تفاوت دید در برابر بلا

 

بارها گفته ‏ام آدمى که رنجى مى‏ بیند، دو نگاه دارد:

یکى اینکه دیدى فلانى با من چه کرد؟ و یک موقع هم مى‏ گوید: دیدى فلانى این بود؟

وقتى ظرف تو مى‏ افتد و مى ‏شکند، یک وقت میگویى: دیدى شکست؟! یا اینکه میگویى: دیدى! شکستنى بود؟

این نگاه دوم است که تو را به رحمت حق گره مى ‏زند و مست و مدهوشت مى ‏کند. با این نگاه و درک مستمر از عنایت‏هاى حق دیگر مگر تو مى‏ توانى ضعف اعصاب بگیرى؟!

دیگران هر چه مى ‏خواهند اذیت کنند؛ ولى «عِنْدَکَ مِمّا فاتَ خَلَفٌ وَ لِما فَسَدَ صَلاحٌ و فِیما انْکَرْتَ تَغْییرٌ فَامْنُنْ عَلَىَّ قَبْلَ الْبَلاءِ بِالْعافِیَهِ وَ قَبْلَ الطَّلَبِ بِالْجِدِهِ وَ قَبْل الضَّلالِ بِالرَّشادِ».

تو بهره ‏مند مى‏ شوى و قبل از بلاء، عافیت را یافته ‏اى و قبل از ضلال و سردرگمى، به رشد رسیده‏ اى. این‏ها رحمت حق است که ظهور و بروز دارد و این مهربانى و انس اوست که تو را رها نمى ‏کند.

استاد علی صفایی
 شرحى بر دعاهاى روزانه حضرت زهرا(س)، ص: ۱۹