انس با قرآن

امام صادق علیه السلام می‌فرمایند:

نامه‌ها در روز قیامت سه گونه‌اند: نامه‌ای که نعمت‌ها در آن ثبت شده و نامه‌ای که کارهاى نیک در آن است و نامه‌ای که کارهاى بد در آن است.
نامۀ نعمت‌ها با نامۀ کارهاى نیک مقابله می‌شود و نعمت‌ها همۀ کارهاى نیک را فرامی‌گیرد و در خود فرو می‌برد و نامۀ کارهاى بد به جا می‌ماند. آنگاه مؤمن را براى حساب بخوانند و قرآن در بهترین صورتى پیش رویش قرار می‌گیرد و می‌گوید: «پروردگارا، من قرآنم و این بندۀ مؤمنِ توست که خود را براى تلاوت من(فهم و تدبر و عمل) به سختیِ بسیار می‌انداخت و زمانی طولانی از شب خود را با ترتیل‌خواندن من می‌گذراند و دیدگانش در هنگام عبادت اشک‌ریزان می‌شد؛ پس همچنان که مرا خشنود ساخته‌ای، او را خشنود کن».

خداى عزیز جبار می‌فرماید: اى بندۀ من، دست راستت را باز کن؛ آنگاه آن را از رضوان خداوند و نیز دست چپش را از رحمت الهی پر می‌کند. سپس می‌فرماید: بهشت براى تو مباح است. قرآن بخوان و بالا برو.
پس هرگاه یک آیه بخواند یک درجه بالا می‌رود.

محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص ۶۰۲

۶. الگوگیرى از قرآن

تلاوت آیات همراه با دقت در شخصیت‏هاى پردازش‌شده در قرآن از مهمترین زمینه‏‌هاى انس با قرآن و محسوس دیدن نقش قرآن در زندگى انسان است.

«آلبرت بندورا» مهمترین نوع یادگیرى انسان را یادگیرى مشاهده‏‌اى می‌داند که همان تقلید رفتار از الگوى مناسب است.[۱] علاوه بر الگوهاى زنده که زمینه تربیت دینى مناسب را ایجاد می‌کند، ترسیم چهره دقیق و کاربردی و در عین حال محبوب و دوست داشتنى اسوه‏‌ها براى انسان خصوصاً جوانان می‌تواند خلأ فقدان الگوهاى مورد نیاز را در محیط ذهن و روحشان پر کند تا بتدریج با آنان همانندسازى کنند.[۲]