هفده ربیع الاول زادروز فرخنده امام جعفر صادق علیه السلام

نوشته شده توسط موذن    بدون دیدگاه |

 سال ٨٣ هجری قمری امام جعفر صادق (علیه السلام) در روز جمعه، به هنگام طلوع فجر و به روایتی در روز دوشنبه، هفدهم ربیع‏الاوّل سال ٨٣ قمری دیده به جهان گشود و عالم انسانی را با انوار طیّبه خویش تابناک نمود. پدرش امام محمد باقر(علیه السلام) وی را به نام عموی نیاکانش جعفر طیّار(علیه السلام)، «جعفر» نام نهاد. حضرت جعفر بن محمد(علیه السلام) دارای یک کنیه معروف به نام «ابوعبدالله» و دو کنیه غیر معروف به نام‏های « ابواسماعیل» و « ابوموسی» بود. هم چنین، دارای القابی چند بود که معروف‏ترین آن‏ها عبارت است از: صادق، صابر، طاهر و فاضل. شیعیان و محبّان اهل بیت(علیه السلام) وی را به « صادق آل محمد(صلی الله علیه و آله) » می‏شناسند. زیرا آن حضرت، هرگز سخنی جز راست و درست، چیزی نفرمود. پدر ارجمندش ،امام محمد باقر )ع( است که نَسَب وی با دو واسطه به امیر مؤمنان حضرت علی (علیه السلام) و با سه واسطه به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) منتهی می‏گردد. مادر گرامی امام جعفر صادق (علیه السلام)، فاطمه، معروف به « اُمّ فروه» از زنان نیکو سرشت، نیکوکار و نیکورفتار عصر خویش بود. این بانوی باتقوا و متدّین، از جهت فضیلت و منقبت، سرآمد زنان روزگار خود به شمار می‏آمد و امام صادق(علیه السلام) در شأن و مقام وی فرمود: مادرم از زنانی بود که ایمان داشت، تقوا پیشه کرده و نیکوکاری می‏نمود و خدا، نیکوکاران را دوست دارد. امام جعفر صادق (علیه السلام) به مدت دوازده سال، حیات با برکت جدّ گرامی‏اش امام زین العابدین (علیه السلام) را درک کرد و از مکتب تربیتی و علمی وی بهره وافر یافت. هم چنین، آن حضرت به مدت ٣٢ سال از وجود شریف پدرش امام محمد باقر (علیه السلام) برخوردار بود و در تمام رویدادهای مهم در کنار پدر ارجمندش قرار داشت. مدت امامت امام جعفر صادق(علیه السلام)، ٣٣ سال و ده ماه (از ذی حجه سال ١١۴ تا ٢۵ شوال سال ١۴٨ قمری) بود و در ایّام زندگی با برکت خویش با خلافت غاصبانه چند تن از خلفای اموی و دو تن از خلفای عباسی به شرح ذیل معاصر بود:
١- عبدالملک بن مروان (۶۵ – ٨۶ ق )
٢- ولید بن عبدالملک (٨۶ – ٩۶ ق )
٣- سلیمان بن عبدالملک (٩۶ – ٩٩)
۴- عمر بن عبدالعزیز (٩٩ – ١٠١ ق )
۵- یزید بن عبدالملک (١٠١ – ١٠۵ ق)
۶- هشام بن عبدالملک (١٠۵ – ١٢۵ ق )
٧- ولید بن یزید (١٢۵ – ١٢۶ ق)
٨-یزید بن ولید (١٢۶ – ١٢۶ ق )
٩- مروان بن محمد (١٢۶ – ١٣٢ ق )
١٠- ابوالعباس سفاح (١٣٢ – ١٣۶ ق )
١١- منصور دوانقی (١٣۶ – ١۵٨ ق )
گفتنی است که نُه نفر اوّل از طایفه بنی امیه و دو نفر آخر از خاندان بنی عباس بودند و آن حضرت از هر دو طایفه، سختی‏ها و بی‏مهری‏های فراوانی دید؛ اما چون آن امام بزرگوار در انتهای دوران خلافت ستم کارانه امویان و در آغاز خلافت فریب‏کارانه عباسیان می‏زیست، فرصت مناسبی به دست آورد تا در زمان انتقال خلافت از یک طایفه غاصب، به طایفه غاصب دیگر و سرگرم شدن آنان به یکدیگر، مکتب اهل بیت (علیه السلام) را به مسلمانان بشناساند و زمینه ترویج و تبلیغ این مکتب را مهیّا سازد و از این راه، بیشترین بهره را نصیب اسلام و مسلمانان نماید. آن حضرت با تشکیل حوزه علمیه و تعلیم شاگردانی مبرز، چون هشام، زراره و محمد بن مسلم، تحول شگرفی در جهان اسلام و مذهب شیعه پدید آورد و جهانیان را با اسلام ناب محمدی (صلی الله علیه و آله ) و مکتب حیات بخش اهل بیت (علیه السلام) آشنا ساخت. به همین جهت، وی را پایه گذار مذهب «امامیه» دانسته و شعیان امامی اثناعشری را « شیعه جعفری» می‏گویند. سرانجام این امام همام، در ۶۵ سالگی به وسیله زهری که منصور دوانقی، به واسطه عوامل و مزدوران خود در مدینه، به آن حضرت خورانید، مسموم شد و به خاطر شدت زهر، به شهادت رسید. تاریخ شهادت وی، ٢۵ شوال سال ١۴٨ قمری می‏باشد. امام موسی کاظم (علیه السلام) به همراه سایر فرزندان امام جعفر صادق (علیه السلام)، بدن مطهر پدر را پس از غسل، کفن و نماز، در جوار قبر پدر و جدش و عموی پدرش در قبرستان بقیع به خاک سپردند