آیا قرآن کریم به وجود سیاهچاله ها اشاره کرده است؟

?سیاهچاله ها از اسرارآمیزترین اجرام کیهانی هستند. وقتی یک ستاره بسیاربزرگ می میرد ، هسته اش به شدت فشرده و متراکم شده تا جائیکه نوترونها تحت این فشار خرد میشوند و ستاره به یک حفره کوچک ، بسیارفشرده و اسرارآمیز به نام سیاهچاله تبدیل میشود.

?گفته می‌شود که سیاهچاله‌ها در مرکز هر کهکشانی ازجمله کهکشان راه شیری قراردارند وگرانش شدید سیاهچاله ها عامل چرخش ستارگان هرکهکشان حول مرکزآن کهکشان میباشد.

?گرانش سیاهچاله به اندازه ای زیاد است که هیچ چیزی حتی نورهم نمیتواند از آن بگریزد و به همین دلیل است که سیاهچاله ها همیشه تاریک اند و هرگز دیده نمیشوند و وجود آنها را از روی علائم و نشانه هایش تشخیص میدهند.

?بنابراین سیاهچاله ها سه ویژگی مهم دارند :

۱️⃣ هرگزدیده نمیشوند؛ چون به دلیل گرانش بسیارقوی حتی نور هم نمیتواند آنها را ترک کند.
۲️⃣ نیروی گرانش بسیارزیادی دارند؛ به همین دلیل همه چیزدراطراف خود را همانند جاروبرقی به سوی خود میکشند و میبلعند.
۳️⃣ باسرعت بسیارزیادی حرکت میکنند.

?شاید تعجب کنید که قرآن کریم در آیات ۱۶- ۱۵ سوره تکویر به اجرامی با این سه ویژگی اشاره کرده و میفرماید :

❤️ فلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ الْجَوَارِ الْکُنَّسِ
❤️پس قسم یاد می کنم به ستارگانی که پنهان میشوند ، درحرکتند و جذب میکنند(می روبند)

✅ الْخُنَّس در زبان عربی به معنای ستارگانی است که پنهان میشوند و دیده نمیشوند(برگرفته از : مفردات الفاظ قرآن – راغب اصفهانی ،عبدالدائم الکحیل – دانشمند و مفسربزرگ قرآن ، فرهنگ معاصرعربی فارسی – عبدالنبی قیم)
✅الْجَوَارنیز در زبان عربی به چیزی اطلاق میشود که حرکت میکند.
✅الْکُنَّس نیز یعنی آنچه که هرچیزی را با مکش قوی به سوی خود جذب میکند و می روبد؛ به همین دلیل عرب زبانان به جارو” المکنسه” و به جاروبرقی ” المکنسه الکهربائیه” میگویند.

☑️کشف سیاهچاله ها در قرن بیستم صورت گرفت ، و این درحالیست که قرآن کریم درسه کلمه (الخنس ، الجوار ، الکنس) به وجود این اجرام و ویژگیهای سه گانه آنها اشاره میکند!

❤️تلْکَ آیَاتُ اللَّهِ نَتْلُوهَا عَلَیْکَ بِالْحَقِّ فَبِأَیِّ حَدِیثٍ بَعْدَ اللَّهِ وَآیَاتِهِ یُؤْمِنُونَ(جاثیه/۶)
❤️این ها آیات خداست که به حقّ و راستی بر تو می خوانیم؛ پس [اگر به این آیات ایمان نیاوردند] به کدام سخن بعد از [سخن] خدا و نشانه هایش ایمان می آورند؟

?به قلم : الف – م

عظمت قرآن

 آیت الله العظمی بهجت رضوان الله علیه

اگر چشم بصیرت داشتیم، سخن خداى متعال را که مى‌فرماید: “و لو أنّ قرءاناً سیّرت به الجبال أو قطّعت به الأرض أو کلّم به الموتى…” و اگر قرآنى بود که کوه‌ها به واسطه‌ى آن به گردش در مى‌آمد، یا زمین بدان پیموده مى‌شد، یا مردگان بدان به سخن در مى‌آمدند، همین قرآن بود؛قدر مى‌دانستیم؛

ولى ما هم چنان نشسته‌ایم و هواى نفس بر ما غالب گشته که این گونه کرامات و معجزات قرآن را مانند دور و تسلسل محال مى‌دانیم!

آقایى را که بنده دیده بودم ولى نمى‌دانستم صاحب این کرامت است و بعد از فوتش مطلع شدم، چند آیه را نمى‌دانم به او یاد داده بودند یا خودش مى‌دانست، ترتیب مى‌داد و هر میوه‌اى را که مى‌خواست هر چند در غیر فصل آن، حاضر مى‌ساخت!
حتى شخصى گفت: ایشان یک بار آلو را در غیر فصل آن حاضر ساخت!

بالاترین انعام الهى و کتاب آسمانى و غیبى، همین قرآن است، اما ما چگونه باید با آن رفتار کنیم تا بتوانیم از آن بهره مند شویم؟!

منبع
در محضر آیت الله العظمی بهجت، ج۱، ص۱۱۲

فضیلت قرآن

از حضرت رسول صلی الله علیه و آله نقل شده است:« هرگاه امور، مانند پاره‌های شب تار بر شما ملتبس و مشتبه شود، پس بر شما باد به قرآن! قرآن شفاعت کننده‌ای است که شفاعتش را قبول می‌کنند، با هر کس مجادله نماید و حجت بر او تمام کند، تصدیقش می‌نماید و هر که آن را پیشوای خود گرداند. او را به بهشت می‌رساند و هر کس او را به پشت سر اندازد و به آن عمل ننماید، وی را به سوی جهنم می‌راند. راهنمایی است که به بهترین راه‌ها دلالت می‌کند؛ کتابی است که در آن تفصیل و بیان جمیع احکام است. آن را ظاهر و باطنی‌ست، ظاهرش احکام الهی است و باطنش علوم نامتناهی؛ ظاهرش خوش آینده است و باطنش عمیق. آن را نجوم و کواکب می‌باشد، که بر احکام الهی دلیلند، و بر آن نجوم، نجوم دیگر هستند که مردم را به آن احکام می‌رسانند، یعنی ائمه معصومین علیهم السلام که علم قرآن نزد ایشان است. عجایت قرآن را نمی‌توان احصا کرد و غرایب آن هرگز کهنه نمی‌شود. در آن، چراغ‌های هدایت افروخته است و انوار حکمت از آن ظاهر می‌باشد. راهنماست به سوی آمرزش گناهان، کسی را که اوصاف آمرزش را از آن بیابد. پس هر کس باید دیده خود را در قرآن به جولان درآورده و دیده دل خویش را برای مطالعه انوار آن بگشاید، تا از هلاکت نجات یابد و از ورطه‌های ضلالت خلاص شود که تفکر نمودن، موجب زندگانی دل‌های بیناست و نور تفکر در تاریکی‌های جهالت راهنماست پس خود را نیکو خلاص کنید و خویش را در فتنه‌ها نگذارید.»

و در حدیث دیگر فرمود: «قرآن، هادی‌ست در ضلالت؛ بیان‌کننده است در کوری جهالت، دست‌گیرنده است در لغزش‌ها، و نور است در ظلمت‌ها. ظاهرکننده بدعت‌هاست و نگاهدارنده از مهالک، در گمراهی‌ها رهنماست، بیان‌کننده فتنه‌هاست، و رساننده است از دنیا به آخرت. کمال دین شما در قرآن است. هیچ کس از آن عدول ننمود مگر به سوی آتش.»

اصول کافی۲/۵۹۹، ۶۰۰  ح۲