سقیفه و غدیر – سوال بیست و هفتم

شبهاتی وجود دارد که اهل سنت نسبت به عملکرد شیعیان دارند که اگر اجازه بفرمایید مطرح می کنم تا حقیقت روشن شود.
نزد أهل سنت اینطور مطرح هست که: ما چیزی به عنوان اعتراض بر قضا و قدر خدا نداریم. یعنی مثلا فرزندی از دست دادید، بعد لباس یا گریبان بدرید یا بر سر و صورت خود بزنید. شرعاً حرام است. رسول الله صلی الله علیه و آله می فرمایند:

لیس منا من ضرب الخدود و شق الجیوب و دعا بدعوی الجاهلیه.
از ما نیست کسی که این کار را انجام بدهد.
صحیح البخاری، جلد ۲، ص ۸۳ ـ صحیح مسلم، ج۱، ص۷۰.
البته شیعیان به خاطر محبت و آن ارادتی که نسبت به حضرت سیدنا حسین دارند، این کار را انجام می دهند، اما از نظر اهل سنت، این ابراز ارادت و محبت نیست. محبت در تبعیت است. امام حسین وار زندگی کن، نه این که سالی یک بار بیایی و این طور گریه کنی؟ لطفا در این مورد توضیح بفرمایید؟

پاسخ:

در آیه ۸۴ سوره یوسف، خداوند درباره حضرت یعقوب علیه السلام که در غم حضرت یوسف علیه السلام بود، می فرماید:

یا أَسَفی عَلی یُوسُفَ وَ ابْیَضَّتْ عَیْناهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ کَظیمٌ
ای دریغ از یوسف! و دیدگانش از غم سفید شد، اما او خشم خود را فرو می برد.

آیا حضرت یعقوب علیه السلام به قضا و قدر إلهی اعتراض داشتند؟!
آقای زمخشری که از استوانه های علمی أهل سنت است، وقتی به این آیه شریفه می رسد، نقل می کند:
أنه ما جفت عیناه من وقت فراق یوسف إلی لقائه ثمانین عاما و ما علی وجه الأرض أکرم علی الله عز وجل من یعقوب علیه السلام.
حضرت یعقوب از زمان فراق حضرت یوسف زمان دیدارش، هشتاد سال اشک ریخت و چشمانش از گریه خشک نشد و در روی زمین، هیچ بنده ای گرامی تر از حضرت یعقوب (علیه السلام) نزد خداوند نبود.
الکشاف عن حقائق التنزیل و عیون الأقاویل للزمخشری، ج۲، ض ۳۳۹ ـ تفسیر النسفی، ج۲، ص۲۰۱ ـ تفسیر البحر المحیط لأبی حیان الأندلسی، ج۵، ص۳۳۴ ـ تفسیر أبی السعود، ج۴، ص۳۰۱
آیا حضرت یعقوب علیه السلام ـ نستجیر بالله ـ اعتراض به خدا داشت؟!
آیا عظمت مصیبتی که بر اهل بیت رسول الله صلی الله علیه و آله در جریان کربلا وارد شد با فراق حضرت یوسف قابل مقایسه است؟ آیا امام حسین علیه السلام یک فرد عادی بود که بتوان چنین ظلمی را در مورد ایشان در طول تاریخ به فراموشی سپرد؟ مگر نه این که طبق حدیث جابر بن عبدالله انصاری که متواتر بین اهل سنت و شیعه است ایشان سومین امام منصوب شده از طرف خداوند متعال برای هدایت بشر بودند؟ چرا امت طوفان زده آن زمان در مقابل امام زمان خود ایستادند؟ و ایشان و فرزندان و یاران باوفایشان را به بدترین وجه ممکن به شهادت رساندند؟