هراس از تمسخر دیگران

هواخیلی سردبود،می لرزیدم.یه عده ای اونطرفتر،رفته بودن توباتلاق وغرق میشدن.هرلحظه میرفتن پایینتر.
یکیشون دادزد:”بپربیاتو،اینجاگرمه،حال میده”
محلش نذاشتم.ولی داشتم یخ میکردم.سرماتااستخوانم نفوذکرده بود.
اونا کم کم شروع کردن به مسخره کردن من…((دیوانه!بیاتوباتلاق،مگه نمیبینی هواسرده؟!بیااینجاخیلی خوب وگرمه…))
امامن که میدونستم اونجاباتلاقه واونادارن هرلحظه توش بیشترفرو میرن،اصلاتوجهی بهشون نکردم….
.
.
.
.
خیلی وقتها،میبینیم آدمایی روکه بخاطرترس ازمسخره کردن دیگران،اون راهی روکه میدونه درسته رو رهامیکنه،وتومسیری قدم میذاره که میدونه توش ازآرامش خبری نیست وهمش بدبختیه…
ازترس اینکه بهش نگن امل،دست ازحجابش برمیداره…واسه اینکه پیش دوستاش کم نیاره تن به هرنوع دوستی میده بیخیال محرم ونامحرمی…
نماز نمیخونه که بهش نگن عقب افتاده…
سیگاروقلیون وشراب…
خلاصه همرنگ جماعت میشه تا پیش یه عده احمق رسوانشه…
این آدما،انگاری ازترس مرگ،خودکشی میکنن.
..
حضرت علی علیه السلام:
در راه هدایت (وحق)،بخاطرکم بودن تعداداهل آن،نهراسید.(بحارالانوار/ج۲/ص۲۶۷)

نویسنده مهمان: خانم الهه زاهدی

طلب آمرزش

مَن اسْتَغفَرَ اللهَ بِلِسانِهِ وَ لَمْ یَنْدَمْ بِقَلْبِهِ فَقَدِ اسْتَهْزَءَ بِنَفْسِهِ

کسی که به زبان طلب آمرزش کند و در دل از گناهان خود پشیمان نباشد، خود را به تمسخر گرفته است.

 

مجموعه ورّام، جلد ۲، صفحه ۱۵۶