اعتقادات ۳۰

سوای دسته بندیهای قبلی درخصوص جایگاه افراد در عالم برزخ، در عرصهٔ قیامت افراد به سه گروه مختلف تقسیم میشند.

افرادِ گروه اول شامل اون پنج دسته افراد خاصه. یعنی شامل افرادی که خداوند درموردشون فرموده:
وَمَن یُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَٰئِکَ مَعَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِم مِّنَ النَّبِیِّینَ وَالصِّدِّیقِینَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِین (اطاعت کنندگان از خدا و رسول، انبیاء، صدیقین، شهدا، صالحین).
قرار گرفتن در زمرهٔ افرادی مثل انبیاء و شهدا، دست ما نیست. ولی می تونیم توی دنیا (و یا حتی از عالم ذر) طوری رفتار کنیم که موقع مرگ، جزء اطاعت کنندگانِ از خدا و رسول، صدیقین و صالحین باشیم.
این پنج دسته مثل دانش آموزانی هستند که در همین دنیا قبول شدند و لذا روحشون قبلا در بهشت برزخی، یعنی در آسمان چهارم مستقر بوده و وقتی قیامت برپا میشه، بدلیل اینکه کارنامهٔ اعمالشون تایید شده بوده و قبلا جواز ورود به بهشت رو گرفته بودند، کار خاص یا معطلی ای در اون صحنه ندارند و بعد از قضایای بعث و حشر و …، میتونند به سمت بهشت خُلد (دائم) حرکت کنند. البته بعضی هاشون توی صحنه قیامت مقداری توقف می کنند تا کار خاصی رو انجام بدند. مثلا بعضیها رو مورد شفاعت خودشون قرار بدند.

افراد گروه دوم، افرادی هستند که بدلیل مشکلات و ضعفهای اعتقادی و روحی که در دنیا داشتند، مستحق رفتن به بهشت برزخی نبودند ولی از طرف دیگه، بدلیل معاندت نداشتن با خدا و اولیای خدا، مستحق رفتن به جهنم برزخی (برهوت) هم نبودند. لذا در عالم برزخ در حالتی مثل بیهوشی بودند. عرصه قیامت برای این گروه، خیلی حیاتیه. درواقع اینها مثل دانش آموزانی هستند که قبلا در این دنیا تجدید شدند و حالا توی قیامت، موقع تعیین تکلیف کردنشونه. متاسفانه اکثر قریب به اتفاق مردم کشور شیعهٔ خودمون هم جزء همین گروه محسوب میشند.
یکی از مهمترین و حساس ترین جایگاههای بهره مند شدن از شفاعتِ اولیای خدا، همین صحنه قیامت و برای همین گروه از افراده. این افرادی که قبلا توی دنیا میتونستند اهل سعادت باشند ولی کوتاهی کردند و تجدید شدند، بعضی هاشون بخاطر بعضی امتیازات خاصی که توی دنیا کسب کردند، مورد شفاعت اولیای خدا قرار می گیرند و از رفتنِ به جهنم معاف میشند. در واقع حکم مردودی براشون صادر نمی کنند ولی به اونها فرصتی میدند (بخاطر اینکه شفاعتشون کردند) تا مشکلات و ضعفهای خودشونو برطرف کنند. جایی که این افراد مشغول رفع مشکلاتشون میشند، عرفات نام داره. مدت موندن و معطلی اینها در عرفات، بین هزار سال تا پنجاه هزار سال متغیره که بستگی داره به روحیه و میزان مشکلات هر شخصی. وقتی هم که مشکلاتشون برطرف شد، راهی بهشت خلد میشند. اینجاست که اگر انسانی عاقل باشه، عمر حداکثر صد سالهٔ خودش در این دنیا رو در مسیر رشد و بندگی خدا سپری میکنه تا بجاش بین هزار تا پنجاه هزار سال توی عرفات معطلی نکشه. البته به شرط اینکه کارنامه اش توی دنیا مردود نشده باشه تا بلکه توی قیامت لیاقت شفاعت شدن داشته باشه. وگرنه که بطور کُل و تا ابد قافیه رو باخته.

حدیث روز

بکاربستن علم

امام علی علیه السلام:

تَمامُ العِلمِ العَمَلُ بِمُوجَبِهِ؛؛

کمال علم، عمل کردن به مقتضاى آن است..

غرر الحکم: ح ۴۴۸۲/ گزیده غررالحکم و دررالکلم: ج۱ ص۴۵