پرهیز از دوستی با دشمنان خدا

رُوِیَ عَنْ عَلیٍّ علیه السلام قال:
اِیّاکَ اَنْ تُحِبَّ اَعْداءَ اللهِ اَوْ تُصْفِیَ وُدَّکَ لِغَیْرِ اَوْلیاءِ اللهِ فَإِنَّ مَنْ اَحَبَّ قَوْماً حُشِرَ مَعَهُم[۱].

از امیرالمؤمنین صلوات الله علیه منقول است که حضرت فرمودند: بپرهیز از اینکه با دشمنان خدا رابطۀ دوستی برقرار کنی، ‌یا این‏که دوستی خود را، برای غیر دوستان خدا خالص کنی! پس به راستی که انسان در روز قیامت با همان کسانی محشور می­شود که با آنان دوست بوده است.

شرح حدیث

«اِیّاکَ اَنْ تُحِبَّ اَعْداءَ اللهِ» بپرهیز از اینکه با «دشمنان خدا» رابطۀ دوستی برقرار کنی! این مطلب با روابط ظاهری اشتباه نشود، چرا که در این روایت به رابطۀقلبی اشاره دارد نه رابطه ظاهری. مثل کاسبی که همه جور مشتری پیش او می­ آید و او جنسش را به همه می­فروشد. آن‏چه مهم است رابطه قلبی است. مقصود روایت این است که بپرهیز از اینکه با دشمنان خدا رابطۀ قلبی و محبّتی پیدا کنی.

«اَوْ تُصْفِی وُدَّکَ لِغَیْرِ اَوْلیاءِ اللهِ» و بپرهیز از اینکه دوستی ­ات را نسبت به «غیر اولیاء خدا» خالص کنی. با اولیاء خدا رابطۀ دوستی برقرار کن، آن هم رابطه­ ای خالص! که «تصفیه وُدّ» و رابطه خالص عبارت از رابطه ­ای است که هیچ شائبه ­ای از امور مادی در آن نباشد.
بعد حضرت علّتش را بیان می­ فرماید:
«فَإِنَّ مَنْ اَحَبَّ قَوْماً حُشِرَ مَعَهُمْ» جهتش این است که انسان در روز قیامت با همان گروهی که آنها را دوست دارد، محشور می ­شود. اگر آنها از دشمنان خدا باشند او با همان ‏ها محشور شده و اگر از اولیاء خدا باشند، حشر او با اولیاء خدا خواهد بود.
سرّ این مطلب این است که دوستی نسبت به اولیاء خدا، دوستی نسبت به خودِ خداوند است.
در زیارت جامعه کبیره داریم که: «مَنْ اَحَبَّکُمْ فَقَدْ اَحَبَّ اللهَ» هرکه شما (اهل بیت) را دوست بدارد،‌ پس خدا را دوست داشته است. از خدا تقاضا می­کنیم که حشرمان با پیغمبر باشد. (نه نعوذ بالله با امثال یزید بن معاویه و دنیاداران)
حضرت در ابتدای روایت می­ گوید: از رابطۀ دوستی برقرار کردن با دشمنان خدا پرهیز کن! بعد می ­گوید: حالا که می­خواهی رابطه دوستانه برقرار کنی، هر چند که ‌با دشمنان خدا دوست نیستی، اما مواظب باش که در دوستی­ ات فقط ‌با دوستان خدا خلوص نیّت داشته باشی.
به این نکته نیز باید توجّه داشت که ما نباید پیغمبر اکرم و اهل بیت صلوات الله علیهم اجمعین را برای دنیایمان دوست بداریم؛ تا گره از کار دنیائی­مان باز کنند. صفای در دوستی به این معنا است که به خاطر دنیایمان نباشد. اگر دوستی خالصانه شد، در قیامت هم با پیغمبر و اهل بیت گرامی ‏اش محشور می­شویم؛
إن شاء الله

 منبع
غررالحکم ص ۲۰۴ روایت ۴۱۵