فواید و آداب تربت مقدسه

بدانکه روایات بسیارى وارد شده که در تربت آن حضرت شفاى هر درد و بیمارى است بجز مرگ،و امان است‏ از هر بلا،و باعث ایمنى است از هر خوف و بیم،و اخبار در این باب متواتر[یعنى از طرق بسیارى نقل شده]است،و معجزاتى که به سبب این تربت مقدّسه ظاهر گردیده بیشتر از آن است که به ذکر آید،و من در کتاب«الفوائد الرضویه«که‏ که در تراجم علماى امامیه است،در احوال سیّد محدّث متبحّر آقا سیّد نعمت اللّه جزایرى(ره)نوشتم،که آن سیّد جلیل‏ القدر در تحصیل علم زحمت بسیار کشیده،و سختى و رنج فراوان برده است و حتى در اوایل تحصیل چون قادر به تهیه چراغ‏ نبوده،در روشنى ماه مطالعه مى‏کرده،لا جزم از کثرت مطالعه در پرتو نور مهتاب و بسیار نوشتن،چشمانش ضعیف شده بود،بنابراین براى روشنى چشم خود،به تربت مقدّسه حضرت سید الشهداء علیه السّلام،و تربتهاى سایر مراقد شریفه ائمه عراق‏ اکتحال مى‏کرد[مانند سرمه،به چشم مى‏کشید]و به برکت آن تربتها چشمانش روشن مى‏شد،و براى اینکه مبادا اهالى زمان ما به وساطه معاشرت با کفّار و افراد بى‏دین،این واقعیت را عجیب بشمارند،نگاشتم:همانا کمال الدین دمیرى در کتاب‏ «حیات الحیوان»نقل کرد:افعى هرگاه از عمرش هزار سال بگذرد،چشمانش کور مى‏شود،حق تعالى به او الهام کرده است‏ که براى رفع کورى خود،چشمانش را به رازیانه تر(نمناک)بمالد،او هم با چشم کور از بیابان به قصد باغها،و محلهایى ک در آنجا رازیانه باشد بیرون مى‏آید،گرچه مسافیتى طولانى در بین باشد تا خود را به ان گیاه رسانده و چشم خویش را بر آن بمالد و روشنى‏ چشمش بازگردد،و این مطلب را زمخشرى و غیر او نیز نقل کرده‏اند.پس هرگاه حق تعالى در گیاه ترى این خاصیت را قرار داده‏ باشد،که مار کور به آن پى ببرد،و بهره خود را از آن بگیرد،چه جاى تعجّب و شگفتى دارد،که خدا در تربت پسر پیامبر صلى اللّه علیه و آله که خود و عترتش در راه خدا کشته شدند،شفایى از همه امراض و فوائد و برکاتى قرار داده باشد،که شیعیان و محبّان از آن بهره‏ها ببرند،و ما در این مقام به ذکر چند خبر اکتفا مى‏کنیم:

اوّل:روایت شده،حوریان بهشت،چون یکى از ملائکه را مى‏بینند که براى کارى به زمین مى‏آید،از او التماس مى‏کنند که براى ما تسبیح و تربت قبر امام حسین علیه السّلام را به عنوان هدیه بیاور.

دوم:به سند معتبر روایت شده است که شخصى گفت: حضرت رضا علیه السّلام براى من از خراسان بسته‏اى متاع فرستاد،چون گشودم در میان آن خاکى بود،از کسى‏که آورده بود پرسیدم‏ این خاک چیست؟گفت:خاک قبر امام حسین علیه السّلام است و امام رضا علیه السّلام هرگز از جام و غیر جامه چیزى به جایى نمى‏فرستد مگر آنکه این خاک را در میانش مى‏گذارد و مى‏فرماید:این به اذن و مشیّت خدا،امان از بلاهاست.

سوم:روایت شده‏ عبد اللّه بن ابى یعفور خدمت امام صادق علیه السّلام عرض کرد:شخصى از خاک قبر امام حسین علیه السّلام برمى‏دارد،و بهره‏مند مى‏شود و دیگرى‏ برمى‏دارد،و سودى نمى‏برد،فرمود:نه و اللّه هرکه بردارد و اعتقاد داشته باشد که به او سود مى‏بخشد،البته سودى مى‏برد،

چهارم: از ابو حمزه ثمالى روایت شده:به حضرت صادق علیه السّلام عرض کردم:مى‏بینم اصحاب ما،خاک قبر امام حسین علیه السّلام را مى‏گیرند،و از آن طلب شفا مى‏کنند،آیا در آن شفایى هست؟فرمود:مى‏توان طلب شفا کرد،از خاکى که از فاصله میان قبر تا چهار میل بردارند.و همچنین است خاک قبر جدّم رسول خدا صلى اللّه علیه و آله و قبر امام حسن علیه السّلام و امام زین العابدین علیه السّلام‏ و امام محمّد باقر علیه السّلام،پس بگیر از آن خاک که شفاى هر درد است و سپرى است براى دفع هرچه از آن مى‏ترسى و هیچ‏چیز از چیزهایى که از آن طلب شفا مى‏کنند با آن برابرى نمى‏کند به غیز از دعا و چیزى که آن را فاسد مى‏کند آن است که در ظرفها و جاهاى بد مى‏گذارند و آنها که با آن معالجه مى‏کنند،یقینشان کم است،هرکه یقین داشته باشد که این تربت براى‏ او شفاست،هرگاه با آن معالجه کند برایش کافى است و محتاج به دواى دیگر نخواهد شد.و آن تربت را شیاطین و کافران از جنّیان،که خود را بر آن مى‏مالند فاسد مى‏گردانند و نیز هرچیز را که آن تربت از آن مى‏گذرد،بو مى‏کنند،و امّا شیاطین و کافران جنّ به فرزندان آدم بر آن حسد مى‏برند،به همین دلیل خود را بر آن مى‏مالند،که اکثر نیکى و بوى خوشش‏ برطرف مى‏شود.و هیچ تربتى از حایر بیرون نمى‏آید،مگر اینکه مهیّا مى‏شوند از شیاطین و کافران جنّ براى آن تربت،به‏ اندازه‏اى که عدد آنها را کسى به غیر از خدا نمى‏شمارد،و آن تربت در دست صاحب آن است و ایشان خود را بر آن مى‏مالند و ملائکه نمى‏گذارند ایشان داخل حایر مطهّر شوند و اگر تربت از گزند آنان سالم بماند،هر بیمار را که با آن معالجه نمایند،البته‏ در آن ساعت شفا مى‏یابد.بنابراین چون تربت را برداشتى پنهان کن و نام خدا را بر آن بسیار بخوان و شنیده‏ام‏ که بعضى از مردم که تربت را بر مى‏دارند،حتى عده‏اى از ایشان،آن را در توبره چهارپایان،یا در ظرف طعام یا چیزهایى‏ که دست به آن بسیار مالیده یمى‏شود،از خورجینها و جوالها مى‏اندازند،پس چگونه از آن تربت شفا یابد کسى‏که به این نوع‏ با این گوهر گرانبها معامله مى‏کند؟البته دلى که در آن یقین نیست و سبک مى‏شمارد چیزى را که صلاحش در آن است عمل‏ خود را فاسد مى‏کند

.پنجم:روایت شده:هرگاه یکى از شما بخواهد تربت بردارد و با نوک انگشتان خویش بردارد،آن هم به‏ اندازه یک نخود.پس آن را ببوسد و بر هر دو دیده گذارد و بر سایر بدن نیز بمالد و بگوید: (بیشتر…)