اعتقادات ۱۵

خوب، حالا وقت اون رسیده که این بدنِ ذره ای با عالم ذر خداحافظی کنه و وارد این دنیا بشه.

وقتی که جنینی در رحم مادر به چهارماهگی میرسه، به اذن خدا، اون روحی که در عالم ذر هست و باید از طریق این مادر متولد بشه و نوبتشه که به این دنیا بیاد، در قالب همون بدن ذره ای خودش، توسط ملائکه وارد مغز این جنین شده و کنترل و فرماندهی این بدنِ جدید رو در اختیار می گیره.

 

مسلما این روح درک میکنه که دچار یه محدودیتی شده و دیگه اون آزادی عمل و آزادی حرکت قبلی رو نداره. همینطور دیگه نمیتونه مثل قبل با اون ارواحی که توی عالم ذر همراهش بودند، رابطه داشته باشه. به همین خاطر، از این زمان تا بعد از تولدش و تا وقتیکه درست نتونسته با انسانهای اطرافش رابطه برقرار کنه، ملائکه با اون در ارتباط هستند و تنهائیهای اونو پر می کنند. به هر حال ما انسان هستیم و نیازمند به اُنس گرفتن.

 

در دوران جنینی، که یک جور دوران برزخ هست، روح تغییرات یا رشد خاصی نداره و در واقع این جسم جدیدشه که دارای رشد و تغییر هست.

بعد از دوران جنینی و متولد شدن انسان، مراحل تغییر و تحول جسمی و فکری و روحی انسان شروع میشه.

 

کودکی که تازه متولد شده، عملاً عاری از رذیله و بیماری روحیه. بعد از ترک عالم ذر، چیزی از اون عالم رو به یاد نداره. لذا تنها اندوختهٔ روحی اون برای مواجه شدن با مسائل این دنیا، همون تعلیماتِ الهیِ عالم ارواحه. این کودک نه از چیزی می ترسه، نه حسادت می کنه، نه دروغ میگه، نه خسیسه نه عجوله و نه…. . اصلا هیچ کدوم از اینها رو نمیدونه که چی هستند. چون اینها جزء تعلیمات عالم ارواحش نبوده. متاسفانه این انسانهای اطرافِ اون هستند که با روحیات و رفتارهای اشتباهشون، به مرور مفاهیم و مواردِ کاربرد تعالیم عالم ارواح رو در ذهنش تحریف کرده و این رذایل روحی رو به روحش وارد کرده و اونو آلوده می کنند. مثلا معنی نظافت و تمیزی رو با اَعمالِ اشتباهشون به نحوی در ذهنش تغییر میدند که به مرور به وسواس دچار میشه. یا معنی احتیاط رو در ذهنش تغییر داده و اونو ترسو و بُزدل می کنند. معنی اعتماد به نفس داشتن رو در ذهنش تحریف می کنند و اونو جسور و خود رأی می کنند و غیره و غیره.

در واقع این دنیا برای این کودکِ پاک و معصوم، حکم یه تونل پُر از دود رو داره که این کودک با یه لباس روحی سفید و تمیز واردش میشه و از اون طرف موقع مرگ، با یه لباس تیره و کثیف بیرون میاد.

اعتقادات ۱۴

عالم ذر نکته ها و گفتنی های زیادی داره ولی به جهت رعایت اختصار و پرداختن به ادامه مباحث اعتقادی، خوبه فقط به دو نکتهٔ دیگه هم اشاره کنیم و از این مبحث بگذریم.

 

نکته اول اینکه، با همهٔ اهمیت و تاثیراتی که عالم ذرِ ما روی کیفیتِ زندگیِ ما در دنیا داره، ولی تعیین کنندهٔ نتیجهٔ نهایی امتحانِ ما در این دنیا نیست. یعنی افرادی که عالم ذرِ بدی داشتند، می تونند در این دنیا با تلاش و جهادِ در راه خدا، جبران گذشته را کرده و در امتحان قبول بشند و بصورت برعکس، افرادی هم که عالم ذرِ خوبی داشتند، ممکنه بر اثرِ غفلتِ در این دنیا، همه چیزشونو از دست بدند و زیانکار و خاسِر بشند.

در تاریخ نمونه های زیادی هست که بعضی افراد، نقطه شروع خوبی در زندگی دنیا داشتند اما به مرور نشون دادند که به انحرافِ از خواست خدا، تمایل بیشتری دارند. مثل پسر حضرت نوح. افراد دیگه ای هم نقطهٔ شروع خوبی نداشتند اما سعی کردند خودشونو به خواست خدا نزدیک کنند و به اون سمت متمایل بودند. مثل محمد ابن ابوبکر.

در واقع اگر خداوند می خواست که فقط سوابقِ ما در عالم ذر رو ملاکِ تعیین تکلیفِ ما قرار بده، دیگه خدا ما رو وارد این دنیا نمی کرد تا امتحان بدیم. بلکه یک راست تکلیف ما رو مشخص می کرد و به بهشت یا جهنم می فرستاد. اینکه خدا چنین فرصت دوباره ای برای امتحان دادنِِ در این دنیا به همهٔ انسانها داده، یکی از جنبه های رحمانیت و مهربونیِ عامِ خداست.

 

نکتهٔ دوم که خالی از هیجان هم نیست اینه که، چون همهٔ افرادیکه توی عالم ذر هستند، در واقع در چهارچوب فضای همین کرهٔ زمین زندگی می کنند، لذا در موارد خاصی، بعضیها بعد از تولدشون توی این دنیا و بر اثر برخی اتفاقات، استثنائاً بعضی از خاطراتِ عالمِ ذرِ خودشونو به یاد میارند.

به یاد داشته باشیم همهٔ ما که الآن داریم روی این کرهٔ زمین زندگی می کنیم، غیر از دورانِ عالمِ ارواح، چیزی حدود ۸ تا ۱۰ هزار سال (از زمان زندگی حضرت آدم روی زمین تا بحالا ) در عالم ذر توی نوبت بودیم برای اومدنِ به این دنیا؛ و لذا دارای خاطرات زیادی از اون سالها هستیم که ممکنه بعضیها به دلایل خاصی، تعدادی از اون خاطره ها رو به یاد بیارند.

 

مثلا جاهائیکه قبلا توی عالم ذر بودند رو اگر دوباره توی این دنیا ببینند، ممکنه به یادشون بیاد که اونجا براشون آشناست. بدون اینکه از بدو تولدشون توی این دنیا، به اونجا رفته باشند یا قبلا اطلاعاتی از مشخصات اونجا دریافت کرده باشند. یا اگر کسی رو توی این دنیا ببینند، ممکنه فورا بهش بگند تو برای من خیلی آشنا هستی و حتما تو رو قبلا یه جایی دیدم. و واقعا هم بعد از تولدشون توی این دنیا، اونو تا به حالا جایی ندیده بودند ولی از مشخصات و ویژگیهاش اطلاعات درستی داشته باشند. حتی بعضی وقتها از حوادث و اتفاقاتی که قبل از تولدشون توی این دنیا اتفاق افتاده، با جزئیاتش، خبر میدند و این در حالیه که کسی در رابطه با اون اتفاق چیزی به اونها نگفته.

 

این جریانات ظاهری، علاوه بر مستنداتِ ازِ آیاتِ قرآن و همین طور روایاتِ معصومین علیهم السلام (بیش از حدود ۲۰۰۰ روایتِ اشاره کننده به موضوع وجودِ عالم ذر)، نشونه های دیگه ای هستند برای تاییدِ مطالبِ مربوط به دورانِ عالم ذر.

 

از مستندات قرآنی، مثلا میشه اشاره کرد به آیه ۱۷۲ از سوره اعراف:

وَ اِذْ أَخَذَ رَبُّکَ مِنْ بَنِی آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَ أَشْهَدَهُمْ عَلی أَنْفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلی شَهِدْنا أَنْ تَقُولُوا یَوْمَ الْقِیامَهِ اِنَّا کُنَّا عَنْ هذا غافِلِینَ 

 

و یا در روایتی از امام صادق علیه السلام در توضیح همان آیه ۱۷۲ سوره اعراف آمده:

قالَ الّلهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِجَمیعِ اَرواحِ (بَنی) آدَمَ اَلَستُ بَِربِّکُمْ قالوُا بَلی. خدای عز و جل به تمام ارواح بنی آدم گفت: آیا من مربی شما نیستم؟ بنی آدم گفتند: بله، هستی (تفسیر برهان، جلد ۲، صفحه ۴۹، حدیث ۲۰).