آه نیمه شب،سعادت و بهشت

بر حسب حسن تصادف امروز که مشغول بازبینی متن تفسیر آیه ٢١٣ سوره بقره از مباحث منتشر نشده تفسیر شهید بهشتی بودم به توضیحی از ایشان در این باره رسیدم که خلاصه آن این است:
آیا شما مسلمان ها چنین پنداشتید که خیلی راحت و آسان أهل بهشت و سعادت خواهید بود؟
با همان فرمول معروف که بهشت را به بها ندهند به بهانه بدهند؟ همان تعلیم انحرافی که یک آه نیمه شب، تو را أهل سعادت و بهشت می کند؟ احسان به یک فقیر، آب دادن به یک سگ تشنه، تو را اهل سعادت خواهد کرد! به خصوص که یک خواب خیلی پر آب و تاب هم به عنوان دلیل قاطع به دنبال آن نقل شود که مثلا فلانی را خواب دیدم ، خدایش رحمت کند، دیدم خیلی اوضاع و احوالش خوب است. در یک باغ و قصری زندگی می کند. پرسیدم تو چه کردی که به این سعادت وسیدی؟ گفت هیچ. تمام کإرهابی که کردم بی خود بود. فقط یک روز در خیابان می رفتم سگی تشنه بود، یک ظرف آب جلویش گذاشتم، نوشید، نگاهی کرد با محبت! به من گفتند همه کارهابت بی ربط بود الا همین آب دادن که تو را اهل سعادت کرد!
خریداران این سبک تعالیم اسلام در جامعه فراوانند، به خصوص اجتماع تنبلی مثل ما که دوست دارند کار کم و اجرت بسیار، فرمول أساسی زندگی دنیا و آخرتشان باشد!می گویم دوست دارند، بهتر است بگویم دوست داریم! و لذا می بینید که آیات قرآن و نصوص کلام خدا، کلام پیغمبر، کلام مولا علی، ونصوص دیگر و همه محاسبات عقلی و علمی و عرفی، تحت الشعاع یک خواب قرار می گیرد.چرا؟ برای این که این خواب مطابق با خواست تنبل مآبانه ماست و این نصوص مخالف با آن است. آیه به مسلمانان زمان پیغمبر که آن همه تلاش می کردند تا در آن محیط پرمشقت از الحاد، کفر، شرک، فساد، معصیت، گناه، هرزگی و عیاشی سالم بمانند و به توحید و یکتاپرستی، فضیلت و کمال، عبادت و زهد، توجه به خدا، نماز و عبادتی که روح داشته باشد، نه عبادت های عادت شده، راه پیدا کنند، می گوید شما خیال کردید بدون این که در معرض حوادث سختی قرار بگیرید که اقوام گذشته بدان دچار شده بودند، به بهشت در خواهید آمد؟ اگر چنین خیال کرده اید، درست نیست.
علیرضا بهشتی