْنَ الدَّعِیِّ قَدْ رَکَزَ بَیْنَ اثْنَتَیْنِ بَیْنَ‏ السَّلَّهِ وَ الذِّلَّهِ وَ هَیْهَاتَ مِنَّا الذِّلَّه» [اللهوف: ۹۷] «این بدکاره پسر بدکاره مرا بین دو امر قرار داده است: یا مرگ یا ذلت؛ و دورباد از ما ذلت.» اصحاب کهف هم می‌گویند: اگر آنان بر ما چیره شوند یا شکنجه و مرگ است یا ذلت و پذیرش فرهنگ شرک که در صورت دوم روی رستگاری را نخواهیم دید.

مراقبت از حال خود
اما تعبیر «أَوْ یُعِیدُوکُمْ فِی مِلَّتِهِمْ» نشان می‌دهد که آنان قبلا به آیین شرک بودند و با فرهنگ منحط شرک زندگی می‌کردند، اما خداوند آنان را به ایمان هدایت کرده است و اکنون نگران بودند که باز این فرهنگ بر آنان چیره شود و این نگرانی باید برای همه ما باشد، زیرا ما با انقلاب اسلامی و هدایت الهی حضرت امام خمینی از بند استکبار و استعمار آزاد شدیم. اما از روز اول دشمنان اسلام راحت ننشستند و با فتنه‌های بسیار تلاش کردند ما را از راه خود باز‌دارند، چه جوانان پاکی را که به شهادت نرساندند و با کمال تأسف چه افرادی را هم که نفریفتند و به فرهنگ منحط غرب‌زدگی گرفتار نکردند.

فضیلت سوره ابراهیم و حجر

از امام صادق علیه السلام نقل شده است که :

هر کس سوره ابراهیم و حجر را در دو رکعت نماز در هر جمعه بخواند هرگز فقر و دیوانگی و بلیه عظیمی به او نمی‌رسد.

 

بحارالانوار ج۹۲ ص۲۸۰

دعاهای سجده شکر

اما دعاهاى این سجده بسیار است و آسانترین آنها این چند مورد است.

اول:به سند معتبر از حضرت رضا علیه السّلام روایت شده:اگر میخواهى صد مرتبه شکرا شکرا بگو و اگر مى‏خواهى صدر مرتبه عفوا عفوا.در«عیون اخبار الرضا»از رجاء بن ابى الضّحاک روایت کرده که حضرت رضا علیه السّلام در راه خراسان،هرگاه از تعقیب نماز ظهر فارغ‏ میشدند صد مرتبه در سجده میگفتند شکرا للّه و چون از تعقیب نماز عصر فارغ میشدند،صد مرتبه مى‏گفتند حمدا للّه

 

دوم:شیخ کلینى به سند معتبر از حضرت صادق علیه السّلام روایت کرده:نزدیکترین احوال بنده به خداى تعالى هنگامى است که در سجده باشد و خداى خود را بخواند.چون به سجده روى بگو:
یا رَبَّ الاَْرْبابِ وَیا مَلِکَ الْمُلُوکِ وَیا سَیِّدَ السّاداتِ وَیا جَبّارَ الْجَبابِرَهِ وَیا اِلهَ الاْلِهَهِ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ
اى پروردگار پرورندگان،و اى پادشاه پادشاهان،و اى سرور سروران،و اى جبّار جبّاران،و اى معبود معبودان،درود فرست بر محمّد و خاندان محمّد
سپس حاجت خود را بخواه.آنگاه بگو:
فَاِنّى عَبْدُکَ ناصِیَتى فى قَبْضَتِکَ
من بنده توام،اختیارم در دست قدرت توست.
بعد هر دعایى را که خواهى بکن،که خدا بخشنده است،و برآوردن‏ هیچ حاجتى براى او دشوار نیست.

 

سوم:کلینى به سند موثّق از حضرت صادق علیه السّلام روایت کرده:پدرم را شبى در مسجد به حال سجده دیدم،شنیدم مى‏گریست و این دعا را مى‏خواند:
سُبْحانَکَ اَللّهُمَّ اَنْتَ رِبّى حَقّا حَقّا سَجَدْتُ لَکَ یا رَبِّ تَعَبُّدا وَرِقّا اَللّهُمَّ اِنَّ عَمَلى ضَعیفٌ فَضاعِفْهُ لى اَللّهُمَّ قِنى عَذابَکَ یَوْمَ تَبْعَثُ عِبادَکَ وَتُبْ عَلَىَّ اِنَّکَ اَنْتَ التَّوّابُ الرَّحیمُ
منزّهى تو،خدایا تو پروردگار منى،به راستى از روى بندگى و بردگى براى تو سجده کردم،اى پروردگارم خدایا،به درستى که عمل‏ من کم است بر آن بیفزاى،خدایا مرا از عذابت نگاه دار،روزى که بندگانت را برانگیزى و توبه‏ام را بپذیر زیرا تو پذیرنده توبه و مهربانى.

چهارم:کلینى به سند معتبر روایت کرده:حضرت موسى بن جعفر علیه السّلام این‏ دعا را در سجده مى‏خواند:
اَعُوذُ بِکَ مِنْ نارٍ حَرُّها لا یُطْفى وَاَعُوذُ بِکَ مِنْ نارٍ جَدیدُها لا یَبْلى وَاَعُوذُ بِکَ مِنْ نارٍ عَطْشانُها لا یُرْوى وَاَعُوذُ بِکَ مِنْ نارٍ مَسْلُوبُها لا یُکْسى
به تو پناه مى‏آورم از آتشى که گرمایش فرو نمى‏نشیند،و به تو پناه مى‏آورم از آتشى که تازه‏اش‏ کهنه نمى‏گردد،و به تو پناه مى‏آورم از آتشى که تشنه‏اش سیراب نشود،و به تو پناه مى‏آورم از آتشى که برهنه‏اش پوشیده نگردد.

پنچم:کلینى به سند معتبر روایت کرده:مردى به حضرت صادق علیه السّلام شکایت کرد:امّ ولدى[امّ ولد به کنیزانى گفته مى‏شود که از مالکان‏ خود داراى فرزندى شوند]دارم که علیل است،فرمود:پس از هر نماز واجب در سجده شکر بگوید:یا رؤوف یا رحیم،یا ربّ یا سیّدى‏ آنگاه حاجت خود را بطلبد.

ششم:در بسیارى از روایات معتبر نقل شده:امام صادق و امام کاظم علیهما السّلام در سجده‏ شکر بسیار مى‏گفتند: اسالک الرّاحه و عند الموت و العوف عند الحساب.

هفتم:به سند صحیح از حضرت‏ صادق علیه السّلام روایت شده:در سجده مى‏گفتند:سجد وجهى اللّئیم لوجه ربّى الکریم.

هشتم:در بعضى از کتب معتبر از امیر مؤمنان على السّلام روایت شده:بهترین سخنان نزد حق تعالى،آن است که بنده‏ در سجده سه مرتبه بگوید:انّى ظلمت نفسى فاغفر لى.

نهم:در«جعفریات»به سند صحیح از حضرت امام صادق علیه السّلام روایت کرده:حضرت رسول  صلى اللّه علیه و آله وقتى سر به سجده مى‏گذاشت این دعا را مى‏خواند:
اَللّهُمَّ مَغْفِرَتُکَ اَوْسَعُ مِنْ ذُ نُوبى وَرَحْمَتُکَ اَلاَرْجى عِنْدى مِنْ عَمَلى فَاغْفِرْ لى ذُ نُوبى یا حَیّا لا یَمُوتُ.
خدایا آمرزشت از گناهان من گسترده‏تر،و مهرت بر من از عملم امیدبخش‏تر است،گناهان مرا بیامرز،اى زنده‏اى که هرگز نمى‏میرد.
دهم:قطب راوندى از حضرت صادق علیه السّلام روایت کرده: هرگاه بر تو شدّت و غمى عارض شود،و به نهایت سختى برسد،بر زمین سجده کن و بگو:
یا مُذِلَّ کُلِّ جَبّارٍ یا مُعِزَّ کُلِّ ذَلیلٍ قَدْ وَحَقِّکَ بَلَغَ مَجْهُودى فَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَفَرِّجْ عَنّى.
اى خوار کننده هر سرکش اى عزّت‏بخش هر خوار،به حقّت سوگند،تابم به سرآمد،پس بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست،و مشکل مرا بگشاى
در کتاب«عده الداعى»از آن حضرت روایت کرده:هرگاه به مردى حادثه‏اى یا پیش‏آمد سختى،یا اندوه شدیدى،یا غمى‏ سنگین برسد،زانوها و دستهاى خود را تا مرفق برهنه کند،و به زمین بچسباند و سینه خود،نیز به زمین برساند و حاجت خود را بطلبد.

یازدهم:ابن بابویه به سند معتبر از حضرت صادق علیه السّلام روایت کرده:هرگاه بنده در سجده سه مرتبه بگوید:یا اللّه یا ربّاه‏ یا سیّداه خداى کریم در جواب او گوید:لبیّک بنده من،حاجت خود را بخواه.در«مکارم الاخلاق»روایت کرده:هرکه در سجده‏ بگوید:یا ربّاه یا سیّداه آن‏قدر که نفس قطع شود،حق تعالى فرماید:حاجت خود را بخواه.

دوازدهم:در کتاب‏ «مکارم اخلاق»از امام صادق علیه السّلام روایت کرده:حضرت رسول صلى اللّه علیه و آله به مردى رسید که در حال سجده بود و مى‏گفت:
یا رَبِّ ماذا عَلَیْکَ اَنْ تُرْضِىَ عَنّى کُلَّ مَنْ کانَ لَهُ عِنْدى تَبِعَهٌ وَاَنْ تَغْفِرَ لى ذُ نُوبى وَاَنْ تُدْخِلَنِى الْجَنَّهَ بِرَحْمَتِکَ فَاِنَّما عَفْوُکَ عَنِ الظّالِمینَ وَاَ نَا مِنَ الظّالِمینَ فَلْتَسَعْنى رَحْمَتُکَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ.
اى پروردگارم،تو را چه مى‏شود که از من خشنود کنى،هرکه را از او نزد من حقىّ است،و اینکه گناهانم را بیامرزى،و به رحمتت مرا وارد بهشت گردانى جز این نیست که،گذشت‏ تو از ستمکاران است،و من از ستمکارانم،پس مرا به مهرت فرا گیر،اى مهربان‏ترین مهربانان.
حضرت فرمود:سر از سجده بردار که دعایت مستجاب شد،به درستى که دعاى پیامبرى را خواندى که در زمان قوم عاد بود.