روضه قتلگاه برای ابراهیم خلیل

«ظاهر فدیه [در آیه «وَ فَدَیْناهُ بِذِبْحٍ عَظیمٍ»؛ ذبح عظیم را فدیه او قرار دادیم] همان حیوانی بود که از بهشت آمد و قربانی شد [و حضرت اسماعیل قربانی نشد.]
ولی امام رضا(علیه السلام) باطن آیه را معنا کرده و فرمودند: بعد از این که خدای متعال به ابراهیم(علیه السلام) فرمود تکلیفت را به نحو کامل انجام دادی، ابراهیم خلیل(علیه السلام) به خدا عرضه داشت: کجای کار من خوب انجام نشد که من موفق نشدم فرزندم را در راهت قربانی کنم و به ثواب اعظم مصائب برسم؟
(گویا تلقی حضرت ابراهیم خلیل این بود که بلا از این عظیم‌تر نمی‌شود که پدری با محبت پدری، فرزندی مثل اسماعیل را فدا کند.)
امام رضا(علیه السلام) فرمودند: خدای متعال اول از ابراهیم خلیل اقرار محبت در مورد نبی اکرم(صلی الله علیه و آله) و سیدالشهدا(علیه السلام) را گرفت. ابراهیم خلیل فرمود پیامبر آخر الزمان را از خودم بیشتر دوست دارم؛ سیدالشهدا(علیه السلام) را هم از اسماعیل خودم بیشتر دوست دارم.
(اگر فناء در محبتی باشد، اینجاست. چون خدای متعال، نبی اکرم(صلی الله علیه و آله) را بیشتر از ابراهیم خلیل و سید الشهدا(علیه السلام) را بیشتر از اسماعیل دوست می دارد، خلیل الله هم نبی اکرم(ص) را بیشتر از خودش و سید الشهدا(علیه السلام) را بیشتر از اسماعیلش دوست می دارد.)

بعد از این اقرار بر محبت، خدای متعال روضه قتلگاه را برای ابراهیم خلیل خواندند. در نقل هست ابراهیم خلیل آن‌قدر غصه‌دار شد که اگر اسماعیلش را سر می‌برید آن‌قدر غصه‌دار نمی‌شد.»

استادسیدمحمدمهدی میرباقری، محرم ۹۴