امام علی نقی (ع) و متوکل عباسی

نوشته شده توسط مدیر    بدون دیدگاه |

/*
/*]]>*/

متوکل خلیفه عباسی کیست؟

او از
منفورترین خلفای جنایتکار عباسی است. مدت خلافت و ظلم او بسیار طولانی است و امام
هادی (ع) نزدیک به پانزده سال از عمر خویش را با او معاصر بوده است. این زمان، یکی
از طولانی‌ترین و سخت‌ترین دوره‌های زندگی یکی از امام شیعیان با خلفای جورو ستم
است.

متوکل شدیدترین
کینه را نسبت به امامان شیعه در دل دارد. در دوره حکومت اوست که تعداد زیادی از
علویان به شهادت رسیده یا به هر سویی متواری می شوند.

در دل
متوکل چنان شعله‌هایی از حسد و کینه نسبت به فرزندان پیامبر (ص) مشتعل است که
فرمان داده تا قبور شهدای کربلا و سرور آنان – امام حسین (ع)- را ویران ساخته و آب
فرات را به آنجا سرازیر سازند. بعد نیز زمین آنجا را شخم زده و تخم گندم پاشیده و
زراعت کنند!

چرا او
چنین جنایت‌هایی انجام داده است ؟!

متوکل می‌ترسد
که خاطره شهادت و یاد آن شهید بزرگوار، الهام‌بخش شیعیان شده و قبرش پایگاه قیام
علیه او شود؛ پس چندین بار دستور خراب نمودن قبر مطهر شهیدان کربلا را داده است.

زیارت
کنندگان که خود را مخفیانه به کربلا رسانیده و بر سر قبور شهدا علامت و نشانه‌ای
قرار می دهند، بارها دستگیر شده و به شدت مجازات می شوند. بعد نیز دو پاسگاه
مراقبت در نزدیکی قبور شهدا بر پا می سازد یا بر همه چیز مراقبت کرده و از ورود زیارت
کنندگان جلوگیری نمایند.

ویژگی
پست دیگری که متوکل دارد، دشمنی و کینه ورزی شدید او با امیرالمؤمنین علی (ع) است.
هیچکدام از خلفای عباسی تاکنون چنین کینه‌ای با امام علی (ع) را نشان نداده اند.

از سوی
دیگر او نسبت به شیعیان، سختگیری و آزار شدید دارد. کار به جایی رسیده است که
بسیاری از مردم را به گناه دوستی و پیروی از امامان شیعه، دستگیر کرده و مجازات و
شکنجه می کنند….

متوکل با
همین خصوصیات اخلاقی و شخصیتی است که از نفوذ امام هادی (ع) در میان مردم کینه به
دل دارد و او را به سامرا فرا می‌خواند.

چرا
سامرا؟!

سامرا یک
شهرک نظامیست که چسبیده به بغداد می‌باشد.

در این
شهرک، گارد نظامی ویژه‌ای سکونت دارد که هیچکدام از افرادش، اطلاعی درست و صحیح از
اسلام و چهره‌های شاخص آن ندارند.

آن
نظامیان حتی به زبان عربی نیز تسلط و آگاهی کاملی نداشته و غیر از جنگیدن و اجرای
کامل دستورات نظامی، به چیز دیگری نمی اندیشیدند….

سکونت
امام هادی‌(ع) در چنین شهرکی و میان چنان مردمانی بی‌گمان او را در انزوای کامل
قرار خواهد داد. در حقیقت، سامرا یک زندان بی‌حصار برای امام هادی(ع) خواهد بود.

امام هادی(ع) از سال ۲۴۳ تا ۲۵۴ – پایان عمر خویش- در این شهرک زندگی می کردند.