تقیه «پرهیزگاری» در برابر دشمن

نوشته شده توسط مدیر    بدون دیدگاه |

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

لاَّ یَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْکَافِرِینَ أَوْلِیَاء مِن دُوْنِ الْمُؤْمِنِینَ وَمَن یَفْعَلْ ذَلِکَ فَلَیْسَ مِنَ اللّهِ فِی شَیْءٍ إِلاَّ أَن تَتَّقُواْ مِنْهُمْ تُقَاهً وَیُحَذِّرُکُمُ اللّهُ نَفْسَهُ وَإِلَى اللّهِ الْمَصِیرُ ﴿۲۸﴾

مؤمنان نباید کافران را به جاى مؤمنان به دوستى بگیرند وهر که چنین کند در هیچ چیز [او را] از [دوستى] خدا [بهره‏اى] نیست مگراینکه از آنان به نوعى تقیه کند و خداوند شما را از [عقوبت] خود مى‏‌ترساند و بازگشت [همه] به‌سوى ‌خداست(۲۸)

شایسته است مؤمن در حاکمیٌت دشمنان، برای حفظ جان وناموس خود «تقیه» کند، مگر آنکه اساس دین در خطر باشد و تقیه کردن موجب نابودی دین خدا شود که در این حال میتواند از مال و جان خود دست بردارد.

(قرآن کریم،سوره آل‌عمران،آیه ۲۸)

(مفاتیح‌الحیاه،ص۳۳۱)