ساکت ماندن در برابر کارهای زشت

امام صادق علیه السلام فرمود: هر گروهی که در برابر کار زشتی که میانشان رواج دارد ساکت بمانند و انجام دهنده را سرزنش نکنند به زودی خداوند عزوجل عذاب خود را بر آن‌ها فرود خواهد آورد.

 
امام صادق علیه السلام به نقل از پدر بزرگوارش روایت کرده است که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود: اگر بنده پنهانی گناهی انجام دهد زیان آن تنها به خودش خواهد رسید ولی اگر آن گناه را آشکارا انجام دهد و مردم او را سرزنش نکنند زیان آن به همه مردم خواهد رسید.
امام صادق علیه السلام افزود: دلیل آن به خاطر این می‌باشد که او با این کار خود دین خداوند را کوچک شمرده است و خود را در همان مکانی قرار داده که دشمنان خدا از رفتار او الگو می‌گیرند.

 
امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمود: ای مردم! خداوند متعال مردم را به خاطر گناه گروهی انگشت شمار که در پنهان گناه انجام می‌دهند عذاب نمی‌کند ولی اگر همان گروه انگشت شمار آشکارا در برابر مردم مشغول گناه شوند مردم هم آن گروه را به خاطر کارهای زشتی که انجام می‌دهند سرزنش نکنند خداوند متعال هر دو گروه را مجازات فرماید.

 
امام افزود: هیچ کدام از شما در جایی که یک ستمگر مردی را کتک می‌زند یا ستمدیده‌ای را آزار می‌کند و یا بی‌گناهی را می‌کشد حضور داشته باشد اگر نمی‌تواند از او دفاع کند زیرا یاری دادن مؤمن توسط مؤمن واجب است و عافیت برای شما آسان‌تر می‌باشد تا زمانی که حجت بر شما تمام شده باشد.

 
و نیز فرمود: هنگامی که در میان بنی اسرائیل گناه رواج یافت یک نفر برادر هم کیش خود را در حال ارتکاب گناه می‌دید او را از آن کار زشت باز می‌داشت ولی آن گناه کار به کار خود هم چنان ادامه می‌داد ولی اصرار بر گناه مانع نمی‌شد تا نصیحت کننده همنشین و هم پیاله و همسفر آن مرد گناه کار نشود تا جایی که خداوند به سبب ترک نهی از منکر دل‌های بنی اسرائیل را از هم برگرداند و آن‌ها را به دشمنی با یکدیگر وا داشت چنان چه خداوند فرمود: گروهی از بنی اسرائیل که کافر شدند به وسیله حضرت داوود و عیسی بن مریم نفرین شدند زیرا نافرمانی کردند و از احکام خدا دور شدند و یکدیگر را از انجام کارهای زشت باز نمی‌داشتند و چه کار زشتی انجام دادند.

 

ثواب الاعمال و عقاب الاعمال ص ۴۷۹

لزوم امر به معروف و نهی از منکر

قَالَ النَّبیُ(ص) :« إِنَّ قَوْماً رَکِبوا سَفِینَهً فِی البَحرِ وَ اقْتَسمُوا فَصارَ کُلُّ واحِدٍ مِنهُم مَوضِعَهُ فَنَقَرَ رَجُلٌ مَوضِعَهُ بِفَأْسٍ فَقالوا: ما تَصْنَعُ؟ قالَ: هُوَ مَکانی أَصْنَعُ بِهِ ما شِئْتُ فَإِنْ أَخَذوا عَلی یَدَیهِ نَجا وَ نَجَوا وَ إِن لَمْ یَأْخُذُوا عَلی یَدَیهِ هَلَکَ وَ هَلَکُوا»

پیامبر اکرم(ص) فرمود:« مردمی در کشتی می‌نشینند و به دریا می‌روند. جایگاه‌های کشتی را بین خود تقسیم می‌کنند و هر فردی در نقطه‌ای مستقر می‌گردد. یکی از مسافرین به فکر سوراخ کردن کشتی می‌افتد. تبری به دست می‌گیرد و به قرارگاه خود می‌کوبد. همسفر‌ها به وی می‌گویند: چه می‌کنی؟ جواب می‌دهد: این نقطه متعلق به من و در اختیار من است. هر کاری بخواهم انجام می‌دهم! اگر مسافرین دستش را بگیرند و از این عملش باز دارند او و خودشان نجات می‌یابند و اگر آزادش بگذارند او و سایرین هلاک خواهند شد.»