عظمت قرآن…

اگر چشم بصیرت داشتیم، سخن خداى متعال را که مى‌فرماید: “و لو أنّ قرءاناً سیّرت به الجبال أو قطّعت به الأرض أو کلّم به الموتى…” و اگر قرآنى بود که کوه‌ها به واسطه‌ى آن به گردش در مى‌آمد، یا زمین بدان پیموده مى‌شد، یا مردگان بدان به سخن در مى‌آمدند، همین قرآن بود؛قدر مى‌دانستیم؛

ولى ما هم چنان نشسته‌ایم و هواى نفس بر ما غالب گشته که این گونه کرامات و معجزات قرآن را مانند دور و تسلسل محال مى‌دانیم!

آقایى را که بنده دیده بودم ولى نمى‌دانستم صاحب این کرامت است و بعد از فوتش مطلع شدم، چند آیه را نمى‌دانم به او یاد داده بودند یا خودش مى‌دانست، ترتیب مى‌داد و هر میوه‌اى را که مى‌خواست هر چند در غیر فصل آن، حاضر مى‌ساخت!
حتى شخصى گفت: ایشان یک بار آلو را در غیر فصل آن حاضر ساخت!

بالاترین انعام الهى و کتاب آسمانى و غیبى، همین قرآن است، اما ما چگونه باید با آن رفتار کنیم تا بتوانیم از آن بهره مند شویم؟!

منبع
در محضر آیت الله العظمی بهجت، ج۱، ص۱۱۲

عظمت قرآن

 آیت الله العظمی بهجت رضوان الله علیه

اگر چشم بصیرت داشتیم، سخن خداى متعال را که مى‌فرماید: “و لو أنّ قرءاناً سیّرت به الجبال أو قطّعت به الأرض أو کلّم به الموتى…” و اگر قرآنى بود که کوه‌ها به واسطه‌ى آن به گردش در مى‌آمد، یا زمین بدان پیموده مى‌شد، یا مردگان بدان به سخن در مى‌آمدند، همین قرآن بود؛قدر مى‌دانستیم؛

ولى ما هم چنان نشسته‌ایم و هواى نفس بر ما غالب گشته که این گونه کرامات و معجزات قرآن را مانند دور و تسلسل محال مى‌دانیم!

آقایى را که بنده دیده بودم ولى نمى‌دانستم صاحب این کرامت است و بعد از فوتش مطلع شدم، چند آیه را نمى‌دانم به او یاد داده بودند یا خودش مى‌دانست، ترتیب مى‌داد و هر میوه‌اى را که مى‌خواست هر چند در غیر فصل آن، حاضر مى‌ساخت!
حتى شخصى گفت: ایشان یک بار آلو را در غیر فصل آن حاضر ساخت!

بالاترین انعام الهى و کتاب آسمانى و غیبى، همین قرآن است، اما ما چگونه باید با آن رفتار کنیم تا بتوانیم از آن بهره مند شویم؟!

منبع
در محضر آیت الله العظمی بهجت، ج۱، ص۱۱۲

بزرگی و عظمت قرآن

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَنْزَلَ عَلى‏ عَبْدِهِ الْکِتابَ وَ لَمْ یجْعَلْ لَهُ عِوَجاً. و الصلوه و السلام على من جعله‏ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذِیراً* و علّمه من لدنه علما و على آله الذین اذهب عنهم الرجس و طهّرهم و جعل لهم نورا.

إِنَّ هَذَا الْقُرْآنَ یهْدِی لِلَّتِی هِی أَقْوَمُ وَیبَشِّرُ الْمُؤْمِنِینَ الَّذِینَ یعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْرًا کَبِیرًا ﴿۹﴾

 قرآن مردم را باستوارترین راه هدایت میکند[۱]

لَا یأْتِیهِ الْبَاطِلُ مِن بَینِ یدَیهِ وَلَا مِنْ خَلْفِهِ تَنزِیلٌ مِّنْ حَکِیمٍ حَمِیدٍ ﴿۴۲﴾

کتابى است عزیز و ارجمند که باطل را مطلقا در آن راهى نیست و از جانب خداى حکیم ستوده نازل شده است‏[۲]

إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِّلْعَالَمِینَ ﴿۸۷﴾

براى عالمیان تذکر و بیدارى است‏[۳]

وَلَقَدْ ضَرَبْنَا لِلنَّاسِ فِی هَذَا الْقُرْآنِ مِن کُلِّ مَثَلٍ لَّعَلَّهُمْ یتَذَکَّرُونَ ﴿۲۷﴾

حقائق و امثال آن بصورت‌هاى گوناگون بیان گردیده تا مردم متذکّر و بیدار گردند[۴]

قُل لَّئِنِ اجْتَمَعَتِ الإِنسُ وَالْجِنُّ عَلَى أَن یأْتُواْ بِمِثْلِ هَذَا الْقُرْآنِ لاَ یأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَلَوْ کَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِیرًا ﴿۸۸﴾

کتابى است عظیم، مجید، مبین، کریم که جنّ و انس از آوردن نظیر آن عاجزاند[۵]

دلنشین خدا در دلها بنشیند و قلوب را که مرکز فرماندهى وجوداند مسخّر رسول خدا ^{صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم} بقرآن بسیار اهمیت میداد و در تعلیم و بکار بستن آن سعى خاصّ مبذول میکرد، آرزومند بود که این کلام کند.

میفرمود: قلبى که ظرف قرآن باشد از عذاب خدا بدور است.

«لا یعذّب اللَّه قلبا وعى القرآن»[۶]

میفرمود: چون فتنه‏ ها همچون پاره‏هاى شب تار شما را در میان‏ گرفت به قرآن رو آور.

 

[۱] ( ۱)- اسراء: ۹

[۲] ( ۲) فصلت: ۴۲

[۳] ( ۳) ص: ۸۷

[۴] ( ۴) زمر: ۲۷

[۵] ( ۵) اسراء: ۸۸

[۶] ( ۶) وسائل ج ۴ ص ۸۲۵

 

۲. آداب باطنى تلاوت قرآن‏

آداب باطنیه تلاوت قرآن، نقش بسزایى در بهره‌مندى از قرآن ایفا می‌کند. برخى از آنها عبارتند از:

۲-۱. توجه به عظمت قرآن: تلاوت کننده قرآن باید بر این باور باشد که آنچه می‌خواند سخن بشر نیست.

از برخى از بزرگان دین نقل شده که چون قرآن را براى تلاوت می‌گشودند چنین می‌گفتند: «هذا کلامُ ربّى»(این سخن پروردگار من است) و از این رهگذر، قلب خود را آماده تلاوت مى‏کردند.

۲-۲. گفت‏‌وگو با قرآن و واکنش مناسب: قارىِ قرآن در هر آیه‏‌اى که تلاوت می‌کند باید متوجه باشد که خطاب‏‌هاى قرآن متوجه او نیز، هست.

امام على‏ «علیه السلام» نیز، در بیان اوصاف متقیان می‌فرمایند: «آن گاه که به آیه‏‌اى می‌گذرند که در آن تشویقى است، از روى امید به آن دل می‌بندند و جان‏هایشان چنان به شوق می‌آید که گویى در پیش چشمشان مجسم شده است و آن گاه که به آیه‏‌اى برخورند که در آن بیم دادن است، گوش‏ه‌اى دل را بدان فرا دهند آنسان که گویى دم و بازدم دوزخ و صداى غرش آن را در عمق گوششان می‌شنوند».[۱]