مناجات خمس عشره: راز و نیاز ترسیدگان

نوشته شده توسط موذن    بدون دیدگاه |

المناجاه الثالثه:مناجات الخائفین

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانى‏اش همیشگى است

إِلَهِی أَ تَرَاکَ بَعْدَ الْإِیمَانِ بِکَ تُعَذِّبُنِی أَمْ بَعْدَ حُبِّی إِیَّاکَ تُبَعِّدُنِی أَمْ مَعَ رَجَائِی لِرَحْمَتِکَ وَ صَفْحِکَ تَحْرِمُنِی أَمْ مَعَ اسْتِجْارَتِی بِعَفْوِکَ تُسْلِمُنِی حَاشَا لِوَجْهِکَ الْکَرِیمِ أَنْ تُخَیِّبَنِی لَیْتَ شِعْرِی أَ لِلشَّقَاءِ وَلَدَتْنِی أُمِّی أَمْ لِلْعَنَاءِ رَبَّتْنِی فَلَیْتَهْا لَمْ تَلِدْنِی وَ لَمْ تُرَبِّنِی وَ لَیْتَنِی عَلِمْتُ أَ مِنْ أَهْلِ السَّعَادَهِ جَعَلْتَنِی وَ بِقُرْبِکَ وَ جِوَارِکَ خَصَصْتَنِی فَتَقَرَّ بِذَلِکَ عَیْنِی وَ تَطْمَئِنَّ لَهُ نَفْسِی إِلَهِی هَلْ تُسَوِّدُ وُجُوها خَرَّتْ سَاجِدَهً لِعَظَمَتِکَ أَوْ تُخْرِسُ أَلْسِنَهً نَطَقَتْ بِالثَّنَاءِ عَلَى مَجْدِکَ وَ جَلالَتِکَ أَوْ تَطْبَعُ عَلَى قُلُوبٍ انْطَوَتْ عَلَى مَحَبَّتِکَ أَوْ تُصِمُّ أَسْمَاعا تَلَذَّذَتْ بِسَمَاعِ ذِکْرِکَ فِی إِرَادَتِکَ
خدایا آیا چنین مى‏نمایى که پس از ایمانم به تو عذابم نمایى؟یا پس از عشقم به تو از خود دورم سازى،یا با امید به رحمت‏ و چشم‏پوشى‏ات محرومم سازى،یا با پناه جویى‏ام به گذشتت رهایم نمایى،هرگز چنین نیست!از ذات بزرگوارت به دور است که محرومم کنى،اى کاش مى‏دانستم که آیا مادرم مرا براى بدبختى به دنیا آورده،یا براى رنج کشیدن و زحمت پرورانده است،اگر چنین است کاش مرا نزاده و نپرورانده بود،و اى کاش آگاه بودم که آیا مرا از اهل سعادت قرار داده و به قرب و جوارت اختصاص داده‏اى‏ تا به این سبب چشمم روشن و جانم آرام گیرد؟خدایا آیا چهره‏هایى که در برابر عظمتت سجده‏کنان به خاک افتاده سیاه‏ مى‏کنى،یا زبانهایى را که براى بزرگى و شکوهت به ستایش گویا شده ناگویا مى‏نمایى؟یا بر دلهایى که‏ به محبتت پیچیده شده مهر مى‏زنى،یا گوشهایى را که از شنیدن ذکرت در راه رضایت لذّت برده ناشنوا مى‏کنى،

أَوْ تَغُلُّ أَکُفّا رَفَعَتْهَا الْآمَالُ إِلَیْکَ رَجَاءَ رَأْفَتِکَ أَوْ تُعَاقِبُ أَبْدَانا عَمِلَتْ بِطَاعَتِکَ حَتَّى نَحِلَتْ فِی مُجَاهَدَتِکَ أَوْ تُعَذِّبُ أَرْجُلا سَعَتْ فِی عِبَادَتِکَ إِلَهِی لا تُغْلِقْ عَلَى مُوَحِّدِیکَ أَبْوَابَ رَحْمَتِکَ وَ لا تَحْجُبْ مُشْتَاقِیکَ عَنِ النَّظَرِ إِلَى جَمِیلِ رُؤْیَتِکَ إِلَهِی نَفْسٌ أَعْزَزْتَهَا بِتَوْحِیدِکَ کَیْفَ تُذِلُّهَا بِمَهَانَهِ هِجْرَانِکَ وَ ضَمِیرٌ انْعَقَدَ عَلَى مَوَدَّتِکَ کَیْفَ تُحْرِقُهُ بِحَرَارَهِ نِیرَانِکَ إِلَهِی أَجِرْنِی مِنْ أَلِیمِ غَضَبِکَ وَ عَظِیمِ سَخَطِکَ یَا حَنَّانُ یَا مَنَّانُ یَا رَحِیمُ یَا رَحْمَانُ یَا جَبَّارُ یَا قَهَّارُ یَا غَفَّارُ یَا سَتَّارُ نَجِّنِی بِرَحْمَتِکَ مِنْ عَذَابِ النَّار وَ فَضِیحَهِ الْعَارِ إِذَا امْتَازَ الْأَخْیَارُ مِنَ الْأَشْرَارِ وَ حَالَتِ الْأَحْوَالُ وَ هَالَتِ الْأَهْوَالُ وَ قَرُبَ الْمُحْسِنُونَ وَ بَعُدَ الْمُسِیئُونَ وَ وُفِّیَتْ کُلُّ نَفْسٍ مَا کَسَبَتْ وَ هُمْ لا یُظْلَمُونَ
یا دستهایى را که آرزوهاى به امید مهرورزى‏ات به سویت بلند کرده و به زنجیر مى‏بندى،یا بدنهایى را که در طاعتت کوشیده تا جایى که در راه‏ کوشش در بندگى‏ات لاغر شده مجازات مى‏کنى،یا پاهایى را که در راه عبادتت پوییده به عذاب دچار مى‏نمایى،خدایا درهاى رحمتت را بر یکتاپرستان مبند،و شیفتگانت را از نگاه به زیبایى دیدارت محروم مساز، خدایا جانى را که به توحیدت عزّت بخشیدى،چگونه به خوارى هجرانت ذلیل مى‏کنى،و باطنى که بر دوستى‏ات پیمان‏ بسته،چگونه به سوز آتشت مى‏سوزانى؟خدایا از دردناکى خشمت و بزرگى ناخشنودیت پناهم ده، اى پرمهر،اى منتّگذار،اى مهربان،اى بخشاینده،اى جبّار،اى چیره،اى آمرزنده،اى پرده‏پوش،به مهرت مرا از شکنجه آتش و رسوایى ننگ رهایى بخش،آنگاه که نیکان از بدان جدا شوند،و حالتهاى دگرگون گردد و هراسنده‏ها بهراسند،و نیکوکاران به خوشبختى نزدیک شوند،و بدکاران از آن دور گردند،و به هرکسى برابر آنچه انجام داده جزاى برازنده داده شود و هرگز به آنان ستم نشود.