روز بیست و هشتم صفر

روز بیست‏ وهشتم:سال یازدهم روز وفات حضرت خاتم انبیا(صلوات اللّه و سلامه علیه)است،و روز وفات به اتّفاق‏ همه علما روز دوشنبه بوده،و هنگام وفات شصت‏ وسه سال داشتند.در چهل سالگى مبعوث به رسالت شد،سیزده سال‏ در شهر مکّه مردم را به خداپرستى خواند،در سنّ پنجاه‏ وسه سالگى به مدینه هجرت کرد،و در سال دهم هجرى از دنیا رفت،غسل‏ و حنوطش را امیر المؤمنین عهده‏ دار بود،و پس از غسل و کفن بر بدن مطهّرش نماز گذارد،آنگه اصحاب دسته‏ دسته‏ و بدون امام بر ان حضرت نماز خواندند،سپس امیر مؤمنان علیه السّلام آن حضرت را در حجره طاهره،در همان نقطه‏ اى که از دنیا رفته بود دفن کرد. از انس بن مالک روایت شده:زمانى ‏که از دفن پیامبر فارغ شدیم،حضرت فاطمه علیها السّلام به سوى من آمد و گفت: چگونه جان‏ و روان شما همراهى کرد بر چهره پیامبر خدا خاک فرو ریزید،سپس گریست و فرمود:

یَا أَبَتَاهْ أَجَابَ رَبّا دَعَاهُ        یَا أَبَتَاهْ مِن رَبِّهِ مَا أَدْنَاهُ

پدرم،پروردگارت را که تو را فرا خواند پاسخ دادى       پدرم،چقدر به پروردگارت نزدیکى

چه زیبا سروده شده:

اى دو جهان زیر زمین از چه‏اى       خاک نه‏اى خاک‏نشین از چه‏اى

به روایت معتبر،آن بانوى بانوان،مشتى از خاک پاک آن مرقد مطهّر را بر گرفت،و بر دیدگان نهاد و فرمود:

مَا ذَا عَلَى الْمُشْتَمِّ تُرْبَهَ أَحْمَدَ        أَنْ لا یَشَمَّ مَدَى الزَّمَانِ غَوَالِیَا

بر بوینده خاک احمد چیست؟       اینکه تا پابان زمان عطرها را نبوید

صُبَّتْ عَلَیَّ مَصَائِبُ لَوْ أَنَّهَا        صُبَّتْ عَلَى الْأَیَّامِ صِرْنَ لَیَالِیَا

بر من مصائبى فرود آمد که اگر آنها       بر روزها آمده بود شب مى‏شدند

شیخ یوسف شامى در کتاب«درّ العظیم»نقل کرده است که فاطمه زهرا علیها السّلام این اشعار را در مرثیه پدر فرمود:

قُلْ لِلْمُغَیَّبِ تَحْتَ أَطْبَاقِ الثَّرَى        إِنْ کُنْتَ تَسْمَعُ صَرْخَتِی وَ نِدَائِیَا

به آن‏که در زیر توده‏هاى خاک پنهان شده بگو       اگر فریاد و صداى مرا مى‏شنیدى

صُبَّتْ عَلَیَّ مَصَائِبُ لَوْ أَنَّهَا        صُبَّتْ عَلَى الْأَیَّامِ صِرْنَ لَیَالِیَا

بر من مصائبى فرو ریخت که اگر آنها       بر روزها فرو ریخته بود شب مى‏شدند

قَدْ کُنْتُ ذَاتَ حِمًى بِظِلِّ مُحَمَّدٍ        لا أَخْشَ مِنْ ضَیْمٍ وَ کَانَ حِمَیً لِیَا

همانا من در سایه محمّد حمایتى داشتم       که از ستم نمى‏ترسیدم و او جورکش من بود

فَالْیَوْمَ أَخْضَعُ لِلذَّلِیلِ وَ أَتَّقِی        ضَیْمِی وَ أَدْفَعُ ظَالِمِی بِرِدَائِیَا

اما امروز براى شخص پست تواضع کنم و از ستم       بر خود مى‏پرهیزم و ستمگرم را با جامه‏ام دفع کنم

فَإِذَا بَکَتْ قُمْرِیَّهٌ فِی لَیْلِهَا        شَجَنا عَلَى غُصْنٍ بَکَیْتُ صَبَاحِیَا

اگر قمرى به شبانگاهش گریه کند       من در روز از غصّه بر شاخسارى بگریم

فَلَأَجْعَلَنَّ الْحُزْنَ بَعْدَکَ مُونِسِی        وَ لَأَجْعَلَنَّ الدَّمْعَ فِیکَ وِشَاحِیَا

اندوه را پس از تو مونسم قرار مى‏دهم       و دانه‏هاى اشک را در حجر تو گرد نبندم

روز آخر ماه:سال دویست وسه به قول شیخ طبرسى و ابن اثیر،شهادت حضرت رضا علیه السّلام به سبب انگور زهرآلود واقع شد. در آن وقت سن مبارکش پنجاه‏ وپنج سال بود،و قبر شریفش در خانه حمید بن قحطبه در قریه سناباد در سرزمین طوس قرار گرفت،که قبر هارون الرشید هم در آن خانه است.

روز اربعین

روز بیستم:روز اربعین و به قول شیخ مفید و شیخ طوسى روز بازگشت خانواده حضرت حسین علیه السّلام از شام به مدینه،و روز ورود جابر بن عبد اللّه انصارى به کربلا براى زیارت امام حسین علیه السّلام است،و جابر نخستین زائر آن حضرت پس از شهادت ایشان است،و زیارت حضرت سیّد الشهداء علیه السّلام در این روز مستحبّ است.از حضرت عسگرى علیه السّلام روایت شده: نشانه ‏هاى مؤمن پنج چیز است:بجا آوردن پنجاه‏ ویک رکعت نمازهاى واجب و نافله در شب‏ وروز،زیارت اربعین،انگشتر به دست راست نمودن،و در سجده جبین را بر خاک گذاشتن،و بلند گفتن«بسم اللّه الرّحمن الرّحیم»شیخ در کتاب«تهذیب» و«مصباح»زیارت خاص این روز را از امام صادق علیه السّلام نقل کرده که ما ان شاء اللّه در باب زیارات خواهیم آورد.

نماز روز عید غدیر

پنجم:دو رکعت نماز بجا آورد،و به سجده‏ رود،و صد مرتبه شکر خدا گوید،آنگاه سر از سجده بردارد و بخواند:
اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِأَنَّ لَکَ الْحَمْدَ وَحْدَکَ لا شَرِیکَ لَکَ وَ أَنَّکَ وَاحِدٌ أَحَدٌ صَمَدٌ لَمْ تَلِدْ وَ لَمْ تُولَدْ وَ لَمْ یَکُنْ لَکَ کُفُوا أَحَدٌ وَ أَنَّ مُحَمَّدا عَبْدُکَ وَ رَسُولُکَ صَلَوَاتُکَ عَلَیْهِ وَ آلِهِ یَا مَنْ هُوَ کُلَّ یَوْمٍ فِی شَأْنٍ کَمَا کَانَ مِنْ شَأْنِکَ أَنْ تَفَضَّلْتَ عَلَیَّ بِأَنْ جَعَلْتَنِی مِنْ أَهْلِ إِجَابَتِکَ وَ أَهْلِ دِینِکَ وَ أَهْلِ دَعْوَتِکَ وَ وَفَّقْتَنِی لِذَلِکَ فِی مُبْتَدَإِ خَلْقِی تَفَضُّلا مِنْکَ وَ کَرَما وَ جُودا ثُمَّ أَرْدَفْتَ الْفَضْلَ فَضْلا وَ الْجُودَ جُودا وَ الْکَرَمَ کَرَما رَأْفَهً مِنْکَ وَ رَحْمَهً إِلَى أَنْ جَدَّدْتَ ذَلِکَ الْعَهْدَ لِی تَجْدِیدا بَعْدَ تَجْدِیدِکَ خَلْقِی وَ کُنْتُ نَسْیا مَنْسِیّا نَاسِیا سَاهِیا غَافِلا فَأَتْمَمْتَ نِعْمَتَکَ بِأَنْ ذَکَّرْتَنِی ذَلِکَ وَ مَنَنْتَ بِهِ عَلَیَّ وَ هَدَیْتَنِی لَهُ فَلْیَکُنْ مِنْ شَأْنِکَ یَا إِلَهِی وَ سَیِّدِی وَ مَوْلایَ أَنْ تُتِمَّ لِی ذَلِکَ وَ لا تَسْلُبَنِیهِ حَتَّى تَتَوَفَّانِی عَلَى ذَلِکَ وَ أَنْتَ عَنِّی رَاضٍ فَإِنَّکَ أَحَقُّ الْمُنْعِمِینَ أَنْ تُتِمَّ نِعْمَتَکَ عَلَیَّ ،
خدایا از تو درخواست مى‏کنم به حق اینکه تنها توراست سپاس،یگانه‏اى شریکى ندارى و تویى یکتا،یگانه،بى‏نیاز،نزاده‏اى‏ و نه زاده شده‏اى،و یکتایى که همتایى ندارى،و محمّد بنده و رسول توست،درودهایت بر او و خاندانش،اى آن‏که هر روز درکارى است،چنان‏که در شأنت بود،که بر من تفضّل نمودى،به اینکه مرا از اهل اجابت و دین و دعوتت قرار دادى،و در آغاز آفرینشم از روى تفضّل و کرم و جود خویش،بر این امور موفقّم داشتى،سپس از روى رأفت و رحمتت،به دنبال آوردى این فضل را با فضلى دیگر،و این جود را با جودى دیگر،و این کرم را با کرمى دیگر،تا اینکه آن پیمان را برایم از نو تازه کردى،پس از تجدید آفرینشم،و حال آنکه‏ در فراموشى کامل بودم،فراموشکار و بى‏توجّه و بى‏خبر،پس نعمتت را بر من تمام کردى،به اینکه آن پیمان را به یادم انداختى،و به آن بر من منّت‏ نهادى،و به آن راهنمایى‏ام نمودى،پس از شأن تو باشد،اى خداى من و آقا و مولایم،اینکه آن را بر من تمام کنى،و از دستم نگیرى، تا بر پایه آن از دنیایم ببرى،درحالى‏که از من خشنود باشى،به یقین تو سزاوارترین نعمت‏دهندگانى،بر اینکه نعمتت را بر من تمام کنى‏
اللَّهُمَّ سَمِعْنَا وَ أَطَعْنَا وَ أَجَبْنَا دَاعِیَکَ بِمَنِّکَ فَلَکَ الْحَمْدُ غُفْرَانَکَ رَبَّنَا وَ إِلَیْکَ الْمَصِیرُ آمَنَّا بِاللَّهِ وَحْدَهُ لا شَرِیکَ لَهُ وَ بِرَسُولِهِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ صَدَّقْنَا وَ أَجَبْنَا دَاعِیَ اللَّهِ وَ اتَّبَعْنَا الرَّسُولَ فِی مُوَالاهِ مَوْلانَا وَ مَوْلَى الْمُؤْمِنِینَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ عَبْدِ اللَّهِ وَ أَخِی رَسُولِهِ وَ الصِّدِّیقِ الْأَکْبَرِ وَ الْحُجَّهِ عَلَى بَرِیَّتِهِ الْمُؤَیِّدِ بِهِ نَبِیَّهُ وَ دِینَهُ الْحَقَّ الْمُبِینَ عَلَما لِدِینِ اللَّهِ وَ خَازِنا لِعِلْمِهِ وَ عَیْبَهَ غَیْبِ اللَّهِ وَ مَوْضِعَ سِرِّ اللَّهِ وَ أَمِینَ اللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ وَ شَاهِدَهُ فِی بَرِیَّتِهِ اللَّهُمَّ رَبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِیا یُنَادِی لِلْإِیمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّکُمْ فَآمَنَّا رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَ کَفِّرْ عَنَّا سَیِّئَاتِنَا،
خدایا به لطف تو شنیدیم و اطاعت کردیم،و دعوت‏کننده‏ات را اجابت نمودیم،تو را سپاس،آمرزشت را خوهانیم پروردگارا،و بازگشت ما به سوى توست،ایمان آوردیم به خداى یگانه،شریکى براى او نیست،و به رسولش محمّد(درود خدا بر او و خاندانش باد)،او تصدیق کردیم و خواننده خدا را اجابت نمودیم،و از پیامبرش پیروى کردیم،در رابطه با موالات مولایمان و مولاى همه اهل ایمان، امیر المؤمنین على بن ابیطالب،بنده خدا و برادر رسول خدا و صدّیق اکبر،و حجّت‏ بر مخلوقات خدا،آن مولایى که خدا پیامبر و دین بر حق و آشکارش را به او تایید کرد،نشانه دین خدا و خزانه‏دار دینش،و ظرف‏ غیب خدا،و جایگاه سرّ خدا،و امین خدا بر خلقش،و گواه او در مخلوقاتش،خدایا پروردگارا ما شنیدیم نداکننده‏اى که ندا مى‏کرد براى ایمان،که به پروردگارتان ایمان بیاورید،پس ما ایمان آوردیم،پس گناهانمان را بیامرز و بدیهایمان را بپوشان،
وَ تَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ رَبَّنَا وَ آتِنَا مَا وَعَدْتَنَا عَلَى رُسُلِکَ وَ لا تُخْزِنَا یَوْمَ الْقِیَامَهِ إِنَّکَ لا تُخْلِفُ الْمِیعَادَ فَإِنَّا یَا رَبَّنَا بِمَنِّکَ وَ لُطْفِکَ أَجَبْنَا دَاعِیَکَ وَ اتَّبَعْنَا الرَّسُولَ وَ صَدَّقْنَاهُ وَ صَدَّقْنَا مَوْلَى الْمُؤْمِنِینَ وَ کَفَرْنَا بِالْجِبْتِ وَ الطَّاغُوتِ فَوَلِّنَا مَا تَوَلَّیْنَا وَ احْشُرْنَا مَعَ أَئِمَّتِنَا فَإِنَّا بِهِمْ مُؤْمِنُونَ مُوقِنُونَ وَ لَهُمْ مُسَلِّمُونَ آمَنَّا بِسِرِّهِمْ وَ عَلانِیَتِهِمْ وَ شَاهِدِهِمْ وَ غَائِبِهِمْ وَ حَیِّهِمْ وَ مَیِّتِهِمْ وَ رَضِینَا بِهِمْ أَئِمَّهً وَ قَادَهً وَ سَادَهً وَ حَسْبُنَا بِهِمْ بَیْنَنَا وَ بَیْنَ اللَّهِ دُونَ خَلْقِهِ لا نَبْتَغِی بِهِمْ بَدَلا وَ لا نَتَّخِذُ مِنْ دُونِهِمْ وَلِیجَهٍ وَ بَرِئْنَا إِلَى اللَّهِ مِنْ کُلِّ مَنْ نَصَبَ لَهُمْ حَرْبا مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ مِنَ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ وَ کَفَرْنَا بِالْجِبْتِ وَ الطَّاغُوتِ وَ الْأَوْثَانِ الْأَرْبَعَهِ وَ أَشْیَاعِهِمْ ،
و ما را با نیکان بمیران،پروردگارا به ما عنایت کن آنچه را وسیله فرستادگانت به ما وعده دادى،و در روز قیامت ما را رسوا مکن،به یقین تو خلف وعده نمى‏کنى،ما اى پروردگارمان به منّت و لطفت دعوت کننده‏ات را پاسخ گفتیم،و از پیامبرت‏ پیروى نمودیم و او را تصدیق کردیم،و مولاى مؤمنان را باور نمودیم،و به جبت و طاغوت کفر ورزیدیم،ما را تابع آن‏که‏ به ولایت پذیرفتیم قرار بده،و با امامانمان محشور فرما،ما به آنان ایمان و باور داریم،و نسبت به آنان تسلیم،ایمان آوردیم به‏ به نهان و آشکارشان،و حاضر و غایبشان و زنده و مرده‏شان،و به آنان به عنوان پیشوایان و پیشروان و سروران‏ خویش خشنود گشتیم و همانان،بین ما و خدا از سایر خلق بسند،به جاى آنان عوضى نجوییم،و جز ایشان کسى را به عنوان‏ خلیفه برنگیریم،و به خدا بیزارى جستیم از هرکه از جنّ و انس،از اولین و آخرین،در برابرشان جنگى‏ بر پا کرد،و کافر شدیم به جبت و طاغوت،و بتهاى چهارگانه و شیعیان و (بیشتر…)