معیار و محدوده دوستی ها از نگاه قرآن

«إتَّخذُوا أحبارَهُم وَ رُهبَانَهُمْ أَرباباً مِّن دُونِ اللهِ وَ المَسیحَ ابْنَ مَریَمَ وَ مَا أُمِروا إِلّا لِیَعبُدوا إلٰهاً وَاحِداً لَّا إِلٰهَ إِلَّا هُوَ سُبحَانَهُ عَمَّا یُشْرِکُون» (توبه، ۳۱)

« (اهل کتاب) دانشمندان و راهبان خود و مسیح فرزند مریم را به جای خداوند به خدائی گرفتند، در حالی که دستور نداشتند جز خدای یکتا را که معبودی جز او نیست بپرستند. خداوند از هرچه برای او شریک می‌پندارند منزه است.»

«احبار» جمع «حِبر» به معنای دانشمند، و «رهبان» جمع «راهب» به معنای تارک دنیا و دیر نشین است آنان با همه قداست‌شان بنده خدایند، نه معبود.

امام صادق(ع) فرمود: اهل کتاب برای علمای خود، نماز و روزه انجام نمی‌دادند، بلکه علمای آنان حرام‌هایی را حلال و حلال‌هایی را حرام کرده بودند و مردم از آنان پیروی می‌کردند.

اطاعت بی‌قید و شرط از دیگران نوعی پرستش آنان است. و امام صادق(ع) فرمود:« مَن اطاعَ رجلاً فی معصِیه اللهِ فقد عَبدَه» هر کس در راه معصیت خدا از دیگری پیروی کند، او را پرستش نموده است.

بنابراین عشق‌ها و دوستی‌ها و اطاعت‌ها باید حد و مرز داشته باشد. هر نوع نظام ، قطب، مراد، مرشد، اطاعت تشکیلاتی و حزبی و…، اگر سرچشمه‌اش وحی و امر خدا نباشد، همچنین غلوّ و زیاده‌روی درباره انبیا، پرستش انبیا و یا آنان را فرزند خدا دانستن، شرک است.