احکام حرم امام حسین علیه السلام

زیارت امام حسین علیه السلام به ویژه از نزدیک و در روزهای عرفه، عید فطر، عید قربان، اول و نیمه ماه رجب، نیمه شعبان، عاشورا و اربعین و شب‌های قدر مستحب است. (۱)

رفتن به زیارت قبر امام حسین علیه السلام ثواب بسیار دارد و در روایات سفارش زیادی بر آن شده است. (۲)

مسئله: کسی که طهارت ندارد (جنب، حائض، نفساء) نباید در حرم امام حسین علیه السلام توقف نماید.(۳)

مسئله: مسافر می‌تواند در مسجد الجرام و مسجد النبی و مسجد کوفه نمازش را تمام بخواند ولی اگر بخواهد در جائی که اول جزء این مساجد نبوده و بعد به این مساجد اضافه شده نماز بخواند احتیاط واجب آن است که شکسته بخواند و نیز مسافر می‌تواند در حرم و رواق حرم امام حسین علیه السلام بلکه در مسجد متصل به حرم نماز را تمام بخواند.(۴)  البته این حکم مخصوص نماز است و مسافر نمی‌تواند در این چهار مکان روزه بگیرد. (۵)

مسئله: مستحب است برای رفتن به حرم امامان پاکیزه‌ترین لباس‌ها را بپوشد و خود را خوشبو و معطر سازد ولی در زیارت امام حسین علیه السلام وارد شده است که خود را خوشبو نکند.(۶)

مسئله: نجس کردن حرم امامان حرام است و اگر یکی از آنها نجس شود چنانچه ماندن آن بی‌احترامی باشد تطهیر آن واجب است بلکه احتیاط واجب آن است که اگر بی‌احترامی هم نباشد آن را تطهیر کنند.(۷)

مسئله: برای رفتن به حرم وضو گرفتن مستحب است.(۸)

مسئله: یکی از غسل‌های مستحبی غسل کردن برای سفر زیارتی است خصوصاً برای زیارت امام حسین علیه السلام. (۹)

منابع:

۱. فرهنگ فقه، آیت الله شاهرودی، ج۳ ص۳۰۵

۲. بحارالانوار، ج۹۸ ص۲۸ – سراج الشیعه ص۲۴۳

۳. تحریرالوسیله ج۱ ص۳۸

۴. توضیح المسائل مراجع، مسئله ۱۳۵۶

۵. عروه الوثقی ج۲ ص ۱۶۴

۶. همان.

۷. توضیح المسائل مراجع ج۱ ص ۴۷۶

۸. عروه الوثقی ج۱ ص ۱۹۴

۹. همان ص ۴۶۳

فواید و آداب تربت مقدسه

بدانکه روایات بسیارى وارد شده که در تربت آن حضرت شفاى هر درد و بیمارى است بجز مرگ،و امان است‏ از هر بلا،و باعث ایمنى است از هر خوف و بیم،و اخبار در این باب متواتر[یعنى از طرق بسیارى نقل شده]است،و معجزاتى که به سبب این تربت مقدّسه ظاهر گردیده بیشتر از آن است که به ذکر آید،و من در کتاب«الفوائد الرضویه«که‏ که در تراجم علماى امامیه است،در احوال سیّد محدّث متبحّر آقا سیّد نعمت اللّه جزایرى(ره)نوشتم،که آن سیّد جلیل‏ القدر در تحصیل علم زحمت بسیار کشیده،و سختى و رنج فراوان برده است و حتى در اوایل تحصیل چون قادر به تهیه چراغ‏ نبوده،در روشنى ماه مطالعه مى‏کرده،لا جزم از کثرت مطالعه در پرتو نور مهتاب و بسیار نوشتن،چشمانش ضعیف شده بود،بنابراین براى روشنى چشم خود،به تربت مقدّسه حضرت سید الشهداء علیه السّلام،و تربتهاى سایر مراقد شریفه ائمه عراق‏ اکتحال مى‏کرد[مانند سرمه،به چشم مى‏کشید]و به برکت آن تربتها چشمانش روشن مى‏شد،و براى اینکه مبادا اهالى زمان ما به وساطه معاشرت با کفّار و افراد بى‏دین،این واقعیت را عجیب بشمارند،نگاشتم:همانا کمال الدین دمیرى در کتاب‏ «حیات الحیوان»نقل کرد:افعى هرگاه از عمرش هزار سال بگذرد،چشمانش کور مى‏شود،حق تعالى به او الهام کرده است‏ که براى رفع کورى خود،چشمانش را به رازیانه تر(نمناک)بمالد،او هم با چشم کور از بیابان به قصد باغها،و محلهایى ک در آنجا رازیانه باشد بیرون مى‏آید،گرچه مسافیتى طولانى در بین باشد تا خود را به ان گیاه رسانده و چشم خویش را بر آن بمالد و روشنى‏ چشمش بازگردد،و این مطلب را زمخشرى و غیر او نیز نقل کرده‏اند.پس هرگاه حق تعالى در گیاه ترى این خاصیت را قرار داده‏ باشد،که مار کور به آن پى ببرد،و بهره خود را از آن بگیرد،چه جاى تعجّب و شگفتى دارد،که خدا در تربت پسر پیامبر صلى اللّه علیه و آله که خود و عترتش در راه خدا کشته شدند،شفایى از همه امراض و فوائد و برکاتى قرار داده باشد،که شیعیان و محبّان از آن بهره‏ها ببرند،و ما در این مقام به ذکر چند خبر اکتفا مى‏کنیم:

اوّل:روایت شده،حوریان بهشت،چون یکى از ملائکه را مى‏بینند که براى کارى به زمین مى‏آید،از او التماس مى‏کنند که براى ما تسبیح و تربت قبر امام حسین علیه السّلام را به عنوان هدیه بیاور.

دوم:به سند معتبر روایت شده است که شخصى گفت: حضرت رضا علیه السّلام براى من از خراسان بسته‏اى متاع فرستاد،چون گشودم در میان آن خاکى بود،از کسى‏که آورده بود پرسیدم‏ این خاک چیست؟گفت:خاک قبر امام حسین علیه السّلام است و امام رضا علیه السّلام هرگز از جام و غیر جامه چیزى به جایى نمى‏فرستد مگر آنکه این خاک را در میانش مى‏گذارد و مى‏فرماید:این به اذن و مشیّت خدا،امان از بلاهاست.

سوم:روایت شده‏ عبد اللّه بن ابى یعفور خدمت امام صادق علیه السّلام عرض کرد:شخصى از خاک قبر امام حسین علیه السّلام برمى‏دارد،و بهره‏مند مى‏شود و دیگرى‏ برمى‏دارد،و سودى نمى‏برد،فرمود:نه و اللّه هرکه بردارد و اعتقاد داشته باشد که به او سود مى‏بخشد،البته سودى مى‏برد،

چهارم: از ابو حمزه ثمالى روایت شده:به حضرت صادق علیه السّلام عرض کردم:مى‏بینم اصحاب ما،خاک قبر امام حسین علیه السّلام را مى‏گیرند،و از آن طلب شفا مى‏کنند،آیا در آن شفایى هست؟فرمود:مى‏توان طلب شفا کرد،از خاکى که از فاصله میان قبر تا چهار میل بردارند.و همچنین است خاک قبر جدّم رسول خدا صلى اللّه علیه و آله و قبر امام حسن علیه السّلام و امام زین العابدین علیه السّلام‏ و امام محمّد باقر علیه السّلام،پس بگیر از آن خاک که شفاى هر درد است و سپرى است براى دفع هرچه از آن مى‏ترسى و هیچ‏چیز از چیزهایى که از آن طلب شفا مى‏کنند با آن برابرى نمى‏کند به غیز از دعا و چیزى که آن را فاسد مى‏کند آن است که در ظرفها و جاهاى بد مى‏گذارند و آنها که با آن معالجه مى‏کنند،یقینشان کم است،هرکه یقین داشته باشد که این تربت براى‏ او شفاست،هرگاه با آن معالجه کند برایش کافى است و محتاج به دواى دیگر نخواهد شد.و آن تربت را شیاطین و کافران از جنّیان،که خود را بر آن مى‏مالند فاسد مى‏گردانند و نیز هرچیز را که آن تربت از آن مى‏گذرد،بو مى‏کنند،و امّا شیاطین و کافران جنّ به فرزندان آدم بر آن حسد مى‏برند،به همین دلیل خود را بر آن مى‏مالند،که اکثر نیکى و بوى خوشش‏ برطرف مى‏شود.و هیچ تربتى از حایر بیرون نمى‏آید،مگر اینکه مهیّا مى‏شوند از شیاطین و کافران جنّ براى آن تربت،به‏ اندازه‏اى که عدد آنها را کسى به غیر از خدا نمى‏شمارد،و آن تربت در دست صاحب آن است و ایشان خود را بر آن مى‏مالند و ملائکه نمى‏گذارند ایشان داخل حایر مطهّر شوند و اگر تربت از گزند آنان سالم بماند،هر بیمار را که با آن معالجه نمایند،البته‏ در آن ساعت شفا مى‏یابد.بنابراین چون تربت را برداشتى پنهان کن و نام خدا را بر آن بسیار بخوان و شنیده‏ام‏ که بعضى از مردم که تربت را بر مى‏دارند،حتى عده‏اى از ایشان،آن را در توبره چهارپایان،یا در ظرف طعام یا چیزهایى‏ که دست به آن بسیار مالیده یمى‏شود،از خورجینها و جوالها مى‏اندازند،پس چگونه از آن تربت شفا یابد کسى‏که به این نوع‏ با این گوهر گرانبها معامله مى‏کند؟البته دلى که در آن یقین نیست و سبک مى‏شمارد چیزى را که صلاحش در آن است عمل‏ خود را فاسد مى‏کند

.پنجم:روایت شده:هرگاه یکى از شما بخواهد تربت بردارد و با نوک انگشتان خویش بردارد،آن هم به‏ اندازه یک نخود.پس آن را ببوسد و بر هر دو دیده گذارد و بر سایر بدن نیز بمالد و بگوید: (بیشتر…)

اوقات شریفه ی زیارت امام حسین (ع)

مؤلف گوید:زیارت امام حسین علیه السّلام در اوقات شریفه و شبها و روزهاى متبرکه،به غیر این اوقات که ذکر شد،نیز افضل است،به ویژه اوقاتى که به آن حضرت نسبتى داشته باشد،مانند روز مباهله و روز نزولا هل اتى و روز ولادت آن حضرت و نیز شبهاى جمعه.و از روایتى استفاده مى‏شود که حق تعالى در هر شب جمعه نظر لطفى بر آن حضرت مى‏نماید،و همه پیامبران و اوصیاى ایشان را به زیارت حضرتش مى‏فرستد.ابن قولویه‏ از امام صادق علیه السّلام روایت کرده:هرکه قبر امام حسین علیه السّلام را در هر جمعه زیارت کند،البته آمرزیده مى‏شود،و از دنیا با حالت‏ حسرت بیرون نرود،و مسکنش در بهشت با امام حسین علیه السّلام باشد.در خبر اعمش آمده:همسایه او برایش گفت:در خواب‏ دیدم رقعه‏ هایى از آسمان فرو مى‏ ریزد،که در آنها براى هرکه امام حسین علیه السّلام را در شب جمعه زیارت کند امان نوشته‏اند،و بعد از این در اعمال کاظمین در ضمن حکایت حاج على بغدادى به این مطلب اشاره خواهد شد.و در غیر این اوقات از اوقات‏ شریفه دیگر نیز خوب است آن حضرت زیارت شود.روایت شده از امام صادق علیه السّلام پرسیدند:آیا براى زیارت امام‏ حسین علیه السّلام خاصى است که بهتر از زمانهاى دیگر باشد؟فرمود:آن حضرت را در هروقت و هر زمان زیارت کنید که در زیارت آن حضرت خیر مقرّرى است،هرکه آن را بیشتر به عمل آورد،خیر بیشترى خواهد یافت و هرکه کمتر انجام دهد خیر کمترى به دست مى‏آورد،و در زیارت کردن آن حضرت در اوقات شریفه بکوشید،که اعمال صالحه در آن اوقات‏ ثوابش دو چندان است و در آن اوقات شریفه فرشتگان الهى براى زیارت آن حضرت از آسمان نازل مى‏شوند الخ.و براى خصوص این اوقات یاد شده زیارت منقولى یافت نشده،تنها براى روز سوم شعبان که روز ولادت‏ حضرت امام حسین علیه السّلام است،دعایى از ناحیه مبارکه بیرون آمده که باید آن را خواند،و ما آن را در ضمن اعمال ماه شعبان ذکر کردیم،و همچنین بدانکه زیارت آن حضرت در غیر کربلا،از شهرهاى دور فضیلت زیادى دارد،و ما در اینجا به ذکر دو روایت‏ که در کتابهاى«کافى»،«تهذیب»و«من لا یحضره الفقیه»است قناعت مى‏کنیم. روایت اوّل:ابن ابى عمیر از هشام روایت کرده:امام صادق علیه السّلام فرمود:هرگاه راه یکى از شما دور،و از خانه‏اش تا قبور ما مسافت زیادى باشد،به پشت بام بلندتر منزل خود بالا رود،و دو رکعت نماز بجا آورد،و به سلام کردن به سوى قبرهاى‏ ما اشاره کند،به درستى که آن نماز و سلام به ما مى‏رسد. روایت دوم:از حنّان بن سدیر از پدرش نقل شده:امام صادق علیه السّلام به من فرمود:اى سدیر آیا هر روز قبر حسین علیه السّلام را زیارت مى‏کنى؟عرض کردم:فدایت شوم نه،فرمود:شما جفا کارید،آیا در هر جمعه او را زیارت مى‏کنید؟گفتم:نه،فرمود آیا در هر ماهى زیارت مى‏کنید؟گفتم:نه،فرمود:آیا در هر سالى زیارت مى‏کنید؟گفتم:گاهى از سالها شده که زیارت کرده‏ام‏ فرمود:اى سدیر شما به امام حسین علیه السّلام چه جفاکارید!آیا نمى‏دانید که حق تعالى دو هزارهزار فرشته]در کتاب«تهذیب»و «فقیه»هزارهزار فرتشه آمده است[ژولیده‏موى و غبارآلود گمارده تا بر آن حضرت گریه کنند و زیارت نمایند که هرگز سست نمى‏شوند،و براى تو اى سدیر چه مى‏شود،که زیارت کنى قبر امام حسین علیه السّلام را در هر جمعه پنج مرتبه،و در هر روزى یک‏ مرتبه؟گفتم:فدایت شوم بین ما و او فاصله بسیارى است،فرمود:به بام خانه‏ات بالا رو و سپس به راست و چپ‏ نظر کن،آنگاه سر خود را به سوى آسمان بردار،سپس قصد کن جانب قبر آن حضرت را و بگو:السّلام علیک یا ابا عبد اللّه،السّلام علیک و رحمه اللّه و برکاته به خاطر این عمل زیارتى براى تو نوشته مى‏شود،و آن زیارت حجّ و عمره است.سدیر گفت:باشد که این را در ماه بیش از بیست مرتبه بجا آوردم،و در آغاز زیارت اوّل از زیارت مطلقه مطلبى‏ که مناسب این مقام بود گذشت،مراجعه کنید.

فوائد مداومت به زیارت عاشورا

مؤلف گوید:در کتاب«نجم الثاقب»در زیل تشرّف جناب حاج سید احمد رشتى به محضر امام عصر ارواحنا فداه در سفر حجّ و فرمایش آنحضرت به او که شما چرا عاشورا نمی خوانید،عاشورا،عاشورا،عاشورا،«دلیل بر فضیلت و آثار و فواید این زیارت است»و ما آن حکایت را ان شاء اللّه پس از زیارت‏ جامعه کبیره نقل خواهید کرد.

شیخ ما ثقه الاسلام نورى رحمه اللّه علیه فرموده:اما زیارت عاشورا،در فضل و مقام آن بس که از سنخ سایر زیارات نیست که به ظاهر از انشاء و املاى معصومى باشد،هر چند که از قلوب مطهّره ایشان چیزى جز آنچه از عالم بالا به آن رسد بیرون نیاید بلکه از سنخ احادیث قدسیّه است‏ که به همین ترتیب از زیارت و لعن و سلام و دعا،از حضرت احدیّت جلّت عظمته به جبراییل امین و از او به خاتم انبیا صلى اللّه علیه و آله و سلّم رسیده و بنا بر تجربه،مداومت‏ به آن در چهل روز یا کمتر در قضاى حاجات و رسیدن به مقاصد و دفع دشمنان بى‏نظیر است اما از بهترین فواید آنکه از مواظبت و مداومت بر آن به دست آمده،فایده‏اى است که:ثقه صالح متقّى،حاج ملاّ حسین یزدى که از نیکان مجاور نجف اشرف است و پیوسته مشغول عبادت و زیارت از ثقه‏ امین حاج محمّد یزدى نقل کرد که در شهر یزد مرد فاضل صالحى بود که همواره اشتغال به اصلاح امر آخرت خود داشت و شبها در مقبره خارج یزد که در آن جماعتى‏ از صالحان مدفونند و معروف به مزار است به سر مى‏برد و او را همسایه‏اى بود که از کودکى با هم بزرگ شده بودند و براى درس پیش یک معلّم‏ مى‏رفتند،تا آنکه بزرگ شد و شغل عشّارى[ده یک گرفتن به زور و به ناحق-مأمور مالیات]پیش گرفت تا از دنیا رفت و در همان مقبره نزدیک محلّى که آن مرد صالح بیتوته مى‏کرد دفن کردند،پس از گذشتن کمتر از ماهى او را در خواب دید که در هیئت نیکویى است،به نزد او رفت و گفت:من‏ آغاز و انجام و ظاهر و باطن کار تو را مى‏دانم و مى‏دانم از آنهایى نبودى که نیکى در باطن ایشان احتمال رود و شغل تو جز عذاب را نمى‏طلبد،پس به کدام عمل به این مقام رسیدى؟گفت:چنان است که گفتى،من از روز مردن در شدیدترین عذاب بودم، تا دیروز که زوجه استاد اشرف حدّاد فورت شد،و او را در این مکان دفن کردند-و اشاره کرد به موضعى که قریب صدر ذرع از او دور بود-و در شب وفات او،حضرت ابو عبد اللّه الحسین علیه السّلام سه مرتبه او را زیارت کرد و در مرتبه سوم به برداشته‏شدن عذاب این مقبره‏ امر فرمود،پس حالت ما نیکو شد و در سعه و نعمت افتادیم،آن مرد صالح متحیّرانه از خواب بیدار شد،درحالى‏که حدّاد را نمى‏شناخت‏ و محّل او را نمى‏دانست،در بازار حدّادان از او پرسید،و او را یافت،از او پرسید:آیا براى تو همسرى بود؟گفت آرى‏ دیروز وفات کرد،و او را در فلان مکان(و همان موضع را اسم برد)دفن کردیم،پرسید:او به زیارت ابى عبد اللّه علیه السّلام‏ رفته بود؟گفت نه:گفت:ذکر مصائب او مى‏کرد؟گفت:نه،گفت مجلس عزادارى داشت؟گفت:نه،حدّاد پرسید چه مى‏جویى؟خواب را نقل کرد،گفت آن زن به خواندن زیارت عاشورا مواظبت و مداومت داشت.

 

دعای صفوان معروف به دعای علقمه

علقمه گفت: حضرت باقر علیه السّلام فرمود:اگر بتوانى آن حضرت را هر روز به این زیارت در خانه خود زیارت کنى زیارت کن،که‏ تمام این ثوابها براى تو خواهد بود.محمّد بن خالد طیالسى از سیف بن عمیره روایت کرده:با صفوان بن مهران و جمعى‏ دیگر از اصحاب خودمان به سوى نجف بیرون رفتیم-پس از خروج حضرت صادق علیه السّلام از حیره به جانب مدینه-زمانى‏که‏ از زیارت امیر مؤمنان فارغ شدیم،صفوان صورت خود را به جانب مشهد ابا عبد اللّه گردانید،آنگاه به ما گفت:از نزد سر مقدّس امیر مؤمنان،حسین علیه السّلام را زیارت کنید،که از اینجا امام صادق علیه السّلام ایما و اشاره کرد،به سلام بر آن حضرت‏ و من در آن‏وقت خدمت آن حضرت بودم.سیف گفت:صفوان همان زیارتى را خواند،که علقمه بن محمّد حضرمى از امام باقر علیه السّلام در روز عاشورا روایت کرده بود،سپس دو رکعت نماز نزد سر امیر مؤمنان علیه السّلام بجا آورد،و پس از آن‏ نماز،امیر مؤمنان علیه السّلام را وداع کرد و اشاره کرد به جانب قبر امام حسین علیه السّلام درحالى‏که روى خود را به جانب او کرده بود و پس از زیارت او وداع گفت،و از جمله دعاهایى که بعد از نماز خواندن این بود:
یَا اللَّهُ یَا اللَّهُ یَا اللَّهُ یَا مُجِیبَ دَعْوَهِ الْمُضْطَرِّینَ یَا کَاشِفَ کُرَبِ الْمَکْرُوبِینَ یَا غِیَاثَ الْمُسْتَغِیثِینَ یَا صَرِیخَ الْمُسْتَصْرِخِینَ [وَ] یَا مَنْ هُوَ أَقْرَبُ إِلَیَّ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ [وَ] یَا مَنْ یَحُولُ بَیْنَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ [وَ] یَا مَنْ هُوَ بِالْمَنْظَرِ الْأَعْلَى وَ بِالْأُفِقِ الْمُبِینِ [وَ] یَا مَنْ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِیمُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَى [وَ] یَا مَنْ یَعْلَمُ خَائِنَهَ الْأَعْیُنِ وَ مَا تُخْفِی الصُّدُورُ [وَ] یَا مَنْ لا یَخْفَى عَلَیْهِ خَافِیَهٌ یَا مَنْ لا تَشْتَبِهُ عَلَیْهِ الْأَصْوَاتُ [وَ] یَا مَنْ لا تُغَلِّطُهُ [تُغَلِّظُهُ‏] الْحَاجَاتُ [وَ] یَا مَنْ لا یُبْرِمُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّینَ یَا مُدْرِکَ کُلِّ فَوْتٍ [وَ] یَا جَامِعَ کُلِّ شَمْلٍ [وَ] یَا بَارِئَ النُّفُوسِ بَعْدَ الْمَوْتِ یَا مَنْ هُوَ کُلَّ یَوْمٍ فِی شَأْنٍ یَا قَاضِیَ الْحَاجَاتِ یَا مُنَفِّسَ الْکُرُبَاتِ یَا مُعْطِیَ السُّؤْلاتِ یَا وَلِیَّ الرَّغَبَاتِ،
اى خدا،اى خدا،اى پاسخ‏دهنده خواسته بیچارگان،اى برطرف کننده اندوه اندوهگینان،اى فریادرس‏ داخواهان،اى دادرس دادجویان،اى آن‏که به من از رگ گردن نزدیک است،اى آن‏که‏ میان شخص و دلش پرده مى‏شود،اى آن‏که بر دیدگاه برتر است،و بر سپهبد روش،اى آن‏که بخشنده و مهربان است،و بر حکومت کشور هستى استیلا دارد،اى آن‏که خیانت چشمها،و آنچه را سینه‏ها پنهان کنند مى‏داند،اى آن‏که‏ هیچ پوشیده‏اى بر او مخفى نیست،اى آن‏که صداها بر او مشتبه نشود،اى آن‏که نیازمندیها،او را به اشتباه نیندازند اى آن‏که اصرار اصرارکنندگان او را به ستون نیاورد،اى دریابنده هر از دست رفته،اى گردآورنده هر پراکنده،اى آفریننده جانها پس از مرگ،اى آن‏که هر روز در کارى است،اى برآورنده حاجات،اى بیرون آورنده غمها از دلها،اى بخشنده‏ خواهشها،اى سرپرست رغبتها،
یَا کَافِیَ الْمُهِمَّاتِ یَا مَنْ یَکْفِی مِنْ کُلِّ شَیْ‏ءٍ وَ لا یَکْفِی مِنْهُ شَیْ‏ءٌ فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ أَسْأَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ خَاتَمِ النَّبِیِّینَ وَ عَلَیٍّ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ بِحَقِّ فَاطِمَهَ بِنْتِ نَبِیِّکَ وَ بِحَقِّ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ فَإِنِّی بِهِمْ أَتَوَجَّهُ إِلَیْکَ فِی مَقَامِی هَذَا وَ بِهِمْ أَتَوَسَّلُ وَ بِهِمْ أَتَشَفَّعُ إِلَیْکَ وَ بِحَقِّهِمْ أَسْأَلُکَ وَ أُقْسِمُ وَ أَعْزِمُ عَلَیْکَ وَ بِالشَّأْنِ الَّذِی لَهُمْ عِنْدَکَ وَ بِالْقَدْرِ الَّذِی لَهُمْ عِنْدَکَ وَ بِالَّذِی فَضَّلْتَهُمْ عَلَى الْعَالَمِینَ وَ بِاسْمِکَ الَّذِی جَعَلْتَهُ عِنْدَهُمْ وَ بِهِ خَصَصْتَهُمْ دُونَ الْعَالَمِینَ وَ بِهِ أَبَنْتَهُمْ وَ أَبَنْتَ فَضْلَهُمْ مِنْ فَضْلِ الْعَالَمِینَ حَتَّى فَاقَ فَضْلُهُمْ فَضْلَ الْعَالَمِینَ جَمِیعا أَسْأَلُکَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تَکْشِفَ عَنِّی غَمِّی وَ هَمِّی وَ کَرْبِی وَ تَکْفِیَنِی الْمُهِمَّ مِنْ أُمُورِی وَ تَقْضِیَ عَنِّی دَیْنِی وَ تُجِیرَنِی مِنَ الْفَقْرِ وَ تُجِیرَنِی مِنَ الْفَاقَهِ وَ تُغْنِیَنِی عَنِ الْمَسْأَلَهِ إِلَى الْمَخْلُوقِینَ، (بیشتر…)