در مجعولیت دعای حبی و امثال آن

نوشته شده توسط موذن    بدون دیدگاه |

این فقیر گوید:در فرمایش این عالم بزرگ که به مذاق شرع‏ مقدم آگاه است،خوب تأمّل کن،چگونه این مطلب غمى بزرگ و عقده‏اى گلوگیر در دل او شده،چه او به طور کامل مفاسد این کار را مى‏داند،به خلاف آنان‏که از علوم اهل بیت علیهم السّلام محروم و بى ‏بهره ماندند،و به دانستن سخنى‏ وفق آن عمل کنند،لا جرم کار به جایى مى‏رسد که کتابهایى همچون«مصباح المتهجد،اقبال،مهج الدعوات،جماع‏ الاسبوع،مصباح الزائر،بلد الامین،جنه الواقیه،مفتاح الفلاح،مقیاس،ربیع الاسابیع،تحفه،زاد المعاد». و امثال این کتب متروک و مهجور شود،و این مجموعه ‏هاى احمقانه شایع شود،که در دعاى مجیر که از دعاهاى معتبره‏ مروّیه است،در هشتاد موضع آن کلمه بعفوک زیاد کنند،و کسى انکار نکند،و در دعاى جوشن که مشتمل بر صد فصل‏ است،براى هر فصلى یک خاصیتى وضع کنند،و با بودن این همه زیارت مأثوره،زیارت مفجعه جعل نمایند،و با بودن این همه دعاهاى معتبر مروّیه با مضامین عالیه و کلمات فصیحه بلیغه،دعایى بى‏ربط در کمال برودت جعل‏ کنند،و نام آن را دعاى حبّى گذارند،و از کنگره عرش آن را ناز کنند،و چندان فضیلت براى آن وضع نمایند که انسان را متحیّر و سراسیمه کنند.از جمله آن‏که العیاذ باللّه،جبرئیل از جانب حق سبحانه و تعالى به رسول خدا صلّى اللّه و علیه و آله و سلّم‏ گفته باشد:هر بنده‏اى که این دعا را با خود دارد،او را عذاب نکنم،اگرچه مستوجب دوزخ باشد،و عمرش را به معصیت‏ گذرانده،و مرا هیچ وقت سجده نکرده باشد،و عنایت کنم آن بنده را ثواب هفتاد هزار پیغمبر،و ثواب هفتاد هزار زاهد،و ثواب هفتاد هزار شهید،و ثواب هفتاد هزار نمازگزار،و ثواب پوشاندن هفتاد هزار برهنه،و ثواب سیر کردن‏ هفتاد هزار گرسنه،و ثوابى مطابق ریگهاى بیابان،و ثواب هفتاد هزار بقعه زمین،و ثواب مهر نبوت رسالت‏پناه‏ و ثواب عیسى روح اللّه و ابراهیم خلیل اللّه،و اسماعیل ذبیح اللّه،و موسى کلیم اللّه،و یعقوب نبى اللّه،و آدم صفى اللّه،و جبرئیل و میکائیل و اسرافیل و عزرائیل و دیگر فرشتگان،یا محمّد هرکه این دعاى بزرگوار حبّى را بخواند یا با خود بردارد،او را بیامرزم،و شرم دارم که او را عذاب کنم…الخ!!و سزاوار است،انسان از شنیدن اینها عوض خنده بگرید. کتابهاى دعاى شیعه،به مرتبه‏اى متقن و محکم بوده،که غالب آنها که استنساخ مى‏کردند، خودشان از اهل علم بودند،و از روى نسخه هایى که به خط اهل علم و تصحیح شده علما بوده مقابله و تصیحیح مى‏نمودند و اگر اختلافى بود،در حاشیه‏اش به آن اختلاف اشاره مى‏کردند،مثلا در دعاى مکارم الاخلاق،«و بلّغ ایمانى»در حاشیه‏اش‏ اشاره مى‏کنند،در نسخه ابن اشناس و ابلغ بایمانى است،و در روایت ابن شاذان اللّهم ابلغ ایمانى است،یا مثلا فلان کلمه به خط ابن سکون چنین است،و به خط شهید چنین،و همچنین کار کتابهاى معتبر دعا به جایى رسیده،که منحصر به کتاب مفتاح شده که فى الجمله وصفش را شیندى،و این کتاب مرجع عوام و خواص و عرب و عجم شده،و این‏ نیست،جز از بى‏اعتنایى اهل علم به حدیث،و اخبار،و رجوع ننمودن به کتب علما و فقهاى اهل بیت اطهار و نهى‏ نکردن از امثال این بدعتها،و اضافات،و دسیسه وضّاعان[آنان‏که از پیش خود جعل حدیث مى‏کنند،و به پیامبر و امام‏ مى‏بندند]و تحریف جاهلان،و جلو نگرفتن از نااهلان،و از تصرّفات بى‏خردان،تا کار به جایى رسیده که دعاها موافق‏ سلیقه‏ها تلفیق شده،و زیارتها و مفجعه‏ها و صلواتها اختراع گشته،و مجموعه‏هاى بسیار از دعاهاى ساختگى و قلابى چاپ‏ شده،و بچّه مفتاحها متولد گشته،و کم‏کم سرایت کرده،به سایر کتب رسیده،و شایع و رواج یافته است.مثلا کتاب‏ منتهى الآمال این احقر را تازه طبع کرده‏اند،بعضى از خطّاطان آن،به سلیقی خود تصرّفاتى در آن نموده،از جمله در احوال‏ مالک بن یسر ملعون نوشته:از دعاى امام حسین علیه السّلام هر دو دست او از کار افتاده بود،الحمد للّه،در تابستان همانند دو چوب خشک مى‏گردید الحمد للّه،در زمستان خون از آنها مى‏چکید الحمد للّه،و بر این حال خسران مآل بود الحمد للّه‏ در این دو سطر عبارت،چهار لفظ«الحمد للّه»را کاتب موافق سلیقه خود جزو عبارت کرده است،و نیز در بعضى از مواضع کتاب پس از نام جناب زینب یا امّ کلثوم،به سلیقه خود لفظ خانم اضافه کرده،که زینب خانم،و امّ کلثوم‏ خانم گفته شود،به خاطر آنکه از آن مخدّرات تجلیل شود،و کاتب حمید بن قحطبه را چون دشمن داشته،به علت بدى او حمید بن قحبه نوشته،ولى احتیاط نموده قحطبه را به عنوان نسخه بدل آن یادداشت کرده،و عبد ربّه را صلاح‏ دیده عبد اللّه نوشته،و زحر بن قیس را که حاء بى نقطه است،در هر کجاى کتاب بوده،به جیم نوشته،و امّ سلمه را غلط دانسته،و تا در امکانش بوده‏ام ام السلمه کرده،الى غیر ذلک،غرضم از ذکر این مطلب در اینجا دو چیز بود.