عجب و غرور و مقصر ندانستن خود

نوشته شده توسط موذن    بدون دیدگاه |

بدترین صفات ذمیمه، عُجب است و عمل خود را خوب دانستن و خود را مقصر ندانستن و این از جهل ناشی می‌شود، زیرا اگر کسی در شرایط قبول و کمال عبادت تفکر کند و در عیوب خود و پستی‌ها و عجز و نقص خود به دیده بصیرت نظر نماید و عظمت معبود خود را شناخته باشد، می‌داند که هیچ عبادت نکرده و اعتماد بر غیر لطف معبود خود که اکرم الأکرمین است، نمی‌توان کرد.

از حضرت رضا علیه السلام نقل شده است که:«عابدی در بنی اسرائیل چهل سال خدا را عبادت کرد و بعد از آن قربانی کرد و قربانی او مقبول نشد. علامت قربانی ایشان آن بود که آتشی می‌آمد و آن را می‌سوزاند. چون دید که قربانی‌اش مقبول نشد، با نفس خود خطاب کرد که: تقصیر همه از توست و ناقص بودن عمل، از تقصیر و گناه توست. پس خدا وحی به سوی او فرستاد:مذمّتی که نفس خود را کردی در درگاه ما بهتر بود از عبادت چهل ساله تو»(۱)

امام موسی کاظم علیه السلام فرمود:«هر عبادتی که برای خدا کنی، در آن عبادت پیش نفس خود صاحب تقصیر باش! بندگان همه در عمل‌هایی که می‌کنند میان خود و خدا مقصرند، مگر کسی که خدا او را معصوم گردانیده باشد»(۲)

حضرت صادق علیه السلام فرمود:«عالمی نزد عابدی آمد و پرسید: نماز تو چگونه است؟ گفت: چه کسی از نماز من پرسیده است و حال آنکه من سال‌هاست عبادت می‌کنم. پرسید: گریه تو چگونه است؟ گفت: آن قدر می‌گریم که از روی من جاری می‌شود! عالم به عابد گفت: اگر خنده کرده بودی و الحال ترسان بودی بهتر از گریه بود که باعث اعتماد و اعتقاد تو به عبادت شده است زیرا عبادت کسی که بر عبادت خود اعتماد داشته باشد، بالا نمی‌رود.»(۳)

منابع:

۱- اصول کافی ج۲ ص۷۳ ح۳

۲- همان ج۲ ص ۳۱۳ ح۱

۳- همان ج۲ ص ۳۱۳ ح۵