میلاد امام صادق علیه السلام

امام جعفر صادق (علیه السلام) در روز جمعه، به هنگام طلوع فجر و به روایتی در روز دوشنبه، هفدهم ربیع ‏الاوّل سال ۸۳ قمری دیده به جهان گشود و عالم انسانی را با انوار طیّبه خویش تابناک نمود. پدرش امام محمد باقر(علیه السلام) وی را به نام عموی نیاکانش جعفر طیّار(علیه السلام)، “جعفر” نام نهاد. حضرت جعفر بن محمد(علیه السلام) دارای یک کنیه معروف به نام “ابوعبدالله” و دو کنیه غیر معروف به نام‏های ” ابواسماعیل” و ” ابوموسی” بود. هم چنین، دارای القابی چند بود که معروف‏ترین آن‏ها عبارت است از: صادق، صابر، طاهر و فاضل.

 شیعیان و محبّان اهل بیت(علیه السلام)وی را به ” صادق آل محمد(صلی الله علیه و آله) ” می‏شناسند. زیرا آن حضرت، هرگز سخنی جز راست و درست، چیزی نفرمود. پدر ارجمندش ،امام محمد باقر (علیه السلام) است که نَسَب وی با دو واسطه به امیر مؤمنان حضرت علی (علیه السلام) و با سه واسطه به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) منتهی می‏گردد.

مادر گرامی امام جعفر صادق (علیه السلام)، فاطمه، معروف به ” اُمّ فروه” از زنان نیکو سرشت، نیکوکار و نیکورفتار عصر خویش بود. این بانوی باتقوا و متدّین، از جهت فضیلت و منقبت، سرآمد زنان روزگار خود به شمار می‏آمد و امام صادق(علیه السلام) در شأن و مقام وی فرمود: مادرم از زنانی بود که ایمان داشت، تقوا پیشه کرده و نیکوکاری می‏نمود و خدا، نیکوکاران را دوست دارد.

امام جعفر صادق (علیه السلام) به مدت دوازده سال، حیات با برکت جدّ گرامی‏ اش امام زین العابدین (علیه السلام) را درک کرد و از مکتب تربیتی و علمی وی بهره وافر یافت. هم چنین، آن حضرت به مدت ۳۲ سال از وجود شریف پدرش امام محمد باقر (علیه السلام)برخوردار بود و در تمام رویدادهای مهم در کنار پدر ارجمندش قرار داشت. مدت امامت امام جعفر صادق(علیه السلام)، ۳۳ سال و ده ماه (از ذی حجه سال ۱۱۴ تا ۲۵ شوال سال ۱۴۸ قمری) بود و در ایّام زندگی با برکت خویش با خلافت غاصبانه چند تن از خلفای اموی و دو تن از خلفای عباسی معاصر بود.

آن حضرت با تشکیل حوزه علمیه و تعلیم شاگردانی مبرز، چون هشام، زراره و محمد بن مسلم، تحول شگرفی در جهان اسلام و مذهب شیعه پدید آورد و جهانیان را با اسلام ناب محمدی (صلی الله علیه و آله) و مکتب حیات بخش اهل بیت (علیه السلام) آشنا ساخت. به همین جهت، وی را پایه گذار مذهب “امامیه” دانسته و شعیان امامی اثناعشری را ” شیعه جعفری” می‏گویند. سرانجام این امام همام، در ۶۵ سالگی به وسیله زهری که منصور دوانقی، به واسطه عوامل و مزدوران خود در مدینه، به آن حضرت خورانید، مسموم شد و به خاطر شدت زهر، به شهادت رسید. تاریخ شهادت وی، ۲۵ شوال سال ۱۴۸ قمری می‏باشد. امام موسی کاظم (علیه السلام) به همراه سایر فرزندان امام جعفر صادق (علیه السلام) ، بدن مطهر پدر را پس از غسل، کفن و نماز، در جوار قبر پدر و جدش و عموی پدرش در قبرستان بقیع به خاک سپردند.

ویژگیهاى زندگى امام صادق (علیه السلام)

جـعفر بن محمد، امام صادق (علیه السلام ) در میان برادرانش جانشین و وصىّ پدرش بود و بـعـد از پـدر، عـهـده دار مـقـام امـامـت گـردیـد. او از نـظـر فـضـایـل ، برترین آنان بود و در مقام و منزلت در نزد شیعه و سنّى از همه برادرانش ، بـرتـر و بـلنـدمـقـام تـر و نـامـدارتـر بـود. و بـه قـدرى از عـلوم او نـقـل کرده اند که در همه جا پخش شده و از مسافر و غیر مسافر از گفتار آن حضرت بهره مـنـد مـى شـدنـد و آن انـدازه کـه عـلمـا و دانـشـمـنـدان از او نـقـل حـدیـث کـرده انـد، از هـیـچـکـس از افـراد خـانـدان آن حـضـرت ، آن انـدازه نـقـل نـکرده اند و راویان و اهل آثار، به قدرى که از او بهره مند شده اند از دیگران بهره مـنـد نـشـده انـد، چـرا کـه دانـشـمـنـدان حدیث شناسى که نام راویان مورد اطمینان از علوم آن حضرت را برشمرده اند ـ با همه اختلاف در عقیده و گفتار ـ به چهار هزار نفر مى رسد و دلایل صدق امامت امام صادق (علیه السلام ) آنچنان آشکار است که قلبها را حیران کرده و زبـان دشـمـن را از اشـکـال تـراشـى و خـرده گـیـرى لال نـمـوده اسـت .
امـام صـادق (عـلیـه السـلام )بـه سـال ۸۳ هـجـرت ۱۷ ربـیـع الاوّل در مـدیـنـه چـشـم بـه جـهـان گـشـود و در (۲۵) مـاه شوّال ، سال ۱۴۸ هجرى در سن ۵۶ سالگى به شهادت رسید.
قـبـر شریفش در قبرستان بقیع واقع در مدینه در کنار قبر پدر و جدّ و عمویش امام حسن مجتبى (علیه السلام ) مى باشد. مادرش اُمّ فَروه نام داشت که دختر قاسم بن محمّد بن ابوبکر است
آن حضرت ۳۴ سال امامت کرد، پدرش امام باقر (علیه السلام ) او را وصىّ خود قرار داد و به طور آشکار، به امامت او تصریح کرد.