قطعه ای از قصیده ازریه

ؤلّف گوید:چون به هنگام دیدن بارگاه نورانى،حال نشاط و شوقى به زائر دست مى‏دهد،بطورى‏که میل دارد در آن وقت،تمام توجّه خود را به آن حضرت متوّجه کند و به هر زبان و بیانى که بتواند،مدح و ثناى آن بزرگوار را بگوید،به خصوص اگر زائر از اهل علم و کمال باشد،علاقه دارد،اگر شعر بلیغى در نظر داشته باشد،در چنان حالى زبانش‏ به آن شعر گویا شود،به این سبب،به خاطرم رسید که قسمتى از قصیده«هاییه»ازریّه را،که مناسب این مقام است‏ ذکر نمایم،تا هر که خواست آن را زمزمه کند،امید واثق که سلامى از جانب صاحب این کارنامه سیاه به صاحب‏ بارگاه روشن و سپید نماید،و از دعاى خیر فراموشم نفرماید و اشعار این است:

أَیُّهَا الرَّاکِبُ الْمُجِدُّ رُوَیْدا        بِقُلُوبٍ تَقَلَّبَتْ فِی جَوَاهَا

ای سوار تندور مهلت بده       به دلهایى که در سوزشان زیرورو شوند

إِنْ تَرَاءَتْ أَرْضُ الْغَرِیَّیْنِ فَاخْضَعْ        وَ اخْلَعِ النَّعْلَ دُونَ وَادِی طُوَاهَا

اگر سرزمنى نجف نمایان شد خضوع کن       و کفش را بیرون دروازه شهرش بیرون آور

وَ إِذَا شِمْتَ قُبَّهَ الْعَالَمِ        الْأَعْلَى وَ أَنْوَارُ رَبِّهَا تَغْشَاهَا

چون دیده‏ات به گنبد عالم       اعلى افتاد،که انوار پروردگارش پوشاند

فَتَوَاضَعْ فَثَمَّ دَارَهُ قُدْسٍ        تَتَمَنَّى الْأَفْلاکُ لَثْمَ ثَرَاهَا

پس فروتنى کن که آنجا خانه قدس است       که افلاک بوسیدن خاکش را آرزو کنند

قُلْ لَهُ وَ الدُّمُوعُ سَفْحُ عَقِیقٍ        وَ الْحَشَا تَصْطَلِی بِنَارِ غَضَاهَا

به او بگو درحالى‏که اشکها چون عقیق سرخ ریزان است       و درون به آتش فروزانش مى‏سوزد

یَا بْنَ عَمِّ النَّبِیِّ أَنْتَ یَدُ اللَّهِ        الَّتِی عَمَّ کُلَّ شَیْ‏ءٍ نَدَاهَا

اى پسر عمّ پیامبر تو دست خدایى       که نم سخایش همه‏چیز را فرا گرفته

أَنْتَ قُرْآنُهُ الْقَدِیمُ وَ أَوْصَا       فُکَ آیَاتُهُ الَّتِی أَوْحَاهَا

تویى قرآن قدیم و صفات تو       آیه‏هاى آن است که وحى کرد

خَصَّکَ اللَّهُ فِی مَآثِرَ شَتَّى        هِیَ مِثْلُ الْأَعْدَادِ لا تَتَنَاهَى

خدا تو را به افتخارات گوناگونى اختصاص داد       که آنها مانند اعداد بى‏پایان است

لَیْتَ عَیْنا بِغَیْرِ رَوْضِکَ تَرْعَى        قَذِیَتْ وَ اسْتَمَرَّ فِیهَا قَذَاهَا

اى کاش دیده‏اى که در غیر گلستان تو بچرد       پر از خاشاک گردد و خاشاک در آن بماند

أَنْتَ بَعْدَ النَّبِیِّ خَیْرُ الْبَرَایَا        وَ السَّمَا خَیْرُ مَا بِهَا قَمَرَاهَا

تو پس از پیامبر بهترین خلایقى       و آسمان بهتر چیزى که در آن است مهروماه است

لَکَ ذَاتٌ کَذَاتِهِ حَیْثُ لَوْ لا        أَنَّهَا مِثْلُهَا لَمَا آخَاهَا

براى تو ذاتى چون ذات پیامبر است و اگر نبود       تو را به برادرى خود نمى‏گرفت

قَدْ تَرَاضَعْتُمَا بِثَدْیِ وِصَالٍ        کَانَ مِنْ جَوْهَرِ التَّجَلِّی غِذَاهَا

هر دو از پستان وصال شیر نوشیده‏اید       که غذاى آن از گوهر تجلّى بود

یَا أَخَا الْمُصْطَفَى لَدَیَّ ذُنُوبٌ        هِیَ عَیْنُ الْقَذَا وَ أَنْتَ جَلاهَا

اى برادر پیامبر نزد من گناهانى است       که چون چشم خاشاکدار است و تو جلاى آنى

لَکَ فِی مُرْتَقَى الْعُلَى وَ الْمَعَالِی        دَرَجَاتٌ لا یُرْتَقَى أَدْنَاهَا

تو را در نردبان شأن و شرافت       مقاماتى است که از پایین‏ترین آن نتوان بالا رفت

لَکَ نَفْسٌ مِنْ مَعْدِنِ اللُّطْفِ صِیغَتْ        جَعَلَ اللَّهُ کُلَّ نَفْسٍ فِدَاهَا

تو را جانى است که از معدن لطف ریخته شده       خدا تمام جانها را فداى آن گرداند