بزرگى مصیبت عاشورا

به امام صادق علیه السلام گفتم : اى پسر پیامبر خدا ! چه طور روز عاشورا، روز ماتم و اندوه و بى تابى و گریه شد ؛ ولى روز رحلت پیامبر صلى الله علیه و آله و روز درگذشت فاطمه علیهاالسلام و روز شهادت امیر مؤمنان علیه السلام و روز کشته شدن امام حسن علیه السلام با زهر ، چنین نشد؟

فرمود: «روز [شهادت] حسین علیه السلام ، مصیبتى بزرگ تر از دیگر روزها دارد. این ، از آن روست که اصحاب کسا ـ که گرامى ترینِ مردمان در پیشگاه خداى متعال اند ـ، پنج تن بودند . وقتى پیامبر صلى الله علیه و آله از میان آنان رفت، امیر مؤمنان، فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام بودند و آنها براى مردم ، مایه تسلیت و دل خوشى بودند . نیز هنگامى که فاطمه علیهاالسلامدر گذشت، دلدارى و تسلّىِ مردم ، با امیر مؤمنان و حسن و حسین علیهم السلام بود . همچنین زمانى که امیر مؤمنان علیه السلام در گذشت، مردم با حسن علیه السلام و حسین علیه السلام ، آرامش و تسکین مى یافتند . نیز وقتى حسن علیه السلام در گذشت، حسین علیه السلام براى مردم، مایه دلدارى و تسلّى بود ؛ ولى زمانى که حسین علیه السلام کشته شد، هیچ کس از اصحاب کسا باقى نبود که مردم ، با او دلدارى و تسکین پیدا کنند.
> بنا بر این، رفتن حسین علیه السلام ، به مثابه رفتن همه آنها بود، همان گونه که بودن ایشان ، به مثابه بودن همه آنها بود. به این جهت ، روز کشته شدن حسین علیه السلام ، بزرگ ترین مصیبت بود».

دانشنامه امام حسین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ ج ۱۰، ص ۷