فضیلت قرآن

از حضرت رسول صلی الله علیه و آله نقل شده است:« هرگاه امور، مانند پاره‌های شب تار بر شما ملتبس و مشتبه شود، پس بر شما باد به قرآن! قرآن شفاعت کننده‌ای است که شفاعتش را قبول می‌کنند، با هر کس مجادله نماید و حجت بر او تمام کند، تصدیقش می‌نماید و هر که آن را پیشوای خود گرداند. او را به بهشت می‌رساند و هر کس او را به پشت سر اندازد و به آن عمل ننماید، وی را به سوی جهنم می‌راند. راهنمایی است که به بهترین راه‌ها دلالت می‌کند؛ کتابی است که در آن تفصیل و بیان جمیع احکام است. آن را ظاهر و باطنی‌ست، ظاهرش احکام الهی است و باطنش علوم نامتناهی؛ ظاهرش خوش آینده است و باطنش عمیق. آن را نجوم و کواکب می‌باشد، که بر احکام الهی دلیلند، و بر آن نجوم، نجوم دیگر هستند که مردم را به آن احکام می‌رسانند، یعنی ائمه معصومین علیهم السلام که علم قرآن نزد ایشان است. عجایت قرآن را نمی‌توان احصا کرد و غرایب آن هرگز کهنه نمی‌شود. در آن، چراغ‌های هدایت افروخته است و انوار حکمت از آن ظاهر می‌باشد. راهنماست به سوی آمرزش گناهان، کسی را که اوصاف آمرزش را از آن بیابد. پس هر کس باید دیده خود را در قرآن به جولان درآورده و دیده دل خویش را برای مطالعه انوار آن بگشاید، تا از هلاکت نجات یابد و از ورطه‌های ضلالت خلاص شود که تفکر نمودن، موجب زندگانی دل‌های بیناست و نور تفکر در تاریکی‌های جهالت راهنماست پس خود را نیکو خلاص کنید و خویش را در فتنه‌ها نگذارید.»

و در حدیث دیگر فرمود: «قرآن، هادی‌ست در ضلالت؛ بیان‌کننده است در کوری جهالت، دست‌گیرنده است در لغزش‌ها، و نور است در ظلمت‌ها. ظاهرکننده بدعت‌هاست و نگاهدارنده از مهالک، در گمراهی‌ها رهنماست، بیان‌کننده فتنه‌هاست، و رساننده است از دنیا به آخرت. کمال دین شما در قرآن است. هیچ کس از آن عدول ننمود مگر به سوی آتش.»

اصول کافی۲/۵۹۹، ۶۰۰  ح۲