میزان تقوا در بیان امام حسن عسکری علیه السلام

میزان تقوا در بیان امام حسن عسکری علیه السلام :

«أَوْرَعُ النَّاسِ مَنْ وَقَفَ عِنْدَ الشُّبْهَهِ أَعْبَدُ النَّاسِ مَنْ أَقَامَ عَلَى الْفَرَائِضِ أَزْهَدُ النَّاسِ مَنْ تَرَکَ الْحَرَامَ أَشَدُّ النَّاسِ اجْتِهَاداً مَنْ تَرَکَ الذُّنُوب‏»

[تحف العقول: ۴۸۹]

«أَوْرَعُ النَّاسِ مَنْ وَقَفَ عِنْدَ الشُّبْهَهِ» باورع‌ترین مردم کسی است که در هنگام شبهات توقف می‌کند، وقتی نمی‌داند، این کار حلال است یا حرام، درست است یا نادرست، آن را انجام نمی‌دهد.
«أَعْبَدُ النَّاسِ مَنْ أَقَامَ عَلَى الْفَرَائِضِ» عابدترین مردم کسی است که واجبات خود را اقامه می‌کند، واجبات را انجام می‌دهد. اگر ما به واجبات خود اهتمام داشتیم، از بهترین بندگان خدا هستیم. اگر ما واقعاً به واجبات خود ملتزم باشیم، حتی مستحبات را هم انجام ندهیم، عابدترین مردم هستیم.
«أَزْهَدُ النَّاسِ مَنْ تَرَکَ الْحَرَامَ» زاهدترین مردم کسی است که آلوده به حرام نشود و حرام را ترک کند. حالا هر حرامی باشد، مالی یا غیرمالی. خلاصه حرام جلوی پای او باشد و او از آن فرار کند. و خودش را آلوده به حرام نکند. ما از زهد چه می‌فهمیم؟ زندگی زاهدانه، کم بخوریم، خانۀ کوچک داشته باشیم، زندگی فقیرانه داشته باشیم، در خوردوخوراک به حداقل اکتفا کنیم. اما امام علیه السلام می‌فرمایند: نه تنها زهد، بلکه زاهدترین مردم کسی است حرام را ترک کند. برخی به‌قول مرحوم حاج آقا مجتبی تهرانی اهل اداواطوار هستند و این‌ها همه کار شیطان است. می‌خواهیم خدا از ما راضی باشد، دنبال حرام نرویم و راه حرام را به روی خودمان و قلب‌مان ببندیم.
«أَشَدُّ النَّاسِ اجْتِهَاداً مَنْ تَرَکَ الذُّنُوب‏» بندگی خدا با تنبلی و بی‌حالی و کسالت به دست نمی‌آید، بندگی و تقوا با تلاش و کوشش و اجتهاد در بندگی و اطاعت است. حالا امام علیه السلام می‌فرمایند: سخت‌کوش‌ترین مردم چه کسی است؟ کسی که گناهان را ترک کند. یک قید به قلب خود بزند و دور هیچ گناهی نرود. ما گناه نکنیم، حالا مستحبات را انجام ندادیم، روزۀ مستحبی نگرفتیم، نمازهای مستحبی نخواندیم، آن‌ها خیلی خوب هستند، اما چه کسی سخت‌کوش‌ترین افراد است؟ کسی که گناهان را ترک کند. پس اصل ترک گناهان است.
پس میزان تقوا در کلام امام علیه السلام مشخص شد، دنبال امور شبه‌ناک نرویم، واجبات خود را انجام بدهیم، از حرام خودداری کنیم و گناهان را ترک کنیم. این می‌شود تقوا. در این صورت ما باورع‌ترین و پارساترین مردم، عابدترین مردم، زاهدترین مردم و سخت‌کوش‌ترین مردم هستیم. بله اگر کسی این‌گونه بود، حتماً خدا به او توفیق می‌دهد که مکروهات را هم ترک کند و مستحبات را هم در حد توان خود مقید باشد.

حجت الاسلام سید سعید لواسانی

چرا من همانیم که هستم؟

آیا ما کشیک قلبمان را می دهیم؟ آیا هر کس را دوست داریم یا نداریم برای خدا دوست داریم؟

فضایل زیادی برای روزه گرفتن در روایات وارد شده است پس چرا تبدل و تحول حالی برای انسان حاصل نمی شود؟ چرا من همانیم که هستم؟ معلوم می شود در باب روزه فقط یک مقداری روزه عملی را رعایت می کنیم اما روزه قلبی که افضل تمام روزه هاست را رعایت نمی کنیم.

چقدر کشیک قلبمان را می کشیم؟ آنچه از قلب صادر و به قلب وارد می شود برای انسان تعیین تکلیف می کند؟ واقعا هر چیزی یا هر کسی را دوست داریم یا نداریم، آیا به خاطر خداست؟ امام جواد (ع) فرمود: آیا دین چیزی غیر از حب و بغض است؟ بله ما همه محب اهل بیت علیهم السلام هستیم، از امام رضا علیه السلام پرسیدند: ایمان یعنی چه؟ حضرت فرمود: الْإِیمَانُ عَقْدٌ بِالْقَلْبِ وَ لَفْظٌ بِاللِّسَانِ وَ عَمَلٌ بِالْجَوَارِحِ۲؛ عَقْدٌ بِالْقَلْبِ خیلی مهم است، روزه قلبی ایمان قلبی را درست می کند.

آیا ما کشیک قلبمان را می دهیم؟ آیا هر کس را دوست داریم یا نداریم برای خدا دوست داریم؟ این دوست داشتن ها خیلی مهم است. در حد اعلایش محبت به اهل بیت علیهم السلام است. روایت از امام صادق علیه السلام است: کسی که سر سوزنی محبت دشمنان ما در دلش باشد، حق اوست که خدا او را وارد آتش کند.

? سخنرانی حجت الاسلام قائمی در حسینیه آیت الله حق شناس – خرداد۹۶

اعتقادات ۲۵

دستهٔ بعدی، افرادی هستند که جزء اون پنج دسته نیستند (یعنی جزء افراد تزکیهٔ نفس کرده نیستند). ولی علاوه بر داشتن اعتقادات درست و کامل، تزکیهٔ عمل هم کرده اند (تزکیهٔ عمل با تزکیهٔ نفس فرق داره). یعنی ممکنه هنوز بعضی از صفات رذیله یا ضعفهای روحی مثل حسادت یا ترس و غیره رو در روح خودشون داشته باشند، ولی در عمل و موقع مواجهه با چنین شرایطی، جلوی رذایل خودشونو می گیرند و مانع از بروز رذایلی مثل حسادت یا ترسشون میشند. اینها در واقع اهل تقوا هستند و از گناه و کارهای حرام دور بوده و عمل کننده به واجبات هم هستند. ولی هنوز در روح و باطنشون یک سری آلودگیها و ضعفهای روحی وجود داره.
خوب مسلما این افراد با داشتن بعضی رذایل و ضعفهای روحی، نمی تونند وارد بهشت برزخی بشند. بهشتی که فقط جایگاه افراد پاک و بدون آلودگیست. ولی از طرف دیگه، اینها اهل تقوا بوده و از گناه دور بودند. لذا اینها بعد از مرگ، وارد محلی می شند بنام وادی السلام. یعنی سرزمین سلامت. سرزمینی که هیچ خطری اونها رو تهدید نمی کنه.
از نظر مُلکی، وادی السلام اسم یه قبرستونه که کنار شهر نجف قرار داره و بزرگترین قبرستان دنیا و از قدیمی ترین اونهاست. پیکرهای تعداد زیادی از متقین و بندگان خوب خدا هم در اونجا دفن شده. خوبه اشاره بشه که ملائکه ای بنام «ملائکهٔ نقال» وجود دارند و هروقت یه شخص صالحی در یه جایی از زمین میمیره و بدنش رو دفن می کنند، این ملائکهٔ نقال، بدن اونو از محلی که دفن شده، منتقل می کنند به قبرستان وادی السلام. اما ملکوتِ وادی السلام، یه جای خیلی سرسبز و خوش طبیعته که ارواح افراد باتقوا، در اونجا در عین سلامت کنار هم هستند. این افراد تا زمانیکه مشکلات و ضعفهای روحیشون برطرف نشه، توی وادی السلام میمونند و وقتی روحشون خالی از رذیله و ضعف شد، اونها هم میرند به بهشت برزخی و اونجا کنار بقیه اهل بهشت می مونند تا قیامت برپا بشه. یکی از عواملی که میتونه به رفع مشکلات روحی این افراد کمک کنه یا سرعت بده، باقیات الصالحاتی هست که ممکنه از خودشون بجا گذاشته باشند و یا خیراتی که باز موندگانشون براشون میدند. در ضمن وادی السلام گذرگاه ورود به بهشت برزخی هم هست. یعنی افراد گروه قبلی که بعد از مرگشون باید برند بهشت برزخی، ابتدا وارد وادی السلام شده و بدون اینکه در اونجا توقفی کنند، به سمت آسمان چهارم حرکت کرده و وارد بهشت برزخی میشند.