مهر
11
1394
فصل هفتم :دعا های وارده برای دفع غم واندوه وخوف
و آن مشتمل بر دوازده دعا است.
اوّل:از امام باقر علیه السّلام روایت شده:زمانى که پیشآمدى برایت رخ داد و از آن در هراسى،به قبله رو کن،و دو رکعت نماز بخوان،آنگاه هفتاد مرتبه بگو: با ابصر النّاظرین و یا اسمع السّامعین و یا اسرع الحاسبین و یا ارحم الرّاحمین و در هر مرتبه که مىگویى حاجت خود را با آن ذکر کن.
دوم:از رسول خدا صلى اللّه علیه و آله روایت شده:به هر که همّى یا غمى یا اندوهى یا بلایى یا شدّتى برسد،بگوید:اللّه ربّى لا اشرک به شیئا،توکّلت على الحىّ الّذى لا یموت.
سوم:از امام صادق علیه السّلام نقل شده:چون برادران یوسف،او را به چاه افکندند،جبرئیل نزد او آمد و گفت:اى پسر در اینجا چه مىکنى؟یوسف گفت:برادرانم مرا در این چاه افکندند،پرسید دوست دارى از آن بیرون آیى؟ پاسخ داد:این امر بسته به مشیّت خداى عزّ و جلّ است،اگر بخواهد مرا بیرون مىآورد،جبرئیل گفت:حق تعالى مىفرماید: مرا به این دعا بخوان تا تو را از چاه بیرون آورم،گفت آن دعا کدام است،گفت:بگو:
اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ بِاَنَّ لَکَ الْحَمْدَ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ الْمَنّانُ بَدیعُ السَّمواتِ وَالاَْرْضِ ذُوالْجَلالِ وَالاِْکْرامِ اَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اَنْ تَجْعَلَ لى مِمّا اَنَا فیهِ فَرَجَاً وَ مَخْرَجَاً
خدایا از تو مىخواهم به اینکه ستایش براى توست،معبودى جز تو نیست،بسیار عطاکنندهاى،پدیدآورنده آسمانها و زمینى، صاحب شکوه و بزرگوارى،بر محمّد درود فرستى،و از آنچه در آنم،برایم گشایش و راه خروجى قرار دهى.
در نتیجه کاروان از راه رسید،و او را از چاه بیرون آورد،به همان صورتى که داستانش در قرآن مجید آمده.
چهارم:از حضرت صادق علیه السّلام نقل شده:هرگاه از امرى ترسیدى بگو:اللّهمّ انّک لا یکفى منک احد،و انت تکفى من کلّ احد من خلقک فاکفنى کذا و کذا.و در حدیث دیگرى فرمود:مىگویى:
یا کافِیاً مِنْ کُلِّ شَىْءٍ وَلایَکْفى مِنْکَ شَىْءٌ فِى السَّمواتِ وَالاَْرْضِ اِکْفِنى ما اَهَمَّنى مِنْ اَمْرِ الدُّنْیا وَالاْ خِرَهِ وَ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ
اى کفایت کننده از هرچیز،و چیزى از تو در آسمانها و زمین کفایت نکند،مرا از کار دنیا و آخرت،آنچه به اندیشه برده کفایت کن،و بر محمّد و خاندانش درود فرست
و حضرت صادق علیه السّلام فرمود:هرکه بر سلطانى که از او بترسد وارد شود بگوید:
بِاللَّهِ اَسْتَفْتِحُ وَ بِاللَّهِ اَسْتَنْجِحُ وَ بِمُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ اَتَوَجَّهُ اَللّهُمَّ ذَلِّلْ لى صُعُوبَتَهُ وَ سَهِّلْ لى حُزُونَتَهُ فَاِنَّکَ تَمْحُو ما تَشآءُ وَ تُثْبِتُ وَ عِنْدَکَ اُمُّ الْکِتابِ
به خدا گشایشى مىجویم،و به خدا کامیابى مىطلبم،و به محمّد(درود خدا بر او و خاندانش) رو مىکنم،خدایا دشوارىاش را برایم رام کن،و ناهموارىاش را برایم هموار فرما،به درستى که تو محو مىکنى و اثبات مىنمایى آنچه بخواهى،و امّ الکتاب نزد توست
و نیز بگوید:
حَسْبِىَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظیمِ وَ اَمْتَنِعُ بِحَوْلِ اللَّهِ وَ قُوَّتِهِ مِنْ حَوْلِهِمْ وَ قُوَّتِهِمْ وَ اَمْتَنِعُ بِرَبِّ الْفَلَقِ مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ وَ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّهَ اِلاّ بِاللَّهِ
خدا مرا بس است،معبودى جز او نیست،بر او توکّل نمودم،و او پروردگار عرش بزرگ است،به حول و قوّت خدا،خود را از حول و قوّت ایشان باز مىدارم،و به پروردگار سپیده دم از شرّ آنچه آفرید خود را حفظ مىکنم،و جنبش و نیرویى نیست جز به خدا.
پنجم:روایت شده:این دعاى امام باقر علیه السّلام است،در امرى که پیش می آید:
اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَاغْفِرْلى وَارْحَمْنى وَزَکِّ عَمَلى وَ یَسِّرْ مُنْقَلَبى وَاهْدِ قَلْبى وَ آمِنْ خَوْفى وَ عافِنى فى عُمْرى کُلِّهِ وَ ثَبِّتْ حُجَّتى وَ اغْفِرْ خَطایاىَ وَ بَیِّضْ وَجْهى وَاعْصِمْنى فى دینى وَ سَهِّلْ مَطْلَبى وَ وَسِّعْ عَلَىَّ فى رِزْقى فَاِنّى ضَعیفٌ وَ تَجاوَزْ عَنْ سَیِّئِ ما عِنْدى بِحُسْنِ ما عِنْدَکَ وَلاتَفْجَعْنى بِنَفْسى وَلاتَفْجَعْ لى حَمیماً وَهَبْ لى یا اِلهى لَحْظَهً مِنْ لَحَظاتِکَ تَکْشِفُ بِها عَنّى جَمیعَ مابِهِ ابْتَلَیْتَنى وَ تَرُدُّبِها عَلَىَّ ما هُوَ اَحْسَنُ عادَتِکَ عِنْدى فَقَدْ ضَعُفَتْ قُوَّتى وَ قَلَّتْ حیلَتى وَانْقَطَعَ مِنْ خَلْقِکَ رَجآئى وَ لَمْ یَبْقَ اِلاّ رَجآؤُکَ وَ تَوَکُّلى عَلَیْکَ ،
خدایا درود فرست بر محمّد و خاندان محمّد،و مرا بیامرز،و به من رحم کن،و عملم را پاک فرما،و مرگم را آسان نما، و قلبم را هدایت کن،و ترسم را ایمنى بخش،و در تمام عمرم عافیت ده،و حجّتم را پا برجا فرما،و خطاهایم را بیامرز،و رویم را سپید کن،و در دینم پایدارم بدار،و مطلبم را آسان نما،و در روزىام بر من وسعت بخش،زیرا من ناتوانم،و از بدى آنچه نزد من است،به خوبى آنچه نزد توست درگذر،و مرا به مصیبتى در وجودم دچار مساز،و اى معبود من توجّهى از توجّهاتت را من ببخش،که به وسیله آن همه آنچه را که به آن گرفتارم کردهاى برطرف کنى،و به سبب آن آنچه که بهترین شیوه تو به من است به من بازگردانى،به راستى که نیرویم سست گشته،و چارهام کم شده،و امیدم از بندگانت بریده،و برایم جز امید به تو،و توکّل بر تو.
وَ قُدْرَتُکَ عَلَىَّ یا رَبِّ اَنْ تَرْحَمَنى وَ تُعافِیَنى کَقُدْرَتِکَ عَلَىَّ اَنْ تُعَذِّبَنى وَ تَبْتَلِیَنى اِلهى ذِکْرُ عَوآیِدِکَ یُؤْنِسُنى وَ الرَّجآءُ لاِِنْعامِکَ یُقَوّینى وَ لَمْ اَخْلُ مِنْ نِعَمِکَ مُنْذُ خَلَقْتَنى فَاَنْتَ رَبّى وَ سَیّدِى وَ مَفْزَعى وَ مَلْجَاى وَ الْحافِظُ لى وَالذّآبُّ عَنّى وَالرَّحیمُ بى وَ الْمُتَکَفِّلُ بِرِزْقى وَ فى قَضآئِکَ وَ قُدْرَتِکَ کُلُّ ما اَنَا فیهِ فَلْیَکُنْ یا سَیِّدى وَ مَوْلاىَ فیما قَضَیْتَ وَ قَدَّرْتَ وَ حَتَمْتَ تَعْجیلُ خَلاصى مِمّا اَنَا فیهِ جَمیعِهِ وَالْعافِیَهُ لى فَاِنّى لا اَجِدُ لِدَفْعِ ذلِکَ اَحَداً غَیْرَکَ وَلا اَعْتَمِدُ فیهِ اِلاّ عَلَیْکَ فَکُنْ یاذَا الْجَلالِ وَالاِْکْرامِ عِنْدَ اَحْسَنِ ظَنّى بِکَ وَ رَجآئى لَکَ وَارْحَمْ تَضَرُّعى وَاسْتِکانَتى وَ ضَعْفَ رُکْنى وَ امْنُنْ بِذلِکَ عَلَىَّ وَ عَلى کُلِّ داعٍ دَعاکَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ
و قدرتت بر من نمانده،اى پروردگارم اینکه به من رحم کنى،و سلامت کاملم دهى،مانند قدرتت بر من است که عذابم کنى،گرفتارم نمایى،معبود من،یاد نعمتهایت آرامشش مىدهد، و امید به نعمتبخشىات نیرومندم مىنماید،از وقتى که مرا آفریدى،از نعمتهایت فارغ نبودم،تویى پروردگارم و آقایم و پناهم،و پناهگاهم و نگهدارم،و دفاعکنندهام،و مهربان بر من،و عهدهدار روزىام،و در قضا و قدرتت هرچه من در آنم،اى آقا و مولایم،در آنچه کردى،و تقدیر نمودى،و حتم فرمودى،باید شتاب در خلاصى و عافیت من از همه آنچه که به آن گرفتارم باشد،من براى دفع اینها احدى جز تو را نمىیابم،و در آنها بر کسى غیر از تو اعتماد نمىکنم،اى صاحب عظمت و اکرام،نزد بهترین گمانم و امیدم به تو،و به زارى و بیچارگى و سستى پایهام رحم کن،و به آن بر من و هر دعاکنندهاى که تو را مىخواند منّت گذار،اى مهربانترین مهربانان،و درود خدا بر محمّد و خاندانش
نوشته شده توسط موذن
