حجاز تا کربلا (قسمت چهاردهم)

قصر بنی مقاتل
زمان: چهارشنبه اول محرم الحرام ۶۱ هجری

گروهی از اهل کوفه در این منزلگاه خیمه زده بودند، حضرت از آنها پرسید: آیا به یاری من می‌آیید؟ بعضی گفتند: دل ما رضایت به مرگ نمی‌دهد و بعضی دیگر گفتند: ما زنان و فرزندان زیادی داریم، مال بسیاری از مردم نزد ماست و خبر از سرنوشت این جنگ نداریم، لذا از یاری تو معذوریم.
حضرت به جوانان امر کرد که آب بردارند و شبانه حرکت کنند. امام (ع) همان‌گونه که سوار بر مرکب بود، مختصری به خواب رفت. پس از بیداری کلمه استرجاع (انالله و اناالیه راجعون) را تکرار می‌کرد. «علی اکبر جلو رفت و علت را جویا شد؛ حضرت فرمود: اسب سواری جلو من در خواب ظاهر شد و گفت: این قوم شبانگاه در حرکت است و مرگ به استقبالشان می‌آید.» علی اکبر گفت: «پدرم! آیا ما بر حق نیستیم؟» حضرت فرمود: «سوگند به خدا که ما برحقیم» علی اکبر گفت: «پس ما را باکی از مرگ نیست». امام فرمود: «خدا تو را جزای خیر دهد».

حسین (ع) در این منزل به عبیدالله جعفی چنین فرمود:
پس اگر ما را یاری نمی‌کنی خدای را بپرهیز از اینکه جزو کسانی باشی که با ما می‌جنگند. سوگند به خدا اگر کسی فریاد ما را بشنود و ما را یاری نکند، خدا او را به رو در آتش می‌افکند.

آمادگی برای محرم

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام علیکم

?ماه محرم، ماه حزن و اندوه اهل بیت عصمت و طهارت رسید و غم هجران بهترین خلق خدا، آسمان‌ها و زمین را سیاه‌پوش کرد.

?محرم، ماه مصیبت و اندوه و گریه است؛ گریه بر سالار شهیدان که برای زنده‌ نگهداشتن اسلام، خود و خاندان و اصحابش را فدای اسلام کرد و مخدرات خاندان نبوت هم به اسارت رفتند تا اسلام زنده بماند. ما هم در گریه و اندوه و ناله، تلاش می‌کنیم تا خود را هماهنگ و همراه آن بزرگواران کنیم تا باشد که ما هم حسینی شویم.

?حال که به دلیل ویروس منحوس کرونا، مجالس عزاداری محدود شده، مناسب است که همۀ ما خانۀ خود را حسینه و عزاخانۀ خون خدا کنیم. بخشی از خانۀ خود را با کتیبه‌های عزا مزین کنیم، زیارت عاشورا بخوانیم، لباس یا شال مشکی بپوشیم، با استفاده از فضای مجازی در خانۀ خود و برای خود و خانواده سخنرانی و نوحه بگذاریم و گریه کنیم. و در این دهه، همۀ مایحتاج خانواده اعم از چای، و صبحانه، ناهار و شام خود را وقف روضۀ امام حسین سلام الله علیه کنیم و نیت مجلس حسینی مصرف کنیم، گویا در مجلس عزا نشسته‌ایم و از خدای نذری هیأت و حسینۀ عزای امام حسین سلام الله علیه استفاده می‌کنیم.

?پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «نِیَّهُ الْمُؤْمِنِ خَیْرٌ مِنْ عَمَلِهِ… إِنَّمَا الْأَعْمَالُ‏ بِالنِّیَّاتِ‏ وَ لِکُلِّ امْرِئٍ مَا نَوَى فَلَا بُدَّ لِلْعَبْدِ مِنْ خَالِصِ النِّیَّهِ فِی کُلِّ حَرَکَهٍ وَ سُکُون» [مصباح الشریعۀ: ۵۳] ‏«نیت مؤمن بهتر از عمل اوست، امتیاز همۀ کردار ما نیت‌های ماست و هر شخصى را آن‌چه می‌رسد که نیت کرده است.

?از این‌رو لازم است هر بنده‏اى نیت خود را در حرکات و سکنات و اعمال خالص کند.» در این دهه نیت خود را برای خدا خالص کنیم که جز برای امام حسین سلام الله علیه کاری نکنیم.

 

 

پیام امام جمعه لواسانات به مردم متدین لواسانات و شمیرانات (و همه مردم عزادار)

سید سعید لواسانی

حجاز تا کربلا (قسمت سیزدهم)

عُذیب الهجانات
زمان: دوشنبه ۲۸ ذی الحجه ۶۰ هجری

چند تن از اهل کوفه با حضرت ملاقات کرده و اوضاع شهر را چنین توصیف کردند: «به اشراف کوفه رشوه‌هایی گزاف داده‌اند و اینک یک دل و یک زبان با تو دشمنی می‌ورزند و سایر مردم دلشان با توست. اما فردا شمشیرهایشان به روی تو کشیده می‌شود».
امام (ع) از آنها درباره فرستاده‌اش «قیس بن مسهر» پرسید، گفتند: «وی را پس از دستگیری بالای قصر دارالاماره برده تا شما و پدرتان را لعنت کند، اما او بر شما و پدرتان درود فرستاد و ابن زیاد و پدرش را لعنت کرد، و آمدنتان را خبر داد. از این رو ابن زیاد دستور داد او را از بالای قصر به زمین انداخته و به شهادت رساندند». در این هنگام اشک از چشمان حضرت سرازیر گشت و این آیه شریفه را تلاوت نمود:
« من المومنین رجال صدقوا ما عاهدوا الله علیه، فمنهم من قضی نحبه و منهم من یتنظر و ما بدلوا تبدیلا»
(از میان مومنان مردانی هستند بر سر پیمان خود با خدا ایستادگی کرده و به عهد خویش وفا کردند «به شهادت رسیدند» و برخی دیگر در انتظار شهادت‌اند…)

امام حسین (ع) هنگام شنیدن خبر شهادت «قیس» در این منزلگاه چنین دعا فرمود:
خداوندا! برای ما و شیعیان ما در نزد خود جایگاه والایی قرارده و در جوار رحمت خود جمع بفرما.

حجاز تا کربلا (قسمت دوازدهم)

بیضه
زمان: یکشنبه ۲۷ ذی الحجه ۶۰ هجری

لشکر امام حسین (ع) و سپاه حر که به موازات و نزدیک همدیگر حرکت می‌کردند، در این محل فرود آمدند. حضرت در این منزلگاه لشکریان حر را مخاطب قرارداده، چنین فرمود: «بنی امیه به فرمان شیطان از اطاعت خدا سرپیچی نموده و فساد کردند. حدود خدا را اجرا نکرده و بیت المال را منحصر به خود ساختند. حرام خدا را حلال و حلال خدا را حرام کردند… شما به من نامه‌ها نوشتید و گفتید که با من بیعت کرده‌اید، حال اگر به بیعت خویش با من پایبند بمانید کار عاقلانه‌ای کرده‌اید که من فرزند دخت پیامبر (س) و اسوه‌ای برای شما هستم. اگر بیعتتان را بشکنید، سوگند به جانم! که از شما هم بعید نیست، چرا که با پدرم «علی» و برادرم «حسن» و پسرعمویم «مسلم» پیمان شکنی کردید. بدانید اگر چنین کنید سعادت خوتان را از دست داده‌اید».

از سخنان حضرت در این منزلگاه:
ای مردم! رسول خدا فرمود: «هر کس سلطان ستمگر، پیمان شکن، حلال کننده حرام‌ها و مخالف با سنت رسول خدا را ببیند و در برابر او برنخیزد، جایگاهش با او در جهنم است.

حجاز تا کربلا (قسمت یازدهم)

شَراف (وذُوحُسم)
زمان: شنبه ۲۶ ذی الحجه ۶۰ هجری

حضرت در منزلگاه شراف دستور دادند که آب فراوان برداشته و صبحگاهان حرکت کنند. در میان راه و هنگام ظهر به لشکری برخوردند و امام (ع) با سرعت و قبل ازدشمن در منزل «ذو حسم» مستقر شد. آن گاه امام (ع) فرمان داد تا لشکر دشمن و نیز اسبان آنان را سیراب کنند.
لشکر حسین (ع) و لشکر دشمن (به فرماندهی حر) نماز ظهر و عصر را به امامت حضرت خواندند.
امام (ع) سپاه حر را چنین خطاب فرمود: «…ما اهل بیت سزاوارتر به ولایت و حکومت بر شما هستیم از مدعیانی که براساس عدالت رفتار نمی‌کنند و در حق شما ستم روا می‌دارند. ای مردم! من به سوی شما نیامدم مگر آنکه دعوتم کردید. پس اگر از آمدنم ناخشنودید، باز گردم». تا حضرت (ع) خواست برگردد، حر مانع گشت. حضرت فرمود: «مادرت به عزایت بنشیند! چه می‌خواهی؟ حر گفت: مامورم که تو را به نزد عبیدالله بن زیاد ببرم. حال اگر نمی‌پذیری، حداقل راهی را انتخاب کن که نه به کوفه باشد و نه به مدینه.

از سخنان حضرت در این منزلگاه:
مگر نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌شود و از باطل پرهیز نمی‌شود. در این حال، سزاوار است که مومن، لقای پروردگار را طلب نماید.