احکام امر به معروف

امر به معروف و نهی از منکر با شرایطی که در رساله‌های علمیه آمده است واجب است و ترک آن معصیت است و در مستحبات و مکروهات امر و نهی مستحب است.(۱)

هرگاه بدعتی در اسلام واقع شود بر همه مخصوصا علمای دین واجب است حق را اظهار و باطل را انکار کنند. (۲)

آداب امر به معروف و نهی از منکر

سزاوار است کسی که امر به معروف و نهی از منکر می‌کند به نکات زیر توجه نماید:

۱. مانند طبیبی دل‌سوز و پدری مهربان باشد.

۲. قصد خود را خالص کند و تنها برای رضای خدا اقدام کند و عمل خود را از هرگونه برتری جویی پاک گرداند.

۳. خود را پاک و منزه نداند. چه بسا ممکن است همان شخص که اکنون خطایی از او سر زده است دارای صفات پسندیده‌ای باشد که مورد محبت الهی است هر چند این عمل او هم اکنون ناپسند باشد.(۳)

۴. رضایت به فعل منکر و ترک معروف حرام است.(۴)

۵. در وجوب نهی از منکر فرقی بین گناه بزرگ (معصیت کبیره) و گناه کوچک (معصیت صغیره) نیست.(۵)

۶. اگر بداند یا احتمال دهد که امر و نهی در صورت تکرار مؤثر است واجب است تکرار کند.(۶)

پرسش: در شرایط امروز وظیفه ما نسبت به امر به معروف افراد ناشناسی که نمی‌دانیم اثر دارد یا نه چیست؟

پاسخ: در فرض احتمال اثر و اجتماع سایر شرایط واجب است.(۷)

منابع:

۱. توضیح المسائل مراجع ج۲ ص ۶۱۸

۲. توضیح المسائل مکارم شیرازی م ۲۵۱۴

۳. تحریر الوسیله ج۲ شرایط امر به معروف م ۱۴

۴. همان القول فی مراتبها م ۷

۵. همان القول فی اقسامها م ۱۴

۶. همان الشروط م ۵

۷. استفتائات امام خمینی ره ج۱ ص۴۸۲ س۱