دروازه خواص‏

 امیرالمومنین علیه السلام :

 «فَانَّ الْجِهادَ بابٌ مِنْ ابْوابِ الْجَنَّهِ فَتَحَهُ اللَّهُ لِخاصَّهِ اوْلِیائِهِ وَ هُوَ لِباسٌ التَّقْوى‏ وَ دِرْعُ اللَّهِ الْحَصینَهُ وَ جُنَّتُهُ الْوَثیقَهُ.»

 براستى جهاد درى از درهاى بهشت است که خداوند تنها به روى اولیاى خاص خویش گشوده است و آن جامه خویشتن بانى است و زره نفوذناپذیر الهى بر پیکر پیکار جویان و سپر اطمینان بخش او.

نکته‏ ها و پیام‏ها
۱- اختصاص یک در از درهاى بهشت به مجاهدان فى سبیل‏ الله نشانگر توجه و عنایت ویژه خداوند به جایگاه رفیع جهاد و مقام شامخ مجاهدان در راه خداوند است؛ درى که در روز قیامت تنها به روى رزمندگان جبهه حق گشوده خواهد شد و تنها اینها هستند که از آن در وارد بهشت مى‏ گردند.

رسول اکرم صلى الله علیه و آله در این باره مى ‏فرماید:
«لِلْجَنَّهِ بابٌ یُقالُ لَهُ: بابُ الُمجاهِدینَ یَمْضُونَ الَیْهِ فَاذا هُوَ مَفْتُوحٌ وَ هُمْ مُتَقَلِّدوُنَ بِسُیُوفِهِمْ وَ الْجَمْعُ فِى الْمَوْقِفِ وَ الْمَلائِکَهُ تُرَحِّبُ بِهِمْ»
بهشت را درى است که آن را باب المجاهدین گویند، که رزمندگان با شمشیرهاى آویخته از آن در باز وارد شوند- در حالى که مردم هنوز در صحراى محشر هستند، و فرشتگان به آن‏ها خوش آمد گویند.

۲- یکى از ملاک‏هاى برترى در بین مسلمانان و رهپویان حق، حضور فعّال آنان در میادین جهاد با دشمن خداوند است، چرا که در جهاد پاى جان و زخم تن در میان است و چنین استقبالى حاکى از بلندى روح و مراتب یقین انسان است؛ از این رو قرآن کریم به صراحت به چنین ملاک برترى اشاره فرموده است:
«لا یَسْتَوِى الْقاعِدوُنَ مِنَ الْمُؤْمِنینَ غَیْرُ اولِى الضَّرَرِ وَ الُمجاهِدوُنَ فى‏ سَبیل اللَّهِ بِأَمْوالِهِمْ وَ انْفُسِهِمْ فَضَّلَ اللَّهُ الُمجاهِدینَ بِامْوالِهِمْ وَ انْفُسِهِمْ عَلَى الْقاعِدینَ دَرَجَهً وَ کُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنى‏ وَ فَضَّلَ اللَّهُ الُمجاهِدینَ عَلَى الْقاعِدینَ اجْراً عَظیماً.»
(هرگز) افراد با ایمانى که بدون بیمارى و ناراحتى، از جهاد باز نشستند با مجاهدانى که در راه خدا با مال و جان خود جهاد کردند، یکسان نیستند، خداوند، مجاهدانى را که با مال و جان خود جهاد نمودند، بر قاعدان [ ترک کنندگان جهاد] برترى مهمى بخشیده و به هریک از این دو گروه (به نسبت اعمال نیکشان) وعده پاداش نیک داده، و مجاهدان را بر قاعدان، با پاداش عظیمى برترى بخشیده است.

منابع
(۱)- نهج ‏البلاغه، خ ۲۷، ص ۹۴
(۲)- بحارالانوار، ج ۱۰۰، ص ۸
(۳)- نساء، آیه ۱۹۵