حق صدقه

نوشته شده توسط موذن    بدون دیدگاه |

وَ أَمّا حَقّ الصّدَقَهِ فَأَنْ تَعْلَمَ أَنّهَا ذُخْرُکَ عِنْدَ رَبّکَ وَ وَدِیعَتُکَ الّتِی لَا تَحْتَاجُ إِلَى الْإِشْهَادِ فَإِذَا عَلِمْتَ ذَلِکَ کُنْتَ بِمَا اسْتَوْدَعْتَهُ سِرّاً أَوْثَقَ بِمَا اسْتَوْدَعْتَهُ عَلَانِیَهً وَ کُنْتَ جَدِیراً أَنْ تَکُونَ أَسْرَرْتَ إِلَیْهِ أَمْراً أَعْلَنْتَهُ وَ کَانَ الْأَمْرُ بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُ فِیهَا سِرّاً عَلَى کُلّ حَالٍ وَ لَمْ تَسْتَظْهِرْ عَلَیْهِ فِیمَا اسْتَوْدَعْتَهُ مِنْهَا بِإِشْهَادِ الْأَسْمَاعِ وَ الْأَبْصَارِ عَلَیْهِ بِهَا کَأَنّهَا أَوْثَقُ فِی نَفْسِکَ لَا کَأَنّکَ لَا تَثِقُ بِهِ فِی تَأْدِیَهِ وَدِیعَتِکَ إِلَیْکَ ثُمّ لَمْ تَمْتَنّ بِهَا عَلَى أَحَدٍ لِأَنّهَا لَکَ فَإِذَا امْتَنَنْتَ بِهَا لَمْ تَأْمَنْ أَنْ تَکُونَ بِهَا مِثْلَ تَهْجِینِ حَالِکَ مِنْهَا إِلَى مَنْ مَنَنْتَ بِهَا عَلَیْهِ لِأَنّ فِی ذَلِکَ دَلِیلًا عَلَى أَنّکَ لَمْ تُرِدْ نَفْسَکَ بِهَا وَ لَوْ أَرَدْتَ نَفْسَکَ بِهَا لَمْ تَمْتَنّ بِهَا عَلَى أَحَدٍ وَ لا قُوّهَ إِلّا بِاللّهِ

و اما حق صدقه (زکات) این است که بدانى این صدقه پس انداز توست نزد پروردگارت و سپرده‏اى است که (استردادش) نیاز به گواه‏آورى ندارد و چون این را بدانى بدانچه در نهان امانت سپارى بیشتر از آنچه آشکارا امانت مى‏سپارى اعتماد کنى و تو را سزد که آنچه قصد دارى آشکارا به امانت نهى در نهان به خداوند بسپرى و به هر حال موضوع بین تو و او پنهان ماند، و بر آنچه بدو امانت داده‏اى از گوشها و چشمها بر او به گواه گیرى مدد مخواه که گویى این گواهان در نظر تو بیشتر از (خود او) مورد اعتمادند و چنین مى‏نماید که تو به بازپس‏گیرى امانتت از او اعتماد ندارى. سپس به دادن صدقه بر هیچ کس منت منه؛ زیرا آن (صدقه) براى خود توست و اگر بر کسى به دادن آن منت گذارى ایمن مباش که به روز زارِ همان کس که بر او منت نهاده‏اى بیفتى (و خود مستحق صدقه‏گیرى شوى)؛ زیرا این دلیل است که تو آن (صدقه) را (پس‏اندازى) براى خود نخواسته‏اى؛ چه اگر آن را براى خود مى‏خواستى هرگز بر دیگرى منت نمى‏نهادى. و لا قوه الا بالله. (و نیرویى نیست جز به خداوند.)

منبع: رساله حقوق امام سجاد(ع)