پرهیز از دوستی با دشمنان خدا

رُوِیَ عَنْ عَلیٍّ علیه السلام قال:
اِیّاکَ اَنْ تُحِبَّ اَعْداءَ اللهِ اَوْ تُصْفِیَ وُدَّکَ لِغَیْرِ اَوْلیاءِ اللهِ فَإِنَّ مَنْ اَحَبَّ قَوْماً حُشِرَ مَعَهُم[۱].

از امیرالمؤمنین صلوات الله علیه منقول است که حضرت فرمودند: بپرهیز از اینکه با دشمنان خدا رابطۀ دوستی برقرار کنی، ‌یا این‏که دوستی خود را، برای غیر دوستان خدا خالص کنی! پس به راستی که انسان در روز قیامت با همان کسانی محشور می­شود که با آنان دوست بوده است.

شرح حدیث

«اِیّاکَ اَنْ تُحِبَّ اَعْداءَ اللهِ» بپرهیز از اینکه با «دشمنان خدا» رابطۀ دوستی برقرار کنی! این مطلب با روابط ظاهری اشتباه نشود، چرا که در این روایت به رابطۀقلبی اشاره دارد نه رابطه ظاهری. مثل کاسبی که همه جور مشتری پیش او می­ آید و او جنسش را به همه می­فروشد. آن‏چه مهم است رابطه قلبی است. مقصود روایت این است که بپرهیز از اینکه با دشمنان خدا رابطۀ قلبی و محبّتی پیدا کنی.

«اَوْ تُصْفِی وُدَّکَ لِغَیْرِ اَوْلیاءِ اللهِ» و بپرهیز از اینکه دوستی ­ات را نسبت به «غیر اولیاء خدا» خالص کنی. با اولیاء خدا رابطۀ دوستی برقرار کن، آن هم رابطه­ ای خالص! که «تصفیه وُدّ» و رابطه خالص عبارت از رابطه ­ای است که هیچ شائبه ­ای از امور مادی در آن نباشد.
بعد حضرت علّتش را بیان می­ فرماید:
«فَإِنَّ مَنْ اَحَبَّ قَوْماً حُشِرَ مَعَهُمْ» جهتش این است که انسان در روز قیامت با همان گروهی که آنها را دوست دارد، محشور می ­شود. اگر آنها از دشمنان خدا باشند او با همان ‏ها محشور شده و اگر از اولیاء خدا باشند، حشر او با اولیاء خدا خواهد بود.
سرّ این مطلب این است که دوستی نسبت به اولیاء خدا، دوستی نسبت به خودِ خداوند است.
در زیارت جامعه کبیره داریم که: «مَنْ اَحَبَّکُمْ فَقَدْ اَحَبَّ اللهَ» هرکه شما (اهل بیت) را دوست بدارد،‌ پس خدا را دوست داشته است. از خدا تقاضا می­کنیم که حشرمان با پیغمبر باشد. (نه نعوذ بالله با امثال یزید بن معاویه و دنیاداران)
حضرت در ابتدای روایت می­ گوید: از رابطۀ دوستی برقرار کردن با دشمنان خدا پرهیز کن! بعد می ­گوید: حالا که می­خواهی رابطه دوستانه برقرار کنی، هر چند که ‌با دشمنان خدا دوست نیستی، اما مواظب باش که در دوستی­ ات فقط ‌با دوستان خدا خلوص نیّت داشته باشی.
به این نکته نیز باید توجّه داشت که ما نباید پیغمبر اکرم و اهل بیت صلوات الله علیهم اجمعین را برای دنیایمان دوست بداریم؛ تا گره از کار دنیائی­مان باز کنند. صفای در دوستی به این معنا است که به خاطر دنیایمان نباشد. اگر دوستی خالصانه شد، در قیامت هم با پیغمبر و اهل بیت گرامی ‏اش محشور می­شویم؛
إن شاء الله

 منبع
غررالحکم ص ۲۰۴ روایت ۴۱۵

کدام تفکر از عبادت یکسال بالاتر است؟

 

آقای قدس می گوید:
« روزی آقای بهجت ره می فرمود: یکی از علمای بزرگ نجف اشرف هنگام سحر و وقت نماز شب پسر نوجوانش را که در اطاق آقا خوابیده بود صدا زد و گفت: برخیز و چند رکعت نماز شب بخوان.
پسر پاسخ داد: چشم.

آقا مشغول نماز شد و چند رکعت نماز خواند. ولی آقا زاده بر نخاست.

مجدداً آقا او را صدا زد که: پسرم، پا شو چند رکعت نماز بخوان. باز پسر گفت: چشم.

آقا مشغول نماز شد ولی دید فرزندش از رختخواب بر نمی خیزد، برای بار سوم او را صدا زد.

پسر گفت: حاج آقا، من دارم فکر می کنم،
همان فکری که درباره آن در روایت آمده است که: امام صادق علیه السلام می فرماید:
« تفکر ساعه خیر من عباده سنه: یک ساعت تفکر بهتر از یک سال عبادت است. »

آیت الله العظمی بهجت فرمودند: آقا پرخاش کرد و فرمود: … و خود آیت الله بهجت کلمه را بر زبان جاری نکرد، ولی ما همه فهمیدیم که آن بزرگ مرد فرموده بود:

پدر سوخته، آن فکری از عبادت یک یا شصت سال بهتر است که انسان را به خواندن نماز شب وادارد،
نه اینکه انسان وقت نماز شب دراز بکشد و فکر بکند و به این بهانه از خواندن آن شانه خالی کند.
منابع
رضا باقی زاده، برگی از دفتر آفتاب: شرح حال شیخ السالکین حضرت آیت الله العظمی بهجت
سید مهدی ساعی، به سوی محبوب: دستورالعملها و رهنمودهایی از شیخ الفقها والمجتهدین،ایت الله بهجت