اعتقادات ۱۳

نوشته شده توسط مدیر    بدون دیدگاه |

رابطه عالم ذر با این دنیا هم همینطوره. یعنی افرادی که توی عالم ذر، حواس و توجه شون به تعلیمات عالم ارواح بیشتر از بقیه بوده و به سمت اون تعالیم، دقت نظر و کشش بیشتری داشتند، نسبت به سایر افراد، با آمادگی و شرایط بهتری جهت رشد و امتحان دادن و پیشرفت معنوی، وارد این دنیا میشند. چون این موضوع خیلی مهمه، لازمه با یک مثال بهتر توضیح داده بشه.

ماشینهائیکه میخاند توی پیست اتومبیل رانی، در مسابقهٔ سرعت شرکت کنند، برای اینکه مشخص بشه در خط شروع، کدوم ماشینها باید تویِ ردیف جلو و کدومها توی ردیفهای بعدی قرار بگیرند، اول در یک پیست فرعی دیگه ای، یک مسابقه کوچیکِ زمان سنجی برگزار می کنند و بعد، از رویِ نتایجِ کمترین زمانهای بدست اومده در اون پیست، جایگاه هر ماشینو در پیست اصلی و پشت خطِ شروعِ مسابقهٔ اصلی مشخص می کنند که کدوم ماشین جلوتر وایسه و کدوم ماشین عقبتر وایسه. یعنی دلبخواهی نیست. دقت کنیم که بالاخره همهٔ این ماشینها باید توی مسابقه و امتحان شرکت کنند ولی اینکه کدومشون در ابتدای مسابقه، جلوتر وایسه و کدومشون عقبتر، میتونه فاکتور مهمی باشه در نتیجهٔ نهایی مسابقه. نکته قابل توجه در مورد این مسابقه اینه که اگر در پیست مسابقه، اتومبیلی به هر دلیلی از حرکت وایسه یا حتی خلاف قانون مسابقه و طبق میل خودش بخاد که در جهت برعکسِ مسیر مسابقه یا هر جهت دیگه ای حرکت کنه، نه تنها امتیازی کسب نمی کنه، بلکه مانع حرکت بقیه و بازنده شدنِ خودش و دیگران هم میشه.

برای ما هم، عالم ذر در حکم همون پیست فرعی، و این دنیا در حکم پیست اصلی مسابقه است.

افراد بزرگی مثل حضرت ابالفضل العباس یا حضرت زینب کبری علیهم السلام، از کسانی هستند که توی عالم ذر، تمام حواس و تمایلشون به تعلیمات عالم ارواحشون بوده و دائماً فکر و ذکرشون این بوده که به هر نحوی که شده خودشونو به اون انوار مقدس نزدیک و نزدیکتر کنند و موجبات دوستی با اون انوار مقدس و خشنودیِ اونها رو فراهم کنند. لذا در عالم ذر بهترین امتیازها رو کسب کردند و به همین خاطر، در دنیا، دقیقا در پشتِ خطِ شروعِ امتحان و جلوتر از بقیه ایستادند و امتحانشونو شروع کردند.

این بزرگواران، موقع شروع، در دامان حجت الهی متولد شده و رشد کردند و لحظه لحظهٔ زندگیِ خودشونو، طبق قانونی که خدا اعلام کرده بود، وقف حجتهای خدا کردند و لذا با بهترین امتیازها، این امتحان رو تموم کردند.

در نقطهٔ مقابل، افرادِ گمراه و پَستی مثل ابوبکر و عمر و عثمان لعنه الله علیهم قرار داشتند. اینها همون افرادی بودند که توی عالم ذر (همون پیست فرعی)، به تعلیمات عالمِ ارواحشون کلاً بی توجهی کردند و بدنبال خواسته های خودشون بودند (همون طور که ابلیس به خواستهٔ خودش عملکرد و به حضرت آدم سجده نکرد).  لذا اینها در پیست مسابقهٔ دنیا، در خانواده ای ناپاک متولد شده و با حرکت در خلافِ مسیر و قانونی که خدا برای این امتحان تعیبن کرده بود (خلاف جهت ولایت امیرالمومنین علیه السلام )، نه تنها خودشون بازنده شدند، بلکه موجبات تصادفِ با بقیهٔ امتحان دهنده ها و سد شد راه اونها ( صَدٌّ عَن سَبِیلِ الله ) و بازنده شدن خیلی های دیگه رو فراهم کردند.

در واقع عالم ذر و نحوهٔ عملکرد و روحیاتِ ما در اونجا، تعیین کننده موقعیت و کیفیت ورود ما به این دنیاست. این مسئله نکتهٔ خیلی مهمیه که میتونه پاسخگوی خیلی از سوالات اعتقادی و بنیادی ما باشه.