نماز خاموش کننده آتش

رسول خدا صلی الله علیه و آله درباره نماز فرموده‌اند:« ما من صلاهٍ یحضر وقتها الّا نادی ملکٌ بین یدی الناس ایّها النّاس قُوموا الی نیرانکم التی أوقدْتموها علی ظهورکم فاطفئوها بصلاتکم»
وقت هر نمازی که فرا می‌رسد فرشته‌ای به مردم می‌گوید: ای مردم؛ برخیزید آن آتش‌هایی که پشت سر خود روشن کرده‌اید با نماز خاموش کنید.
ناروایی را که مرتکب شدیم سخن بدی را که گفتیم بیراهه‌ای را که رفتیم از ما جدا و دور نیست همه اینها آتش‌هایی است که با دست خود روشن کرده‌ایم و بر دوش حمل می‌کنیم و نمی‌دانیم که خروارها آتش بر دوش ماست!
حتی خود انسان آتش و هیزم افروخته می‌شود:« و أمّا القاسطون فکانوا لجهنّم حَطَباً» آنها که اهل قَسط و ظلم هستند خود هیزم جهنم‌اند و به صورت آتش و هیزم افروخته‌ای مجسم می‌شوند.
اگر خداوند با اهل قِسط و عدل دوست است با اهل قَسط و ظلم نیز دشمن است. بسیاری از کارهای ما به صورت آتشی بر دوش ما انباشته شده است؛ اما احساس نمی‌کنیم. معلوم می‌شود اگر کسی نماز خواند نه تنها بعد از نماز گرفتار گناه نمی‌شود؛ بلکه آتش‌هایی را هم که قبلاً روشن کرده است خاموش می‌کند.
نماز نهر روان و چشمه کوثری است که هم آتش‌های گذشته را خاموش می‌کند و هم نمی‌گذارد انسان بعدها گرفتار آتش شود. هم جلو بدی‌ها را می‌گیرید و هم بدی‌های گذشته را از بین می‌برد. این خاصیت نماز است که در قرآن کریم بدان اشاره شده:«إنّ الصلوه تنهی عن الفحشاء و المنکر و لذکر الله اکبر و الله یعلم ما تصنعون»

منابع:
۱- من لا یحضر، ج ۱ ص ۲۰۸ ح۶۲۴
۲- سوره جن آیه ۱۵
۳- سوره عنکبوت آیه ۴۵
۴- حکمت عبادات، آیه الله جوادی آم