آداب دفن میت

چون جنازه را نزد قبر آوردند، اگر مرد است او را به طرف پاهاى قبر بگذارند، و او را سه مرتبه تا لب قبر بیاورند، و اگر جنازه زن است، او را طرف جلوى قبر که جانب قبله است بگذارند، پس ولىّ میّت داخل قبر شود، یا کسیکه ولىّ او را امر کند و وارد قبر شود از طرف پاى قبر، که آن در قبر است، و چون وارد میشود بگوید: الّلهمّ اجعلها روضه من ریاض الجنّه، و لا تجعلها حفره من حفر النّار.
و سزاوار است شخصى که وارد قبر شده سر برهنه و پابرهنه باشد، با بندهاى گشاده، پس میّت را بگیرد و او را از جانب سر داخل قبر کند، و در آن حال بگوید:

بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ فى سَبیلِ اللَّهِ وَ عَلى مِلَّهِ رَسُولِ اللَّهِ اَللّهُمَّ ایماناً بِکَ وَ تَصْدیقاً بِکِتابِکَ هذا ما وَعَدَنَا اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ صَدَقَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ اَللّهُمَّ زِدْنا ایماناً وَ تَسْلیماً

به نام خدا، و به خدا، و در راه خدا، و بر آیین رسول خدا، خدایا، ایمان به تو، و تصدیق به قرآنت، این است آنچه خدا و فرستاده اش به ما وعده داده، خدا و رسولش راست گفته اند، خدایا به ما ایمان و تسلیم بیفزا.

آنگاه میّت را به جانب راست بخواباند، و صورت او را به طرف قبله قرار دهد، و از جانب سر و پا بند کفن او را بگشاید، و صورت میّت را روى خاک بگذارد، و مستحبّ است همراه او مقدارى از تربت حضرت حسین علیه السّلام بگذارند، سپس لحمد را بچیند و بگوید:

اَللّهُمَّ صِلْ وَحْدَتَهُ وَ انِسْ وَحْشَتَهُ وَارْحَمْ غُرْبَتَهُ وَاَسْکِنْ اِلَیْهِ مِنْ رَحْمَتِکَ رَحْمَهً یَسْتَغْنى بِها عَنْ رَحْمَهِ مَنْ سِواکَ وَاحْشُرْهُ مَعَ مَنْ کانَ یَتَوَلاّهُ مِنَ الائِمَّهِ الطّاهِرینَ

خدایا به تنهاییاش برس، و به وحشتش انس ده، و به غریبیاش رحم کن، و از رحمتت به او آرامش ده، رحمتى که به واسطه آن از رحمت غیر تو بینیاز گردد، و با هرکه با او دوستى مینموده از ائمه پاک نهاد محشورش کن.

و مستحبّ است میّت وقتى که در قبر گذاشته شد، پیش از چیدن لحد به شهادتین و اسماء ائمه تلقین شود، به این صورت که تلقین کننده میگوید: یا فلان بن فلان و به جاى این دو کلمه نام میّت و پدر او را ذکر میکند، و میگوید:

اُذْکُرِ العَهْدَ الَّذى خَرَجْتَ عَلَیْهِ مِنْ دارِ الدُّنْیا شَهادَهَ اَنْ لا اِلهَ اِلا اللَّهُ وَحْدَهُ لاشَریکَ لَهُ وَ اَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ اَنَّ عَلِیّاً اَمیرَالْمُؤْمِنینَ وَالْحَسَنَ وَالْحُسَیْنَ

آن زمانى را که بر آن از خانه دنیا خارج شدى یاد آور: گواهى بر اینکه معبودى جز خدا نیست، یگانه و بیشریک است، و اینکه محمّد بنده و فرستاده اوست، و اینکه على امیر مؤمنان و حسن و حسین

یک یک امامان را تا آخر ذکر کند

اَئِمَتُّکَ اَئِمَّهُ الْهُدىَ الاَْبْرارُِ

امامان تواند امامان هدایت و نیکانند

وقتى از چیدن لحد فارغ شد خاک بر او بریزد، و مستحبّ است کسانى که حاضر شده اند، با پشت دستهاى خود خاک بریزند، و در آن حال بگویند:

اِنّا لِلَّهِ وَ اِنّا اِلَیْهِ راجِعُونَ هذا ما وَعَدَنَا اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ صَدَقَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ اَللّهُمَّ زِدْنا ایماناً وَ تَسْلیماً

ما از خداییم، و به سوى او بازمیگردیم، این است آنچه خدا و رسولش به ما وعده دادند، و خدا و رسولش راست گفتند.
خدایا ایمان و تسلیم ما را بیفزا.