نیایش چهل و چهارم (دعاى آن حضرت است هنگامى که ماه رمضان فرا می‌‏رسید) – بخش سوم

اى خداوند، چنان کن که به هنگام نماز همانند کسانى باشیم که به‏ منازل والاى آن راه می‌یابند و همه ارکان آن رعایت می‌کنند و آن را به وقت خود، به آیین بنده تو و رسول تو محمد- صلى اللّه علیه و آله- در رکوع و سجود و همه فضیلتهایش، به کامل‏ترین وضوء و طهارت و در نهایت خشوع به جاى می‌آورند.

اى خداوند، در این ماه ما را موفق دار که به خویشاوندانمان نیکى کنیم و به دیدارشان بشتابیم و همسایگانمان را به بخشش و عطاى خویش بنوازیم و اموالمان را از هر چه به ناحق بر آن افزوده‏ایم پیراسته داریم و با اداى زکات پاکیزه گردانیم و با آنان که از ما گسیخته‏اند بپیوندیم و با آن که در حق ما ستمى روا داشته به مقتضاى انصاف رفتار کنیم و با آن که با ما دشمنى ورزیده دوستى کنیم، جز آن کسان که به خاطر رضاى تو با آنان دشمن شده‏ایم، که با چنین دشمنى هیچ‏گاه سخن از دوستى نگوییم و همدل نشویم.

اى خداوند، در این ماه ما را توفیق ده که به کردارهاى پسندیده به تو تقرب جوییم، آن سان که ما را از گناهان پاک دارى و از بازگشت به اعمال ناشایست نگه‏دارى، تا هیچ یک از ملائکه تو طاعتى به درگاهت نیاورد جز آنکه از طاعت ما کمتر باشد و در تقرب به پایه تقرب ما نرسد.

اى خداوند، به حق این ماه و به حق آن کس که در این ماه- از آغاز تا انجام- جبین عبادت به درگاه تو سوده، خواه ملکى بوده که او را مقرب خود ساخته‏اى، یا پیامبرى که به رسالتش فرستاده‏اى، یا بنده‏اى صالح که از میان بندگانت برگزیده‏اى، بر محمد و خاندانش درود بفرست و ما را سزاوار کرامتى کن که به دوستان خود وعده داده‏اى. هر چه مبالغان در عبادت خود را نصیب داشته‏اى ما را نیز نصیب دار و به رحمت خود ما را در زمره کسانى قرار ده که بهشت- آن بالاترین مرتبت- را سزاوارند.

بار خدایا، درود بفرست بر محمد و خاندان او و ما را دور دار از الحاد در توحید خود و قصور در بزرگداشت خود و شک در دین خود و نابینایی‌ در طریق خود و غفلت از تعظیم خود و فریفته شدن به دشمنت، آن شیطان رجیم.

---

على بن الحسین علیه السلام، امام چهارم، الصحیفه السجادیه / ترجمه آیتى، ۱جلد، سروش – تهران، چاپ: دوم، ۱۳۷۵ ش. ص۲۶۷

روزه و رمضان – دعا

امام صادق علیه السلام

اللّهُمَ إنّی أسأَلُکَ فیما تَقضی وتُقَدِّرُ مِنَ الأَمرِ المَحتومِ فِی الأَمرِ الحَکیمِ فی لَیلَهِ القَدرِ فِی القَضاءِ الَّذی لا یُرَدُّ ولا یُبَدَّلُ ، أن تُطیلَ عُمُری وأن تُوَسِّعَ عَلَیَ فی رِزقی،وأن تَجعَلَنی مِمَّن تَنتَصِرُ بِهِ ولا تَستَبدِلَ بی غَیری.

خداوندا! از تو مى خواهم در آنچه حتمى و مقدّر مى‌کنى، از فرمان قطعى در امر حکیمانه خویش در شب قدر، در آن تقدیرى که برنمى‌گردد و عوض نمى‌شود، که عمرم را طولانى سازى و روزى‌ام را وسعت بخشى و مرا از کسانى قرار دهى که با او دینت را یارى مى‌کنى و دیگرى را جایگزین من نسازى!

تهذیب الأحکام : ج ۳ ص ۱۰۲ ح ۲۶۴ .

نیایش چهل و چهارم (دعاى آن حضرت است هنگامى که ماه رمضان فرا می‌‏رسید) – بخش دوم

گرامیداشت آن را هر خوردنى و آشامیدنى ممنوع داشت و براى آن زمانى معین قرار داد، آن سان که اجازت ندهد روزه آن پیشتر ادا گردد و نپذیرد که به تأخیر افتد.

آنگاه شبى از شبهاى این ماه برگزید و بر شبهاى هزار ماه برترى داد. و آن شب‏ را «لیله القدر» نامید. در آن شب، فرشتگان و روح، به فرمان پروردگارشان، بر هر یک از بندگان او- که بخواهد- نازل می‌شوند، همراه با تقدیرى تغییر ناپذیر. آن شب، شب سلام و درود فرشتگان است و دامنه برکاتش تا سپیده‏دم کشیده شود.

بار خدایا، درود بفرست بر محمد و خاندانش و شناخت فضیلت این ماه و بزرگداشت حرمت آن و پرهیز از هر چه در این ماه ما را از آن منع کرده‏اى. به ما الهام کن. و ما را به روزه داشتن یارى ده: آن سان که اعضاى بدن خویش از معاصى تو بازداریم و در آنچه سبب خشنودى توست به کار داریم، تا به هیچ سخن بیهوده گوش نسپاریم و به هیچ لهو و بازیچه ننگریم و به هیچ ممنوع دست نگشاییم و به سوى هیچ حرامى گام بر نداریم و چیزى جز آنچه تو حلال کرده‏اى در شکمهاى خود جاى ندهیم و زبانمان جز سخن تو نگوید و رنجى بر خود هموار نکنیم جز آنکه ما را به ثواب تو نزدیک سازد و کارى نکنیم جز آنچه ما را از عقاب تو در امان دارد. اى خداوند، از تو می‌خواهیم که این همه اعمال را از ریاى ریاکاران و آوازه در افکندن آوازه افکنان دور نگه دارى. و چنان باد که کسى را در عبادت با تو شریک نسازیم و جز تو براى خود مرادى نجوییم.
بار خدایا، درود بفرست بر محمد و خاندان او و در این ماه ما را به اوقات نمازهاى پنجگانه آگاه فرما: به حدود و احکامش که مقرر داشته‏اى و واجباتش که واجب ساخته‏اى و شروط و هنگامش که معین کرده‌‏اى.

---

على بن الحسین علیه السلام، امام چهارم، الصحیفه السجادیه / ترجمه آیتى، ۱جلد، سروش – تهران، چاپ: دوم، ۱۳۷۵ ش. ص۲۶۶

خداوند بخشنده

امام علی علیه السلام

رُبَّ سَلَفٍ عادَ خَلَفا

بسى پیش فرستاده شده اى که عوضش باز آید.

غرر الحکم : ۵۲۹۹.

نیایش چهل و چهارم (دعاى آن حضرت است هنگامى که ماه رمضان فرا می‌‏رسید) – بخش اول

حمد و سپاس خداوندى را که ما را به حمد و سپاس خویش راه نمود و از جمله حامدان خود قرار داد، تا از شکرگزاران احسان او باشیم. و ما را در برابر حمد و سپاس خویش پاداش داد، آن سان که نیکوکاران را پاداش دهد.

حمد و سپاس خداوندى را که دین خود به ما ارزانى فرمود و ما را به آیین خویش اختصاص داد و به راههاى احسان خود در آورد، تا به مدد احسانش در طریق خشنودى‏اش گام برداریم. حمد و سپاسى که شایان قبولش افتد و بدان از ما خشنود گردد.

حمد و سپاس خداوندى را که یکى از آن راهها که در برابر ما گشوده، ماه خود، ماه رمضان است، ماه صیام و ماه اسلام، ماه پاکیزگى از آلودگى‏ها، ماه رهایى از گناهان، ماه نماز، ماهى که در آن قرآن نازل شده، قرآنى که راهنماى مردم است و نشانه آشکار هدایت است و تمیز دهنده حق از باطل است.

پس به حرمت بی‏شمار و فضیلت بسیارى که بدین ماه ارزانى داشت، برترى آن را بر دیگر ماهها آشکار ساخت. براى بزرگداشت آن، هر چیز را که در دیگر ماهها حلال داشته بود، در این ماه حرام کرد.

---

على بن الحسین علیه السلام، امام چهارم، الصحیفه السجادیه / ترجمه آیتى، ۱جلد، سروش – تهران، چاپ: دوم، ۱۳۷۵ ش. ص۲۶۵