حضرت امام حسن عسکری علیه السلام در سایه سار پدر

نوشته شده توسط موذن    بدون دیدگاه |

مهاجرت حضرت امام هادی علیه السلام به همراه فرزند بزرگوارش حضرت امام حسن عسکری علیه السلام از مدینه در سال ۲۳۴ ه ق روی داد. و در مدتی که آن امام همام در سامرا سکونت داشتند و بیست سال به طول انجامیده است حضرت امام حسن عسکری علیه السلام نیز به همراه آن حضرت در سامرا بوده‌اند. پس می‌توان نتیجه گرفت چون حضرت امام هادی علیه السلام در سال ۲۵۴ ه ق به شهادت رسیده‌اند حضرت امام حسن عسکری علیه السلام مدت بیست و دو سال از عمر شریف خود را در کنار پدر بزرگوار خود به سر می‌برده است.

 
حضرت امام عسکری علیه السلام نیز در همان شرایط غم‌انگیز و سختی که حضرت امام هادی علیه السلام و پیروان آن حضرت در آن می‌زیسته‌اند زندگی می‌کرده است شرایط سختی که حکومت بیدادگر زمان بر امام و پیروانش روا می‌داشت تا تحرکات امام و پیروانش را متوقف ساخته و یا محدود نماید. تا دایره فعالیت مکتب اهل بیت علیهم‌السلام گسترش نیافته و آثار آن‌ها در میان امت اسلامی منتشر نشود. چرا که این فعالیت‌ها به یقین نتیجه‌ای جز رودررویی امت اسلام با حکومت ستمگر در پی نداشته است. به همین دلیل بود که همواره در برابر این بزرگواران دست به اعمالی همچون شکنجه و آزار و زندان و تبعید و مراقبت دائم می‌زد که در طول تاریخ بشریت ابزار کار همه حکومت‌های ستمگر است.

کودکی برجسته
روایت شده است که کسی از کنار حضرت امام حسن عسکری علیه السلام که در سن طفولیت بوده و در کنار سایر کودکان ایستاده بود گذشت و او را گریان یافت. آن شخص خیال کرد که این پسر بچه از حسرت آنچه دیگر بچه‌ها دارند می‌گرید و به همین دلیل است که در بازی آن‌ها شرکت نمی‌کند. به همین خاطر به او گفت: می‌خواهی برای تو هم چیزی بخرم تا با آن بازی کنی؟
حضرت امام حسن عسکری علیه السلام رو به آن مرد کرده و فرمودند: نه ما برای بازی کردن آفریده نشده‌ایم.

 
آن مرد مبهوت شده و به آن حضرت عرضه داشت: پس برای چه خلق شده‌ایم؟ حضرت امام حسن عسکری علیه السلام در جواب فرمودند: برای دانش و عبادت.
آن مرد از آن حضرت پرسید از کجا این حرف را می‌گویی؟ آن حضرت در پاسخ او فرمودند:«از کلام خداوند متعال که می‌فرماید:« أَفَحَسِبْتُم أنَّما خَلَقْناکُمْ عَبَثا»؛ آیا پنداشتید که شما را بیهوده آفریده‌ایم؟

 
آن مرد مات و مبهوت و حیرت‌زده ماند و خطاب به آن حضرت گفت: تو کودکی کوچک و بیگناهی. اما تو را چه می‌شود [و از چه چیز هراسانی؟َ]
حضرت امام عسکری علیه السلام در پاسخ او فرمودند:
از من دور شو. من مادر خود را دیده‌ام که با هیزم‌های درشت آتش درست می‌کرد. اما آتش جز با هیزم‌های کوچک برافروخته نمی‌شد، و من می‌ترسم که از هیزم‌های کوچک جهنم باشم.

 
و از محمّد بن عبدالله روایت شده است که گفت: حضرت امام حسن عسکری علیه السلام در سن کودکی در چاه آبی سقوط کردند. حضرت امام هادی علیه السلام در حال نماز بوده و زنان فریاد می‌کردند. هنگامی که امام هادی علیه السلام از نماز فارغ شدند فرمودند: اشکالی ندارد. ناگاه دیدند که آب چاه آنقدر بالا آمد تا به دهانه چاه رسید و حضرت امام حسن عسکری علیه السلام را دیدند که بر بالای آب بوده و با آب بازی می‌کند.

منابع:
۱- تاریخ طبری ج۷ ص۵۱۹
۲- بحارالانوار ج۵۰ ص۲۷۴
۳- پیشوایان هدایت ج۱۳ ص۶۳