اعمال روز عرفه

روز نهم:روز عرفه و از اعیاد بزرگ است،گرچه به اسم عید نامیده نشده و روزى است که خدا بندگانش را به عبادت و طاعت‏ خویش دعوت کرده و سفره‏هاى جود و احسانش را براى آنان گسترده،و شیطان در این روز خوارتر و حقیرتر،و رانده‏تر و خشمناک‏تر از روزهاى دیگر است،و روایت شده که حضرت زین العابدین علیه السّلام در روز عرفه صداى سائلى را شنید که از مردم درخواست‏ کمک مى‏کرد،به او فرمود:واى بر تو،آیا در این روز از غیر خدا درخواست مى‏کنى؟!و حال آنکه براى بچه‏هاى در رحم،در این روز امید مى‏رود،که فضل خدا شامل حالشان گردد،و سعادتمند شوند.و براى این روز چند عمل وارد است: اوّل:غسل.دوم:زیارت حضرت سید الشّهداء علیه السّلام که برابر هزار حج و هزار عمره و هزار جهاد و بلکه افضل از این است،و روایات‏ در کثرت فضیلت زیارت آن حضرت در این روز متواتر است[یعنى از افراد بسیارى نقل شده است]و اگر کسى در این روز توفیق یابد،که زیر قبّه مقدّسه آن حضرت باشد،ثوابش کمتر از کسى‏که در عرفات باشد نیست،بلکه بیشتر و بیشتر است،و کیفیت زیارت آن حضرت بعد از این در باب زیارات ان شاء اللّه تعالى مى‏آید.سوم:پس از نماز عصر،پیش‏ از آنکه مشغول خواندن دعاهاى عرفه شود،در زیر آسمان دو رکعت نماز بجا آورد،و به گناهانش نزد خدا اعتراف و اقرار نماید،تا به ثواب عرفات دست یابد،و گناهانش آمرزیدکه گردد،آنگاه به اعمال و دعاهاى عرفه که از ائمه طاهره علیهم السّلام روایت‏ شده است مشغول گردد،و آن اعمال و ادعیه بیشتر از ان است که به طور کامل در این مختصر ذکر شود ولى به اندازه‏اى‏ که این کتاب گنجایش آن را داشته باشد نقل مى‏کنیم. شیخ کفعمى در کتاب«مصباح»فرموده:براى کسى‏که از دعا خواندن ضعف پیدا نکند روزه روز عرفه مستحب است،و پیش‏ از زوال[رسیدن آفتاب به وقت شرعى ظهر]غسل استحباب دارد،و همچنین زیارت امام حسین علیه السّلام در روزوشب عرفه مستحبّ‏ است.و چون وقت زوال رسید،زیر آسمان رود،و نماز ظهر را با رکوع و سجود نیکو بجا آورد،و چون از نماز ظهروعصر فارغ شود،دو رکعت نماز بخواند،در رکعت اول پس از سوره «حمد» سوره«توحید»و در رکعت دوم‏ بعد از(حمد)سوره(کافرون)بخواند،پس از ان چهار رکعت نماز بجا آورد،در هر رکعت پس از سوره(حمد)پنجاه‏ مرتبه سوره(توحید)بخواند. فقیر مى‏گوید:این نماز همان نماز حضرت امیر المؤمنین علیه السّلام است،که در ضمن اعمال روز جمعه گذشت. سپس شیخ کفعمى فرموده است: این تسبیحات را که از حضرت رسول صلّى اللّه علیه و آله روایت شده است،و سیّد ابن طاووس در«اقبال»ذکر فرموده بخوان:
سُبْحَانَ الَّذِی فِی السَّمَاءِ عَرْشُهُ سُبْحَانَ الَّذِی فِی الْأَرْضِ حُکْمُهُ سُبْحَانَ الَّذِی فِی الْقُبُورِ قَضَاؤُهُ سُبْحَانَ الَّذِی فِی الْبَحْرِ سَبِیلُهُ سُبْحَانَ الَّذِی فِی النَّارِ سُلْطَانُهُ سُبْحَانَ الَّذِی فِی الْجَنَّهِ رَحْمَتُهُ سُبْحَانَ الَّذِی فِی الْقِیَامَهِ عَدْلُهُ سُبْحَانَ الَّذِی رَفَعَ السَّمَاءَ سُبْحَانَ الَّذِی بَسَطَ الْأَرْضَ سُبْحَانَ الَّذِی لا مَلْجَأَ وَ لا مَنْجَى مِنْهُ إِلا إِلَیْهِ.
منزّه است خدایى که عرشش در آسمان است،:منزّه است خدایى که حکمش در زمین است،منزّه است خدایى که‏ فرمانش در گورهاست،منزّه است خدایى که راهش در دریاست،منزّه است خدایى که سلطنتش در آتش است، منزّه است خدایى که رحمتش در بهشت است،منزّه است خدایى که عدالتش در قیامت است،منزّه است خدایى که آسمان‏ را برافراشت،منزّه است خدایى که زمین را بگسترد،منزّه است خدایى که پناهگاه و نجاتى از او جز به سوى او نیست‏ (بیشتر…)