گناهان روزمره (قسمت اول)

نوشته شده توسط مدیر    بدون دیدگاه |

خدایا گناهان روزمره مرا پخش.
بار خدایا از کارهایی که کرده ام به تو پناه می برم از جمله :

۱- از این که حسد کردم.
۲- از این که تظاهر به دانستنی کردم در حالی که اصلاً نمی دانستم.
۳- از این که زیبایی قلمم را به رخ کسی کشیدم.
۴- از این که در غذا خوردن یاد فقیران نبودم.
۵- از این که مالی که به تو تعلق داشت، از آن خودم حساب کردم.
۶- از این که مرگ را فراموش کردم.
۷- از این که قاه قاه خندیدم و سختی آخرت را فراموش کردم.
۸- از این که در راهت سستی و تنبلی کردم.
۹- از این که عفت زبانم را به لغات بیهوده آلوده کردم.
۱۰- از این که برای دوستم آرزوی کفر کردم که ایمانم نمایان تر شود.
۱۱- از این که به کسی دروغ گفتم، در صورتی که آن جا حق این بوده است که راست بگویم.
۱۲- از این که در سطح پایین ترین افراد جامعه زندگی نکردم.
۱۳- از این که منتظر بودم تا دیگران به من سلام کنند.
۱۴- از این که امامم را نشناختم و محبت او را در دل نداشتم و به گفته پیغمبر )ص) : هر کس بمیرد و امام خویش را نشناسد مانند کسی است که در جاهلیت مرده است.
۱۵- از این که دیگری را وادار کردم که به بزرگی من اعتراف کند و از بزرگی تو بازماند.
۱۶- از این که شب بهر نماز شب بیدار نشدم.
۱۷- از اینکه دیگران را به کسی خنداندم، غافل آن که خود خنده دارتر از همه هستم.
۱۸- از این که لحظه ای به ابدی بودن دنیا و تجملاتش فکر کردم.
۱۹- از این که حق والدینم را ادا نکردم.
۲۰- از این که در مقابل متکبرها، متکبرتر: و در مقابل اشخاص متواضع، متواضع تر نبودم.
۲۱- از اینکه همواره خشم من بر عقلم غلبه داشت.
۲۲- از این که با تکبر و بی سلام از پهلوی دوستم رد شدم، با این که متوجه اش شده بودم.
۲۳- از این که چشمم گاه به ناپاکی آلوده شد.
۲۴- از این که شکمم سیر بود و یاد گرسنگان نبودم.
۲۵- از این که زبانم گفت بفرمایید: ولی دلم گفت نفرمایید.
۲۶- از این که حرف حق، شنیدنش برایم مشکل بود و منطقی نبودم.
۲۷- از این که نشان دادم کاره ای هستم، خدا کند پست و مقام پستمان نکند.
۲۸- از این که ایمانم به بنده ات بیشتر از ایمانم به تو بود.
۲۹- از این که بر خود چیزی را پسندیدم و بر بنده ات نپسندیدم.
۳۰- از این که منتظر تعریف و تمجید دیگران بودم، غافل از این که تو بهتر از دیگران می نویسی و با حافظه تری.
۳۱- از این که سعی داشتم کار بدم را در حضور جمعی توجیه کنم، با آن که می دانستم غلط است.
۳۲- از این که در سخن گفتن و در راه رفتن ادای دیگران را در آوردم