اعتقادات ۵۴

برداشت دوم اینکه غیر از علوم سه گانهٔ مورد اشارهٔ امام موسی کاظم علیه السلام، هر دانش و مهارت دیگه ای، فَضْل‏ محسوب میشه و نه علم.

 

فضل به دو معناست.

یکی یعنی زیادی و افزون بر اونچه که هست (در واقع به مفهوم برتری). مثلا طرف دانشمندیه که با دانشش برای مردم رفاه میاره و ضمن اینکه شرایط زندگی مردم رو برتر و بهتر می کنه، باعث برتری و احترامِ به خودش یا برتری در اموال خودش هم میشه.

 

یکی هم به معنای اضافه و فضله و بدرد نخوره. مثل دانشمندی که با دانشش موجب فساد و اشاعه فحشاء یا مثلا ساخت بمب شیمیایی و … میشه که این نوع دانایی نباشه بهتره و باید دور ریخته بشه (در واقع به مفهون زائد و بدرد نخوره).

 

در واقع از دیدگاه دین اسلام، علم به مفهوم اون آگاهی ای هست که وجودش موجب رشد روحی و سعادت انسان در دنیا و آخرته و نبودش موجب شقاوت و خُسران انسان در دنیا و آخرته.

 

برای همین هم امام علیه السلام به این دانشهای مفید دنیایی، لقب فَضْل‏ (زیادت و برتری) داده و اینها رو اساس و پایهٔ آگاهی ها جهت رشد و کمال روحی قرار نداده.

حدیث روز

عمر گرانمایه بر باد مده!

امام علی علیه السلام:

 اِحذَروُا ضِیاعَ الأعمارِ فِیما لا یَبقى لَکُم فَفائِتُها لا یَعُودُ؛

از تباه کردن عمر در آنچه ماندگار نیست بپرهیزید؛ که عمر رفته بازنمی‌گردد.

غرر الحکم: ح ۲۶۱۸ / گزیده غررالحکم و دررالکلم، ص۳۳