دلایل امامت امام صادق (علیه السلام)

۱ ـ ابـوالصَّباح کنانى می گوید: روزى امام باقر (علیه السلام) به پسرش امام صـادق (عـلیـه السـلام) نـگـاه کـرد و فرمود: آیا این شخص را مى نگرید؟ این شخص از کسانى است که خداوند در شاءن آنان فرموده است :
وَنُرِیدُ اَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِى الاَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ اَئِمَّهً وَنَجْعَلَهُمُ الْوارِثینَ.
اراده مـا بـر ایـن قـرار گـرفـتـه کـه بـه مـستضعفین نعمت بخشیم و آنان را پیشوایان و وارثین روى زمین قرار دهیم.
۲ ـ جابر بن یزید جُعْفى مى گوید: از امام باقر (علیه السلام) درباره امام صادق (عـلیـه السـلام) سـؤال شـد،فـرمـود:سـوگـنـد بـه خـدا او قـیـام کـنـنـده آل محمّد (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم) است.
۳ ـ عـلى بـن حـکـم از طـاهـر (یـکـى از یـاران امـام بـاقـر علیه السلام) نـقـل مـى کـنـد که گفت : من در حضور امام باقر (علیه السلام) بودم،جعفر(امام صادق علیه السلام) بـه پـیـش آمـد،امـام بـاقـر (عـلیـه السـلام) فـرمـود: هذا خَیْرُ الْبَرِیَّه ؛ این شخص (از) برترین آفریدگان است.
۴ ـ در حـدیـث لَوْح که از طرف خداوند به پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم) رسیده و توسّط جابر بـن عـبـداللّه انـصـارى بـه امـام بـاقـر (عـلیـه السـلام) نقل یافته تصریح به امامت امام صادق (علیه السلام ) بعد از پدرش ،شده است .
۵ ـ و هـمـچـنین دلایل عقلى بیانگر صدق امامت آن حضرت است ؛ زیرا به حـکم عقل ، امام باید برترین فرد امّت باشد و امام صادق (علیه السلام) برترین فرد بـود؛ چـون بـرتـرى او درعـلم و زهـد و عـمل ، بر همه مردم و بر برادران و پسرعموهایش آشکار بود.و نـیـز بـه حـکم عقل ، امامت براى کسى که داراى مقام عصمت ، همچون عصمت پیامبران نیست ،بـاطـل و بـى اسـاس اسـت و هـمـچـنـیـن کـسـى کـه در عـلم و دانـش ، کامل نیست شایستگى مقام امامت را ندارد.و پرواضح بود که مدّعیان امامت در عصر آن حضرت ، نه داراى مقام عصمت بودند و نه به کـمـال عـلم در جـهـت دیـن رسـیـده بـودنـد و هـمـیـن مـطـلب دلیـل انـحصار امامت به وجود امام صادق (علیه السلام) مى باشد؛ زیرا در هر زمانى به وجود امام معصوم (رهبرى که گناه و اشتباه نکند) نیاز است
۶ ـ و نـیـز مـعـجـزاتـى کـه مطابق نقل راویان به وسیله امام صادق (علیه السلام ) بروز کـرده ، بـیـانگر صدق امامت او و حقّانیت اوست و حاکى از بطلان ادّعاى دیگر مدّعیان امامت مى باشد.
به عنوان نمونه
ابـوبـصیر مى گوید: به مدینه رفتم و با کنیزک خود همبستر شدم ، سپس از خانه بـیـرون آمـدم کـه بـه حـمـّام (بـراى غسل جنابت) بروم ، عدّه اى از دوستان را دیدم که به دیـدار امـام صـادق (عـلیـه السـلام) مـى رونـد، تـرسیدم که آنان از من پیشى گیرند و من تـوفـیـق دیـدار آن حـضـرت را نـداشـتـه بـاشـم لذا بـا آنـان (در حـال جـنـابـت) به راه افتادم تا به محضر امام صادق (علیه السلام ) رسیدیم ، وقتى در برابرش قرار گرفتم ، نگاهى به من کرد و فرمود:اى ابـابـصـیـر! آیـا نمى دانى که براى شخص جنب روا نیست به خانه هاى پیامبران یا به خانه هاى فرزندان پیامبران بروند؟
شرمگین شدم و عرض کردم : اى فرزند رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) جمعى از دوسـتـان به محضر شما مى آمدند آنان را ملاقات کردم دیدم اگر با آنان به خدمت شما نیایم ، از دیدار شما محروم خواهم شد و دیگر هرگز چنین کارى نمى کنم ، سپس از محضر آن حضرت بیرون آمدم.
و روایات بسیارى مانند روایت فوق نقل شده که بیانگر معجزات و اخبار آن حضرت از غیب است.