گریه براى یتیمان

در جنگ احد بسیارى از رزمندگان اسلام ، از جمله ، حضرت حمزه علیه السلام به شهادت رسیدند. به طورى که شایع شد که شخص پیامبر صلى الله علیه و آله نیز شهید شده اند.

زن هاى مدینه به سوى احد حرکت کردند. فاطمه ، دختر رسول خدا صلى الله علیه و آله نیز در میان آنان بود. پس از آنکه دریافتند پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله سالم است به مدینه بازگشتند. رسول خدا صلى الله علیه و آله نیز با کمى فاصله به طرف مدینه حرکت نمود. زنان بار دیگر گریه کنان به استقبال شتافتند. در این وقت زینب دختر جحش ‍ محضر پیامبر گرامى رسید. پیغمبر صلى الله علیه و آله فرمود:

– صبور و پایدار باش !

گفت :

– براى چه ؟

فرمود:

– در مورد شهادت برادرت عبدالله .

گفت :

– شهادت براى او گوارا و مبارک باد!

فرمود:

– صبر کن !

گفت :

– براى چه ؟

فرمود:

– درباره شهادت داییت حمزه علیه السلام .

گفت :

– همه از آن خداییم و به سوى او باز مى گردیم ، مقام شهادت براى او مبارک باد!

پس از چند لحظه ، دوباره پیامبر صلى الله علیه و آله رو به زینب کرد و اظهار فرمود:

– صبور باش !

گفت :

– دیگر براى چه ؟

فرمود:

– به خاطر شهادت شوهرت مصعب بن عمیر.

زینب تا این جمله را شنید با صداى بلند گریه کرد و به طور جانگدازى ناله سر داد. او در پاسخ کسانى که مى گفتند:

– چرا براى شوهرت چنین گریه مى کنى ؟

پاسخ داد:

– گریه ام براى شوهرم نیست ، چرا که او به فیض شهادت در رکاب پیامبر صلى الله علیه و آله رسیده ، بلکه گریه ام براى یتیمان اوست ، که اگر سراغ پدر را بگیرند، چه جوابى به آنان بدهم ؟