اینکه دل دو گوش دارد که فرشته و شیطان در آنها می‌‏دمند

۱- از امام صادق (علیه‌السلام):

هیچ دلى نیست جز اینکه دو گوش دارد، بر یکى فرشته‏‌اى رهبر است و بر دیگرى شیطانى فتنه‏‌گر، اینش فرمان دهد و آنش باز دارد،  شیطانش به نافرمانیها فرمان کند، و فرشته‏‌اش از آن باز دارد.

و این است تفسیر گفته خدا عز و جل

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

إِذْ یَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّیَانِ عَنِ الْیَمِینِ وَعَنِ الشِّمَالِ قَعِیدٌ ﴿۱۷﴾مَا یَلْفِظُ مِن قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ﴿۱۸﴾(سوره ق)

آنگاه که دو [فرشته] دریافت‏کننده از راست و از چپ مراقب نشسته‏اند (۱۷)[آدمى] هیچ سخنى را به لفظ درنمی‌آورد مگر اینکه مراقبى آماده نزد او [آن را ضبط می‌‏کند] (۱۸)

۲- از امام صادق (علیه‌السلام)  فرمود:

راستى! دل دو گوش دارد، و هر گاه بنده قصد کند، روح ایمان به او گوید: مکن، و شیطان به او گوید: بکن، و هر گاه روى شکم آن (زنا ده) افتد، روح ایمان از او جدا شود.

۳- امام صادق(علیه‌السلام) فرمود:

هیچ مؤمنى نیست جز اینکه براى دلش دو گوش است در درون او، یک گوش که وسواس خنّاس در آن می‌‏دمد، و گوشى که در آن فرشته می‌‏دمد،  و خدا به وسیله مؤمن کمک می‌‏دهد و این است قول خدا

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

لَا تَجِدُ قَوْمًا یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ یُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ کَانُوا آبَاءهُمْ أَوْ أَبْنَاءهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِیرَتَهُمْ أُوْلَئِکَ کَتَبَ فِی قُلُوبِهِمُ الْإِیمَانَ وَأَیَّدَهُم بِرُوحٍ مِّنْهُ وَیُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ أُوْلَئِکَ حِزْبُ اللَّهِ أَلَا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿۲۲﴾(سوره المجادله)

قومى را نیابى که به خدا و روز بازپسین ایمان داشته باشند [و] کسانى را که با خدا و رسولش مخالفت کرده‏‌ا‌ند هر چند پدرانشان یا پسرانشان یا برادرانشان یا عشیره آنان باشند دوست بدارند در دل اینهاست که [خدا] ایمان را نوشته و آنها را با روحى از جانب خود تایید کرده است و آنان را به بهشتهایى که از زیر [درختان] آن جویهایى روان است در می‌آورد همیشه در آنجا ماندگارند خدا از ایشان خشنود و آنها از او خشنودند اینانند حزب خدا آرى حزب خداست که رستگارانند(۲۲)

أصول الکافی / ترجمه کمره‏اى، ج‏۵، ص: ۱۱۵