عاقبت کسى که حدیث پیامبر صلى الله علیه وآله را مسخره کرد!

امام زین العابدین ^{علیه السلام} فرمود:
انسان نمى داند با مردم چه کند! اگر بعضى امور که از پیامبر ^{صلى الله علیه وآله} شنیده‌ایم به آنان بگوییم ممکن است مورد تمسخر قرار دهند، از طرفى طاقت هم نداریم این حقایق را ناگفته بگذاریم!
ضمره بن معبد گفت :
– شما آنچه شنیده اید بگویید!
فرمود:
– مى دانید وقتى دشمن خدا را در تابوت مى گذارند، و به گورستان مى برند، چه مى گوید؟
– خیر!
– به کسانى که او را مى برند مى گوید:
آیا نمى شنوید؟ از دشمن خدا به شما شکایت دارم که مرا فریب داد و به این روز سیاه انداخت و نجاتم نداد. من شکایت دارم از دوستانى که با من دوستى کردند و مرا خوار نمودند و از اولادى که حمایتشان کردم ولى مرا ذلیل کردند و از خانه اى که ثروتم را در آبادى آن خرج کردم ولى سرانجام ، دیگران آنجا ساکن شدند. به من رحم کنید! این قدر عجله نکنید!
ضمره گفت :
– اگر بتواند به این خوبى صحبت کند ممکن است حتى حرکت کند و روى شانه حاملین بنشیند!
امام ^{علیه السلام} فرمود:
– خدایا! اگر ضمره سخنان پیغمبر ^{صلى الله علیه وآله} را مسخره مى کند از او انتقام بگیر!
ضمره چهل روز زنده بود و بعد فوت کرد. غلام وى که در کنار جنازه اش ‍ بود، پس از مراسم دفن محضر امام زین‌العابدین ^{علیه السلام} رسید و در کنار وى نشست. امام فرمود:
– از کجا مى آیى؟
عرض کرد:
– از دفن ضمره. وقتى که خاک بر او ریختند صدایش را شنیدم که کاملا آن صدا را در زمان زندگى‌اش مى شناختم. مى‌گفت:
– واى بر تو ضمره بن معبد! امروز هر دوستى که داشتى خوارت کرد و عاقبت رهسپار جهنم شدى که پناهگاه و خوابگاه ابدى توست .
امام زین العابدین ^{علیه السلام} فرمود:
– از خداوند عافیت مساءلت دارم، زیرا سزاى کسى که حدیث پیغمبر ^{صلى الله علیه وآله} را مسخره کند، همین است.