بالاتر از نعمت‏

 

امام هادى علیه السلام مى ‏فرماید:

 الشّاکِرُ اسْعَدُ بِالشُّکرِ مِنْهُ بِالنِّعْمَهِ التَّى اوجَبَتِ الشُّکْرَ لِانَّ النَّعَمَ مَتاعٌ وَالشُّکْرَ نِعَمٌ وَ عُقْبى‏ «۱»

آن کس که شکر نعمت گوید سعادتش به خاطر شکرش از سعادتش به خاطر آن نعمت بیشتر است، زیرا نعمت‏ها وسیله زندگى این جهانند و شکر سرمایه این جهان و آن جهان.

شرح کوتاه‏
با توجه به این حقیقت که شکر تنها قدردانى با زبان نیست؛ بلکه قدردانى عملى است و هر نعمتى را به جا مصرف کردن، روشن مى ‏شود که شکر نعمت، برکات و سعادت ‏هایى به بار مى ‏آورد که خود نعمت در برابر آن ناچیز است، نعمت‏ها را در مسیر رضاى خدا و خشنودى بندگان او به کار گرفتن، هم سرمایه افتخار این جهان و هم سعادت جاویدان آن جهان است؛ در حالى که اگر به نعمت بنگرى به تنهایى ممکن است جز یک موهبت مادى نباشد پس شکر از خود نعمت بالاتر و ارزنده ‏تر است!

(۱) تحف العقول، صفحه ۳۶۲