فلسفه برخی احکام الهی

حضرت فاطمه ^{سلام الله علیها} در بخشی از خطبه فدکیه در بیان فلسفه برخی احکام الهی فرمودند:

پس خدای تعالی ایمان را برای تطهیر شما از شرک قرار داد

و نماز را برای پاک کردن شما از تکبر،

زکات را برای پاک کردن جان و روزافزونی رزقتان،

روزه را برای تثبیت اخلاص،

حج را برای استحکام بخشیدن دین

و عدل عمومی را برای تنظیم قلب‌ها

و اطاعت ما را برای نظم یافتن ملت

و امامت را برای در امان ماندن از تفرقه

و جهاد را برای عزت اسلام

و صبر را برای کمک در استحقاق مزد

و امر به معروف را برای مصلحت عامه.

نیکی کردن به پدر و مادر را سنگر و سپر حفظ از خشم

و صله رحم را وسیله ازدیاد عدد

و قصاص را وسیله حفظ خون‌ها

و وفای به نذر را برای در معرض مغفرت قرار گرفتن.

توسل به پیامبر صلوات الله علیه و ائمه اطهار یا شرک و کفر!!

از جمله خرده گیریها و ایرادهایی که بواسطه آن علمای سلفی و وهابی دیگر مذاهب اسلامی، به خصوص شیعیان را متهم به شرک و الحاد می کنند، مساله توسل به انبیاء الهی، اولیاء الله ، و صلحای امت اسلام، می باشد. این گروه حتی توسل به وجود مقدس رسول خدا را، که بزرگترین پرچمدار و داعیه دار توحید است، را یکی از مصادیق شرک و کفر برشمرده و خود و دیگر مسلمانان را از این امر برحذر می دارند. ما در این گفتار به طرح و بررسی برخی از این شبهات پرداخته و ریشه موضع گیری های تند علمای وهابی را بررسی می نماییم. مى دانیم سایر فرقه هاى اسلامى نیز به بزرگان دین متوسل مى شوند و زیارتگاه هاى آنها در شهرهاى مختلف گواه این مدعاست و لابد همه آنها کافر و مشرکند و خونشان و اموالشان حلال است و از اینجاست که سرچشمه ترورها، کشتارها و خونریزى هاى بى حساب آنها روشن مى شود.
(بیشتر…)

معیار و محدوده دوستی ها از نگاه قرآن

«إتَّخذُوا أحبارَهُم وَ رُهبَانَهُمْ أَرباباً مِّن دُونِ اللهِ وَ المَسیحَ ابْنَ مَریَمَ وَ مَا أُمِروا إِلّا لِیَعبُدوا إلٰهاً وَاحِداً لَّا إِلٰهَ إِلَّا هُوَ سُبحَانَهُ عَمَّا یُشْرِکُون» (توبه، ۳۱)

« (اهل کتاب) دانشمندان و راهبان خود و مسیح فرزند مریم را به جای خداوند به خدائی گرفتند، در حالی که دستور نداشتند جز خدای یکتا را که معبودی جز او نیست بپرستند. خداوند از هرچه برای او شریک می‌پندارند منزه است.»

«احبار» جمع «حِبر» به معنای دانشمند، و «رهبان» جمع «راهب» به معنای تارک دنیا و دیر نشین است آنان با همه قداست‌شان بنده خدایند، نه معبود.

امام صادق(ع) فرمود: اهل کتاب برای علمای خود، نماز و روزه انجام نمی‌دادند، بلکه علمای آنان حرام‌هایی را حلال و حلال‌هایی را حرام کرده بودند و مردم از آنان پیروی می‌کردند.

اطاعت بی‌قید و شرط از دیگران نوعی پرستش آنان است. و امام صادق(ع) فرمود:« مَن اطاعَ رجلاً فی معصِیه اللهِ فقد عَبدَه» هر کس در راه معصیت خدا از دیگری پیروی کند، او را پرستش نموده است.

بنابراین عشق‌ها و دوستی‌ها و اطاعت‌ها باید حد و مرز داشته باشد. هر نوع نظام ، قطب، مراد، مرشد، اطاعت تشکیلاتی و حزبی و…، اگر سرچشمه‌اش وحی و امر خدا نباشد، همچنین غلوّ و زیاده‌روی درباره انبیا، پرستش انبیا و یا آنان را فرزند خدا دانستن، شرک است.