چرا من همانیم که هستم؟

آیا ما کشیک قلبمان را می دهیم؟ آیا هر کس را دوست داریم یا نداریم برای خدا دوست داریم؟

فضایل زیادی برای روزه گرفتن در روایات وارد شده است پس چرا تبدل و تحول حالی برای انسان حاصل نمی شود؟ چرا من همانیم که هستم؟ معلوم می شود در باب روزه فقط یک مقداری روزه عملی را رعایت می کنیم اما روزه قلبی که افضل تمام روزه هاست را رعایت نمی کنیم.

چقدر کشیک قلبمان را می کشیم؟ آنچه از قلب صادر و به قلب وارد می شود برای انسان تعیین تکلیف می کند؟ واقعا هر چیزی یا هر کسی را دوست داریم یا نداریم، آیا به خاطر خداست؟ امام جواد (ع) فرمود: آیا دین چیزی غیر از حب و بغض است؟ بله ما همه محب اهل بیت علیهم السلام هستیم، از امام رضا علیه السلام پرسیدند: ایمان یعنی چه؟ حضرت فرمود: الْإِیمَانُ عَقْدٌ بِالْقَلْبِ وَ لَفْظٌ بِاللِّسَانِ وَ عَمَلٌ بِالْجَوَارِحِ۲؛ عَقْدٌ بِالْقَلْبِ خیلی مهم است، روزه قلبی ایمان قلبی را درست می کند.

آیا ما کشیک قلبمان را می دهیم؟ آیا هر کس را دوست داریم یا نداریم برای خدا دوست داریم؟ این دوست داشتن ها خیلی مهم است. در حد اعلایش محبت به اهل بیت علیهم السلام است. روایت از امام صادق علیه السلام است: کسی که سر سوزنی محبت دشمنان ما در دلش باشد، حق اوست که خدا او را وارد آتش کند.

? سخنرانی حجت الاسلام قائمی در حسینیه آیت الله حق شناس – خرداد۹۶